Kidnapped By Him

Hoofdstuk 63

POV Kate
Tijd is een concept waarvan ik niet weet of ik het beter of minder goed begrijp op de plek waar ik nu ben en ik geloof met mijn hele hart dat deze plek het dichtste bij de Hell komt dan dat een levend persoon ooit zou kunnen ervaren. Ook al heb ik geen idee hoeveel tijd er voorbij is gegaan sinds ik hier voor het eerst als een stuk vuil ben gedumpt, begrijp ik beter wat tijd is dan elk ander mens. Ik weet hoe het is om tijd je te voelen inhalen terwijl het tegelijkertijd stil lijkt te staan. Ik weet dat ondanks onze grote wens een definitie of een metingssysteem op tijd te plakken, tijd een eigen wil heeft en zich hiervan niks aantrekt. Het maakt niet uit of ik een klok, zandloper of kalender heb, tijd zal toch verstrijken. En zo kan ik voelen dat mijn lichaam naar dit metingssysteem snakt, maar dat is nog niet eens bijna te vergelijken met hoe erg mijn geest het nodig heeft om simpelweg mijn verloren verstand terug te winnen.

Hij heeft me alleen gelaten met mijn gedachten, iets wat ik hem gesmeekt had niet te doen, ondanks dat ik hem eerst altijd smeekte precies dat te doen. Op dit moment voelen mijn eigen gedachtes, en de plekken waar ze me heen laten gaan, veel gevaarlijker dan wat hij dan ook met me geplant kan hebben. Met een krakend geluid, dat ik altijd had veracht maar ik me nu geen betere van kan voorstellen, wordt de deur opengesmeten. Het contrast tussen zijn donkere, met minachting gevulde ogen en mijn opgelichte, met opluchting gevulde ogen was nu, meer dan ooit, te zien. Het was een onmiskenbare vertoning van het verschil tussen het roofdier en de prooi, macht en weerloosheid.

POV Grace
Ik ben me voor de zoveelste keer aan het vervelen sinds ik hier ben, wat niet erg moeilijk is als er letterlijk geen vorm van entertainment beschikbaar is en ik telkens maar opgesloten en genegeerd word. Ik lig dan ook maar gewoon op mijn bed een shampoo fles in de lucht te gooien op te vangen terwijl ik hoop dat een van de jongens binnenkomt en me gewoon van kant maakt zodat ik ze tenminste kan lastig vallen als geest. Mijn gebeden lijken gehoord te zijn als ik de deur open hoor gaan en mijn hoofd met een felle beweging naar de zijkant valt. Jordan staat in de deuropening en kijkt me aan alsof hij zich niet helemaal een houding weet te geven rond mij.

Als hij binnen komt lopen en de deur achter zich dicht doet, duw ik mijn lichaam geïntrigeerd omhoog zodat ik rechtop zit. "Ja?" Vraag ik hem afwachtend op wat hij te zeggen heeft. "Je moet even goed naar me luisteren", zegt hij streng. Ik kan niet laten om een kort spottend lachje te laten ontsnappen: "Waarom zou ik naar jou luisteren? Het is niet alsof jullie ooit naar mij luisteren." Ik wil me weer terug laten vallen op mijn bed om te laten zien dat ik zeker niet van plan ben naar hem te luisteren als hij mijn arm stevig vastpakt en me ernstig aankijkt. "We hebben hier geen tijd voor,"  zijn stem klinkt stern en serieus, "we gaan over een paar minuten langs bij potentiële klanten en van wat ze van de foto's hebben gezien, zijn ze erg geïnteresseerd." Hij wil verder praten, maar ik onderbreek hem wat verward: "Geïnteresseerd in wat?" "Jou."

