Kidnapped By Him

Hoofdstuk 2

POV Grace
Ahh, mijn hoofd doet pijn is het eerste waar ik aan denk wanneer ik wakker wordt. Ik open mijn ogen en zie dat ik in een onbekende kamer lig. Deze kamer is wel héél saai. Ik bedoel hij is grijs en er staat alleen een bed in, that's it.

Herinneringen van gisterenavond beginnen langzaam naar boven te komen terwijl ik rechtop in het bed ga zitten. Ik ben ontvoerd!!! Zo snel als ik kan ren ik naar de deur en probeer hem open te trekken, maar helaas kom ik al snel tot de conclusie dat iemand me ingesloten heeft.

"Hallo? Is daar iemand?" Vraag ik zachtjes. "Hallo", zeg ik nu wat harder. Ik hoor voetstappen richting de kamer waar ik me bevind komen, maar de deur wordt niet geopend. "Hallo?" Roep ik nu. Geen reactie. Ik word hier echt doodziek van. "DOE DIE GODVERDOMME DEUR OPEN!" Schreeuw ik.

Met een ruk wordt de deur open gesmeten. Eén van de jongens van gisteren staat in de deuropening, zijn ogen lijken vuur te spuwen en zijn gezicht is samengetrokken tot een boze expressie. "STOP MET SCHREEUWEN!" Roept hij nijdig naar mij. "Waarom schreeuw je überhaupt zo?" vraagt hij, zijn woede omgezet naar irritatie. In plaats van hem te antwoorden bekijk hem even goed. Ik schat hem een jaar of 17/18.

"Geef antwoord op mijn vraag!" Commandeert hij me dreigend. "OMDAT JE ME ONTVOERD HEBT SUKKEL!" Gil ik, nu zelf ook boos. "DUS WE GAAN EEN GROTE MOND HEBBEN?" Blaft hij intimiderend. "N-nee", mijn stem klinkt zacht door zijn plotselinge ontploffing. "Dat dacht ik al", zegt hij al wat gekalmeerd. Stemmingswisselingen, fijn zeg.

Het is even stil totdat ik de stilte verbreek. "Waar is Kate?" Vraag ik hem achterdochtig, het wantrouwen duidelijk te horen in mijn stem. "Je vriendin? Die slaapt", stelt hij simpel. Door de snelheid van zijn antwoord, samen met de simplistische manier waarop hij het zegt, geloof ik hem niet. "Breng me naar haar toe", ik spreek kalm, maar zelfverzekerd.

Het feit dat hij twee koppen groter dan mij is en, blijkend door de spieren die zelfs door zijn shirt duidelijk zichtbaar zijn, ook twee keer zo sterk, maakt me vrij geïntimideerd door hem. Toch besluit ik dat niet te laten blijken om zo op zijn minst niet met de mentale battle ook een achterstand op te lopen. "Ik weet iets veel leukers om te doen", zegt hij en hij loopt met grote stappen op me af. Hij staat nu wel heel erg dichtbij...

Automatisch zet ik een paar stappen naar achter. Hij ziet dit en grijnst geamuseerd naar me. Ik wil nog verder naar achter om zoveel mogelijk ruimte tussen ons in te creëren, maar mijn rug komt al snel in aanraking met iets hards. Ik voel achter me met mijn handen om te bevestigen dat ik geen kant meer op kan en mijn ogen sluiten even door de realisatie: een muur.

Hij komt voor me staan en, zonder enige tijd te verspillen, duwt hij me tegen de muur aan. Zijn handen zet hij aan beide kanten van mijn hoofd, alsof hij me wil duidelijk maken dat ik geen kant meer op kan. Dan, zonder enige waarschuwing, legt hij zijn lippen in mijn nek en plant hij kleine kusjes helemaal tot aan mijn hals. Met een geschokte, en vol walging gevulde, blik kijk ik hem aan. Als hij het ziet, grijnst hij tegen mijn nek en gaat, zonder zich er iets van aan te trekken, door.

Zijn ruwe handen vinden hun weg onder mijn shirt en laten alles wat ze aanraken tintelen. In absolute schok bevriest mijn hele lichaam waardoor ik niks anders kan doen dat het bekijken van zijn armen en het voelen van zijn vingers. Dan, alsof ik ineens wakker lijk te schrikken, kom ik in actie en probeer hem weg te duwen, zo ver mogelijk van mij vandaan. Het duurt hem niet lang om allebei mijn polsen met één hand vast te pakken en ze genadeloos boven mijn hoofd te pinnen. Zijn andere hand verplaatst hij naar mijn wang, waarna hij me zachtjes streelt. Gadverdamme.

