Kidnapped By Him

Hoofdstuk 9

POV Grace
"Wakker worden,'" hoor ik Jake in mijn oor fluisteren. Ik doe een poging om mijn ogen open te doen, maar ze zijn nog plakkerig van al het huilen waarmee ik mezelf gister bezig heb gehouden.

Als ik ze uiteindelijk open krijg, zie ik dat Jake recht naast me staat waardoor ik een kleine hart verzakking krijg. "We gaan ontbijten, dus kleed je aan," zegt Jake streng, waarna hij de deur uitloopt. Ik sta op en draai mijn hoofd traag in het rond om beter naar mijn omgeving te kijken. Ik zie nu pas dat er een boekenkast achter in de kamer staat. Ik duw mezelf vermoeid zuchtend van het bed af en strompel naar de boekenkast.

Ik pak een van de eerste boeken die ik zie en begin een paar regels te lezen. 'She was like a beautiful, peaceful rose at the beginning, but like a rose when it slowly becomes colder and the winter starts, she crumbled piece by piece. Untill there was nothing left but a broken little thing, hopelessly waiting to be fixed.' Is een stukje dat me opviel, omdat het me aan mijzelf deed denken. Poëtisch, hoor.

Ik leg het boek weer terug op dezelfde plek als waar ik het vandaar had en pak een setje kleding die al klaar ligt. (Zie media). Ik duw mezelf naar de badkamer en til mijn hoofd op om in de spiegel te kijken. De spiegel waarin ik eergisteren nog een vastberaden, sterk meisje zag, is nou een stuk reflectief glas waar ik slechts een meisje met doffe, levenloze ogen en warrig haar zie.

Ik zucht een keer diep en trek mezelf weg van het zielige beeld dat mij voor moet stellen. Ik zeg de douche aan en laat het water over mijn lichaam vloeien. De stralen die eerst zo fijn, bijna levendig, aanvoelde op mijn huid voelen anders, kouder. Met veel tegenzin stap ik, na mijn haren en lichaam gewast te hebben, uit de douche en kleed ik me aan.

Ik poets mijn tanden en kam mijn haar rustig door. Ik laat het gewoon los op mijn schouders hangen, niet genoeg energie hebbend om er iets mee te doen. Ik smeer een klein beetje mascara op mijn lange wimpers, die gek genoeg al klaar ligt. Gisteren lag die hier nog niet. Het boeit me niet genoeg om er nog langer over na te denken, dus ik laat het maar en pak mijn schoenen. Het zijn erg sportieve schoenen, gemaakt om mee te rennen. Grappig hoor, ren schoenen maar nergens om naar toe te rennen. Met die gedachte zucht ik diep en vol met zelfmedelijden.

Ik loop op mijn dooie gemakje door de gangen en de trap af. Eenmaal beneden aangekomen zie ik dat iedereen aan de tafel zit. Behalve Kate. Als ik aan Kate denk ontstaat er meteen een brok in mijn keel die ik met moeite weg slik. Er is nog een plekje vrij naast Liam en één naast Jake. Moeilijke keuze hoor. "Daar hebben we onze prinses," zegt Jake glimlachend als hij mij ziet.

"Kom," zegt hij terwijl hij me wenkt om naar hem toe te komen. Alsof ik van plan was om naast die gruwel van een Liam te gaan zitten. Ik loop langzaam met gebogen hoofd en kleine pasjes naar Jake toe. Hij duwt me zachtjes op de stoel naast hem neer. Ik laat het maar gewoon gebeuren, geen zin in ruzie hebbend. Jake staat op en pakt een bord voor mij. Ook geeft hij mij een mes, wat brood en de Nutella.

Ik smeer de Nutella op mijn boterham en eet het langzaam en rustig op. Ik ben niet zo van het snelle eten. Nou vroeger wel toen deed ik alles snel.... tot mijn br- niet aan denken Grace.

Nadat ik klaar ben met eten, loop ik naar de vaatwasser en leg daar mijn bord en mes in. Ik wil naar Jake lopen om te vragen wat we gaan doen als Liam andere plannen heeft en ineens aan mijn arm trekt.

Hij trekt me mee naar de gang en sluit de deuren achter ons. "Je gedraagt je vandaag al de hele tijd...gehoorzaam. Ik geloof je niet," zegt Liam achterdochtig. Ik haal simpel en ongeïnteresseerd in dit gesprek mijn schouders op en kijk hem met lege ogen aan.

Liam wil er net op in gaan als we Jake horen roepen: "Prinses, waar ben je?" Ik wil weg lopen naar Jake, maar Liam pakt mijn pols vast. "Hier kom ik nog op terug," zegt hij waarschuwend.

Hij laat los en ik loop langzaam door naar Jake. "Ah, daar ben je," zegt hij. "Wat gaan we vandaag doen?" Vraag ik met een krakende stem. "Jíj mag hier in de woonkamer met de jongens blijven. Ík moet werken." Zegt Jake met nadruk op de woorden 'jij' en 'ik'. "Maar met wélke jongens," zeg ik met de nadruk op 'welke.' "Liam, Logan en Aiden." Zegt hij waarna hij zich omdraait en een afgeleide 'doei' mompelt voordat hij wegloopt. Wacht...Liam, nee dat wil ik echt niet.