POV Jordan
Haar ogen verwijden tot het dubbele van wat ze oorspronkelijk waren en haar mond valt een klein beetje open alsof ze vergeten was dat ze vrijwel letterlijk als een object te koop staat. Zonder haar verbazing te erkennen ga ik verder: "Ik ken deze mensen, Grace. Ze zijn de definitie van foute boel en zullen je het leven nog moeilijker maken dan je je kan voorstellen." "Ik betwijfel het", mompelt Grace, haar koppigheid zelfs in momenten als dit evident. "Ik meen het, Grace. Geen enkel meisje dat zij kopen, wordt ooit nog teruggezien of slechts delen van hen", als ik dit zeg, wordt Grace zichtbaar nerveus.

"Dus wat moet ik doen?" Vraagt ze me nadat het enkele seconden stil was gebleven in de kleine ruimte. "We moeten ze laten zien dat je al van iemand bent", vertel ik haar, doelend op het feit dat ze al tot mij toe belangt. Grace knijpt haar gezicht bedenkelijk samen terwijl ze zichtbaar aan het brainstormen is. Dan merk ik dat ze oncomfortabel verzit alsof haar iets te binnenschiet.

POV Grace
In mijn hoofd zoekend naar de oplossing tot ons probleem, bedenk ik me ineens iets. Een pijnlijke expressie uit zich op mijn gezicht als ik terugdenk aan Jake's gewèldig mooie aandenken. De expressie op mijn gezicht behoudend, schuif ik langzaam mijn mouw omhoog tot het gruwelijke teken, duidend op de mishandeling die ik ondergaan ben, te zien is. "Zoiets als dit?" Vraag ik hem grimassend. Aandachtig kijkend naar de, nog altijd, bloedrode 'J' die permanent in mijn huis staat gekrast, pakt Jordan mijn pols voorzichtig vast om het beter te kunnen zien. Onder zijn adem hoor ik hem zachtjes fluisteren: "Godverdomme hufter."

Alsof hij bij zinnen lijkt te komen, schraapt Jordan zijn keel: "Die 'J' in je arm zou al voldoende kunnen zijn aangezien het aangeeft dat je in zekere zinnen al van iemand anders bent en ze nooit jou volledig als eigendom zouden kunnen eisen. Toch ben ik bang dat ze het niet genoeg zullen vinden..." Maar half oplettend luister ik naar zijn korte monoloog, terwijl de andere helft van mijn aandacht vast blijft hangen bij mijn souvenir van mijn voorgaande ontvoerder.

Jordan legt zijn hand op mijn kin en duwt hem voorzichtig, bijna alsof ik dreig te breken bij de kleinste aanraking, omhoog. Zijn ogen staan verdrietig en het kleinste beetje medelijden glimt erin. Mijn met tranen gevulde ogen kijken recht in die van hem en alsof onze zielen elkaar raken kunnen, voel ik me ineens heel verbonden met hem. Nu, voor het eerst sinds ik hier ben, voel ik me, al is het maar voor een klein deel, begrepen. Zonder ook maar enige consequenties in acht te nemen, druk ik mijn lippen vol passie op de zijne. Hij beantwoordt mij door me terug te zoenen terwijl hij zijn hand op mijn kaak zet en laat rusten. Onze lippen lijken samen te smelten en even laat ik alles los. Alle stress die al maanden op mijn lichaam woog, lijkt in een fractie van een seconde van mij af te glijden. Alle omstandigheden en terugslagen die mijn geest al een hele tijd gevangen hebben, lijken de deur open te gooien. Voor heel even, voel ik me een volledig vrije gevangene.

Heyyy jongens, daar ben ik weer met een hoofdstukje. Bij mijn upload schema is er geen sprankje logica te vinden, maar dat ter zijde, hoe gaat het met iedereen😁 Vonden jullie het een leuk hoofdstuk? En met wie denken jullie dat Grace moet eindigen? Laat het me weten!🙃 Waarschijnlijk tot over 2 maanden ofso, want zoals ik al zei, is mijn upload schema volledig onlogisch.
Comment😊
Vote🙈
Ly all💕
Xx K