Kidnapped By Him

Hoofdstuk 46

POV Grace
"Je bent echt te ver gegaan, Grace," vertelt hij me zonder me aan te kijken. Ik zeg niks terug en laat me slap meegesleept worden door hem. "Ik ben toch echt wel benieuwd wat Jake hiervan gaat zeggen," zegt hij grijnzend, me nu wel aan kijkend. Ik kijk met grote ogen op en probeer woorden te vinden die ik terug kan zeggen, maar blijf na lang zoeken stil. "Hij gaat je pijn doen, schatje," grijnst hij triomfantelijk. Ik voel mijn luchtwegen sluiten en mijn hele lichaam begint te zweten. Ik krijg het extreem warm als ik denk aan alles dat Jake met me kan doen als hij erachter komt wat ik heb gedaan. Mijn longen zoeken wanhopig naar zuurstof en dan maak ik een beslissing. Ik draai me naar hem toe en net als ik iets wil doen, is hij me voor en gooit hij me over zijn schouder. Het paniekerend gevoel keert terug en meteen begin ik te spartelen. Ik neem diep adem en maak me klaar om voor mijn leven te rennen. Ik til mijn been op en laat hem hard neer komen in zijn gevoelige plek. Hij zakt meteen door zijn knieën waardoor ik de kans heb om van hem af te klimmen, die ik met plezier neem, en weg te rennen. Ik kijk niet achterom en blijf rennen. Wat the fuck heb ik gedaan!

~eerder die dag~

"Oké girl, let's go," zeg ik enthousiast als ik de garage binnen kom stormen. De meiden staan meteen met een grote glimlach op en volgen mij voorzichtig de kamer uit. "Iedereen weet zijn positie?" Vraag ik ze fluisterend. Iedereen knikt hevig met een sprankeltje angst en spanning in hun ogen. "We kunnen geen contact houden zodra we beginnen dus we moeten op elkaar vertrouwen," zeg ik terwijl ik ze allemaal aankijk. Ze knikken en kijken elkaar glimlachend aan. "Oké, kom op, we kunnen dit!" Zegt Jessica enthousiast.

Na de sleutels op een tafeltje neer te hebben gelegd, loop naar Jack's kamer en eenmaal aangekomen maak ik me mentaal klaar. Ik klop even aan en wacht op antwoord voordat ik de deur open doe. "Wat wil je?" Vraagt Jack grijnzend terwijl hij mijn lichaam schaamteloos scant. Als reflex sla ik mijn armen over elkaar voor mijn lichaam in de hoop wat te verbergen. "Heb je honger? We hebben wat macaroni beneden," Vraag ik hem wat ongemakkelijk door zijn gestaar. "Ik heb wel ergens anders zin in," zeg hij waarna hij zijn lippen likt. "Wat dan?" Zeg ik wat geïrriteerd omdat hij niet meteen zijn punt duidelijk maakt. "Jou," zegt hij me nog steeds intens aankijkend.

"Ow, ik..uh...ik moet gaan," zeg ik totaal niet op mijn gemak bij hem en wetend dat het plan zo toch niet lukt. "Zo snel al?" Vraagt hij grijnzend terwijl hij opstaat van zijn stoel. "Ja, volgens mij hoorde ik Aiden roepen en-," mijn geratel wordt gestopt door Jack's zware stem: "Aiden kan wel wachten." Ik merk dat hij te dicht staat voor mijn gevoel en doe een stap naar achter. "Ik moet echt gaan," zeg ik nog snel waarna ik me omdraai en de deur open gooi. Ik probeer er net uit te glippen als Jack de deur voor mijn neus weer dichtgooit. Ik voel zijn adem in mijn nek en sluit vloekend mijn ogen.

"Jack, alsjeblieft," krijg ik er met moeite uit. Hij luistert niet en begint mijn nek te zoenen tot mijn grote walging. Hij draait me ineens onverwachts om en duwt me tegen de deur. Ik kijk in zijn ogen en herken die blik meteen, het was de zelfde blik die Liam op die verschrikkelijke nacht droeg. "J-Jack, ik wil niet," zeg ik wanhopig. Ik probeer hem van me af te duwen, maar hij blokt mijn pogingen door mijn polsen hardhandig vast te pakken. "Jack, alsjebli-," hij onderbreekt me snauwend: "Hou je mond."

Ik voel de zelfverzekerde, impulsieve ik weer terug komen. "Nee," sis ik terug. "Wat?" Vraagt hij me. "Ik zei nee," zeg ik proberend zelfverzekerd te klinken. "Je weet niet hoeveel genot je mij brengt als je jezelf elke keer weer in de problemen brengt," zegt hij geamuseerd. "Blijf bij me uit de buurt of ik zal Jake vertellen wat je aan het doen bent," zeg ik dreigend. "Wat ben ik bang," zegt Jack sarcastisch. "Zou Jake jou niet nog straffen?" Vraagt hij, de kleinerende grijns nog steeds aanwezig op zijn gezicht. Ik wil iets zeggen, maar sluit mijn mond al gauw. "Wat zou hij doen als ik zou zeggen dat jij hebt geprobeerd weg te rennen?" Zegt hij grijnzend. "Ik heb helemaal niet geprobeerd weg te rennen," zeg ik verward. Nog niet tenminste... "Wie denk je dat hij gaat geloven, het meisje dat hij ontvoerd heeft en al meerdere keren zijn vertrouwen heeft beschadigd of één van zijn beste vrienden?" Ik blijf weer stil, niet willend om de situatie nog erger te maken.