Hij zoent nu zijn weg van mijn hals omhoog richting mijn mond. Bij mijn mond aangekomen wil hij me net gaan zoenen als de deur opengaat. "Gast wat doe je hier zo la-. Oh sorry dat ik stoor", verontschuldigt de onbekende jongen zich. Zijn uiterlijk in me opnemend, bekijk ik hem van top tot teen. Zijn bruine haren zijn zorgvuldig naar de zijkant geduwd en hij lijkt iets jonger dan de viezerik tegenover mij.

Hij wil net weggaan als er er een andere jongen zijn weg naar binnen duwt die juist ouder dan de rest lijkt. "Liam, Jake wil dat je naar hem toe komt", zegt de schijnbaar oudere jongen tegen, dus blijkbaar, 'Liam'.

Een opgeluchte zucht kan ik niet laten te laten horen. Hij merkt het en komt dichterbij, zijn hoofd doelend op mijn oor. Hij fluistert: "Denk maar niet dat je van me af bent, ik kom terug." Na zijn dreigende zegje gedaan te hebben, loopt hij weg. Mij bang en verward achter zich latend.

Wie zijn deze mensen? Waarom hebben ze Kate en mij ontvoerd? WACHT, KATE?! Ik moet haar vinden!

Na een paar seconden en zonder mijn aanwezigheid ook maar te erkennen, loopt de oudere jongen ook de kamer uit. De jongere draait zich ook om om aanstalten te maken weg te gaan als ik hem snel nog weet te roepen: "Wacht." Hij draait zich weer terug om en kijkt me vragend aan. "Ik wil mijn vriendin zien", zeg ik vastberaden en zelfverzekerd. Toch voel ik dat ik toch wel angstig ben dat hij hetzelfde zal doen als die gast van net.

Gelukkig lacht hij, geeft me seintje dat ik hem moet volgen en loopt weg. Hij is een stuk aardiger dan de jongen van net. Dat weet ik nu al. Ik moet eigenlijk echt hun namen weten! Ik weet al wel dat die viespeuk Liam heet en er heet er eentje Jake. Ik gok de leider of tenminste iemand in een machtspositie.

Ik zit zo erg in gedachten verzonken dat ik bijna niet gemerkt heb dat we er al zijn, waardoor ik nog net niet tegen de, tot nu toe, aardige jongen op knal. Hij draait de deur van het slot en laat mij naar binnen. Ik mompel een korte: "Bedankt." En geef hem nog een kleine glimlach voordat hij de deur sluit en die op slot draait, mij en Kate alleen latend.

Ik zie Kate op het bed zitten voor zich uit naar niks aan het staren, terwijl het lijkt alsof ze druk in gedachten is verzonken. Ze heeft niet eens door dat ik er ben. "Kate?" Vraag ik zachtjes. Ze reageert niet. "Kate!?" Zeg ik nu wat harder.

Ze hoort me nu wel en draait haar hoofd langzaam naar me toe. "Grace," vraagt ze vol ongeloof, "hoe kom je hier?"
"Een of andere jongen liet me hierheen komen", beantwoord ik haar vraag met een kleine glimlach op mijn gezicht door onze hereniging. Ze staat op en geeft me zo'n sterke knuffel dat ik moeite krijg zuurstof te vinden. Dan fluistert ze in mijn oor: "E-een van die jongens zat aan me."

Ik schrik, trek haar uit de knuffel en kijk haar ongelovig aan. Een traan ontsnapt uit haar rechteroog wanneer ze eraan terug lijkt te denken. Hierdoor voel ik een immense woede in mij opborrelen, waarvan ik niet wist dat het in me zat. Ik zie dat ze er al lang tegen strijdt om niet te huilen, wat me nog kwader maakt.

Ik trek haar weer in een knuffel en ze begint te snikken. Dan komt die klootzak 'Liam' weer binnen. "Meekomen", snauwt hij naar mij, zonder enige tegenspraak te verwachten. Ik fluister in Kate's oor: "Was hij het?" Ze kijkt hem niet eens aan en knikt waarna ze een hardere snik laat horen.

Ik laat haar los en loop met grote stappen op de jongen af. Als ik dichtbij hem sta, kijkt hij me grijnzend aan alsof ik me zojuist volledig aan hem had overgegeven. Ik geef hem een neppe glimlach en zonder na te denken over de consequenties die ik hiervoor zal moeten ondergaan, sla ik hem vol in zijn gezicht. Een harde klets is erna te horen en het is precies dat geluid dat me wakker lijkt te schudden. Shit, ik zit in de problemen. Heb ik spijt? Hell no, deze jongen zat aan mijn beste vriendin. When you mess with the bull, you get the horns...

Tweede hoofdstukje alweer😊 ik hoop dat je het leuk vind. Lees snel verder🙈
Comment😊
Vote🙈
Ly all💕
Xx K