İPEK | TAMAMLANDI

7. Bölüm

Selam, ben bölüm günü ve saatini epey geciktirdim üzgünüm🙏🏻Her hafta bölüm atmaya çalışmıyorum ve yazdığım gibi atıyorum. Saatler önce sınav tarihimle ilgili bir haber aldık ve bundan dolayı ne kadar aktif olurum, ne kadar yazarım bilmiyorum. Boş bulduğum her an burada olacağımı söyleyeyim ama🙈 Bölümde kullandığım şarkıyı da şöyle bırakıyorum...♥️

Çağan Şengül&Yasir Miy-Seni Kaybettim

Hiç ansızın bir umutsuzluğa sürüklendiğinizi hissettiniz mi? Kalbinizin sıkıştığını, içinizde tarif edemediğiniz bir şeyler olduğunu... Bazen gün benim için tüm aydınlığına rağmen karanlık başlardı. İçimde tarif edemediğim bir şeyler sürekli zihnimi kurcalardı. Çoğu zaman basit bir iç sıkıntısı olurdu. Ardından pek bir şey çıkmazdı.

Sabaha doğru uykumdan uyanmış ve bir daha uyuyamamıştım. Saatler öncesinde Ulaş ve Umay'la birlikte oturduğumuz minderlere kendimi atmış. Bir elim bilinçsizce kolyemle oynarken yine uzaklara dalmıştım. Dün, sandığımdan kolay geçmişti. Belki de ikimizin de alışması lazımdı bu duruma. Birbirimize katlanmak zorundaydık. Kaçışımız yoktu. Mahallenin sessizliğine kuşların ötüşleri yeni yeni eklenirken derin bir nefes aldım. Kollarımı birbirine sarıp üzerime aldığım pikeye daha da sarıldım.

"İpek?" Odamdan gelen sese doğru kafamı uzattım. "Buradayım!" Adım sesleri yaklaşırken abim uyku mahmuru yüzüyle balkona geldi. Yüzüne çarpan soğuk hava onu bir miktar titretirken saçlarını karıştırdı. "Aklından zorun mu var kızım senin? Ne işin var balkonda." Elimle yanımdaki mindere vurup oturmasını işaret ettim. Mindere otururken pikenin bir kısmına üzerine attım. "Uyku tutmadı. Senin ne işin var bu saatte ayakta? Öğlen gitmeyecek miydin?" Pikeyi kendi üzerine atarken hâlâ ayılmaya çalışıyordu. Başını duvara yasladı. "Şirketten biri dosya getirecekmiş yarım saat sonra. Onun için aradılar."

Sol kolunu sırtıma koyup sağ koluyla sarıldı. "Abisinin bir tanesi!" Abimin sevgi sözcükleri moralimi yerine getirirken ona daha da sıkı sarıldım. "Sen benim her şeyimsin biliyorsun değil mi abi?" Parmaklarını yanaklarıma çıkarıp birkaç kere sıktı. "Ne bu duygusallık şimdi? Sen de benim her şeyimsin İpek." Bazen ortada hiçbir şey yokken çok duygusal olabiliyordum. Zaman zaman sevdiğim insanların avucumdan kayıp gideceklerini ve benim hiçbir şey yapamayacağımı düşünürdüm. Abim telefonunu çıkarıp saate baktı. "Okul vaktin gelmedi mi senin?" Telefonunun ekranını gösterip yüzüme baktı. "Maalesef gelmiş." Abimle birlikte ayaklanıp odaya geçtik. Abim hazırlanmam için odadan çıkarken işe ilk önce yatağımı toparlamakla başladım.

Hızlıca hazırlanıp çantamı aldım. Kapının yanına bırakıp su şişeme su doldurdum. Canım pek bir şey yemek istemiyordu. "Çıkıyorum ben!" Annem ve abime seslenip kapıyı açtım. "Kahvaltı hazırladım 2 lokma bir şey yeseydin." Annemin sürekli bir şeyler yedirtme isteğine gözlerimi devirip ayakkabılarımı dışarı çıkardım.

"Abim yesin!"

Abim çantamı uzatıp güldü. Çantamı alıp sırtıma taktım. "Bırakayım mı ben?"

"Hayır, bırakmana gerek yok. Ben kendim giderim." Sıkı sıkı sarılıp yanaklarına birer öpücük bıraktım. "Akşam görüşürüz. Seni seviyorum." Sevgimi dile getirmekten utanmazdım. Hatta sık sık bunu söylerdim. İnsan bazen hayatının bittiğini düşünürken etrafındaki insanlara sadece onları ne kadar sevdiğini söylemek hatta haykırmak istiyordu.

"Görüşürüz güzelim."

El sallayıp merdivenleri inmeye başladım. Dış kapıyı açıp bahçeye çıkarken karşımda tanıdık bir sima gördüm. Elindeki dosyalara bakıp ilerlerken beni pek fark etmemişti. "Açelya Abla!" Kafasını kaldırıp kocaman gülümsedi. Havanın soğukluğuna rağmen kalbinden kalbime geçen sıcaklık yüzümün gülmesine neden olmuştu. "İpek! Fark etmemişim güzelim kusura bakma. Abine dosyaları getirmiştim." Kollarını açıp sıkı sıkı sarıldı. "Nasılsın?" Uzun yıllardır görüşmemiştik ama gayet iyi görünüyordu. Dalgalı saçlarına eşlik eden kahverengi gözleri, minik burnu, dudakları... Hâlâ o lisedeki Açelya'ydı.