Achter Jake zie ik Liam me waarschuwend aankijken. Ik negeer het en strompel naar de woonkamer. Als ik er eenmaal ben, zit Aiden er al. "Hé schoonheid, welke film wil je kijken?" Vraagt hij terwijl hij met afstandsbediening in zijn hand op de plek naast hem klopt, als teken dat ik daar moet gaan zitten.

Ik haal simpel mijn schouders op en ga naast hem zitten, op de plek waar hij klopte. "Wat heeft Liam gedaan?" Vraagt hij achterdochtig terwijl hij zijn ogen samenknijpt. Ik geef een teken dat ik er niet over wil praten, die hij gelukkig begrijpt. Hij laat het zo en zet een film op die ik niet ken. Verveeld als ik ben, val ik al snel in slaap op iets hards.

"Ze is van Jake, laat haar los," fluistert iemand boos. Ik word meteen wakker en voel me gealarmeerd. Dan pas voel ik dat ik op iemand lig en dat iemand zijn armen om me heen heeft. "Grace? Ben je wakker?" Hoor ik een mannelijke stem vragen.

Ik negeer het en blijf liggen, omdat ik niet wil dat diegene weet dat ik hoorde wat hij zei. Ik voel dat iemand me port in mijn zij en aangezien ik daar niet tegen kan, spring ik gelijk op. "Ze is dus wel wakker," zegt Aiden waarna hij grinnikt. Ik kijk op en zie dat 'de stem' Logan was en hij naast me staat.

Ik bedenk me nu pas dat ik op Aiden's schoot lig. Wacht even, want ik moet kotsen! "Waarom hebben jullie me wakker gemaakt?" Vraag ik gapend.

"We gaan pizza bestellen en ik, als de onbaatzuchtige held die ik ben, wilde weten of jij ook iets wil," zegt Logan. "Nee, maar ik ga wel even naar de wc," zeg ik nog half slapend. Logan grinnikt kort en pakt dan zijn telefoon, waarschijnlijk om hun pizza's te bestellen.

Ik sta op en loop naar de keuken. Waar is de wc überhaupt? "Derde deur links," roept Logan, mijn gedachte lezend. Ik bedank hem in mijn hoofd en loop naar de gang. Ik wil net naar de wc lopen als ik iets zie wat me heeeel bekent voorkomt. Neeeeee dat kan niet. Niet weer! Flashbacks van oude herinneringen die ik het liefst zou vergeten beginnen mijn gedachten te overspoelen.

Flashback:
"Handen omhoog, waar we ze kunnen zien!" Roept een van de mannen in het zwart die net binnen komen lopen. Iedereen gooit zo snel als ze kunnen hun handen in de lucht en staart angstig en onzeker voor zich uit. De mannen hebben allemaal een zwart pak aan en een masker op met een bril, waardoor je hun ogen niet kan zien. Ik sta te trillen, met handen tegen mijn oren, naast mijn beste vriendin: Lily. Ineens krijg ik een geweldig idee, maar ik besef me al snel dat het me in mijn eentje niet gaat lukken. Ik kijk naar Lily en weet haar blik te vangen. Langzaam en oplettend dat de gasten in het zwart het niet zien, beweeg ik mijn hoofd richting haar oor. "Jij leidt ze af en ik ren naar het brandalarm om iedereen te waarschuwen," fluister ik zo zacht, maar duidelijk als ik kan.
Einde flashback

Ik begin te hyperventileren en te gillen. "Neeee, dit kan niet!" Roep ik hard en paniekerig. Niet veel later komt Logan aan gerent. Ik kijk hem bang aan en zet een stap naar achter. "Grace, wat is er?!" Vraagt hij geschrokken. Ik hou me nog net vast aan het koffietafeltje die hier staat. Logan komt dichterbij. Uit angst leun ik nog meer op het tafeltje, waardoor het uiteindelijk door al mijn gewicht omvalt en ik op de grond beland.

Flashback
"Kom op schatje, je komt hier toch niet weg, werk gewoon even mee," zegt hij, terwijl hij me van het bed probeert te rukken. "Nooit," roep ik naar hem, waarna ik opsta. Ik kijk snel om me heen en zie een boek liggen. Zonder na te denken pak ik het zware ding op en sla ik hem er genadeloos mee. Ik ren langs hem af door de deur heen en sluit hem dan. Ik draai hem met een vlotte beweging op slot en ga er uitgeput tegen aan zitten. Ik laat me naar beneden glijden tot voel dat ik op de grond zit. "Oh god, waarom ik?"
Einde flashback

Ondertussen hoor ik vaag geschreeuw. Al wat ik zie is wit, geen vormen of iets, alleen fel wit licht. Ik kijk recht voor me uit, helemaal in shock. Mijn lichaam lijkt wel al zijn gevoel kwijt te zijn geraakt. Terwijl ik daar lig, kan ik maar een woord blijven herhalen als een mantra: "nooit." "Haal Kate," hoor ik iemand vaag roepen. Daarna hoor ik zware voetstappen waar ik niet echt op focus, of op kan focussen. Het witte wordt langzaam zwart en ik denk dat ik flauw ga vallen. Het trauma blijft me achtervolgen... niet weer.

Extra lang hoofdstuk🙃💘
Comment😊
Vote🙈
Ly all💕
Xx K