POV Grace
Aiden kijkt me met een geamuseerde grijns aan. "Ohh, Jake", roept Aiden schijnheilig naar beneden. "Nee Aiden, doe het niet, please!!" Hard-fluister ik pleitend naar hem. Zijn grijns wordt hier alleen maar groter door. "Jake!!!" Roept hij nu hard naar beneden tot mijn grote frustratie. Niet veel later hoor ik harde voetstappen langzaam de trap op komen. Shit, shit. Jake gaat me echt wat aandoen. Ik moet hier zo snel mogelijk weg!! Maar ik kan niet zonder Kate. Aan de andere kant kan ik dan misschien hulp halen... De voetstappen komen steeds dichterbij en herinneren mij eraan dat ik geen tijd heb om hier over na te denken.
Nu!! Ik trap Aiden in zijn 'heilige plek' en sprint naar de gang. Daar aangekomen zie ik Jake net de trap afkomen. "Oh mijn God, Jake, je bent terug," zeg ik nerveus lachend, "hoe was het? Weet je ik heb echt dorst dus mag ik er even do-." Ik word al snel afgekapt door een schreeuwende stem afkomstig van Aiden. "Jake," schreeuwt hij, "je meisje was niet erg braaf vandaag!" Deze jongens denken echt dat ik een hond ben ofzo!
Jake kijkt me woedend aan: zijn kaken gespannen, trillende neusvleugels en samengetrokken lippen en hij pakt mijn pols vast. In een soepele beweging draait hij me om zodat mijn rug nou tegen zijn lichaam aan wordt geduwd. "Is dat zo?" Fluistert hij dreigend in mijn oor. Ik haal mijn elleboog naar voren en laat die hard in zijn buik neerkomen. Als hij dubbel ligt van de pijn, neem ik mijn kans en ren ik van de trap af. Soepel als altijd, natuurlijk. "Liam, hou haar tegen!" Roept Jake, zijn stem gevuld met pijn.
Liam komt naar me toe gerent, maar voor het eerst ben ik een keer sneller. Ik pak de klink stevig vast en geef er een flinke ruk aan. De deur vliegt open door de plotselinge kracht en ik ren zonder enige twijfel of gepieker naar buiten. De wind gaat door mijn haren en voor de eerste keer in dagen voel ik iets waar al ik zolang naar verlang...vrijheid. Ik haal mijn neus op om de geur van de natuur eindelijk weer te kunnen ruiken, terwijl ik zo hard als mijn benen me kunnen dragen ren. Al snel hoor ik voetstappen achter me aankomen en ik weet wel beter dan achter me te kijken.
En dan voel ik een sterke hand om mijn pols wikkelen. Zijn ijzeren grip is stevig en schreeuwt maar één ding: ik ga dit niet winnen. Hij trekt me terug en het fijne gevoel van vrijheid wordt zo snel als ik het kreeg ook weer van me afgepakt. En dat terwijl ik er zo dichtbij was. Vrijheid hoort een recht gegund aan al het menselijk leven te zijn en deze klootzakken pakken die van mij én Kate af. Vrijheid, wat ik eerst beschouwde als niks meer dan gewoon, lijkt nu onmogelijk. Ik kan tenminste aan al dit een levensles overhouden: wees dankbaar voor wat je hebt, want iemand kan het in minder dan een paar seconden zo uit je handen vandaan rukken. En het lege gevoel dat je dan nog overhoudt, zal je blijven achtervolgen.
Ik wordt naar hem toe gezwierd en voor het eerst zie ik het gezicht van de persoon die me genadeloos mijn net teruggekregen vrijheid afpakt. Het is mijn minst, zonder enige verassing, favoriete persoon van dit huis: Liam. Hij tilt me op en gooit me over zijn schouder terwijl ik elk scheldwoord in de Nederlandse taal naar hem schreeuw. "Heb ik je dan niks geleerd, klein meisje?" Vraagt Liam me neerbuigend. Hij zet me neer bij de ingang van het huis waar een behoorlijk boze Jake aan het wachten is. "Wat dacht jij wel niet? Dat we je zomaar zouden laten gaan? Jij bent van mij", zegt Jake kwaad, meer dan woedend eigenlijk.
Ik staar van hem naar Liam en weer terug naar hem. Dan fluister ik zacht, maar toch zeker: "Jullie maken mij niet bang hoor en ik zal altijd blijven vechten." Ik hou me aan de belofte die ik mezelf de allereerste avond heb gemaakt. Zij zullen mij niet breken! Jake pakt me stevig vast en sleurt me mee naar 'onze' slaapkamer. Ik ben benieuwd of het bij Kate beter gaat...
POV Kate
Nadat ik Jake hoorde roepen, smeekte ik Logan niks te zeggen, maar hij luisterde niet. Hij, als de loyale stakker dat het is, vertelde Nathan alles. Echt alles... En Nathan was woest. Hij heeft alle lucht uit zijn longen naar me geschreeuwd en hij was raar genoeg ook boos op Logan. Nu zit ik hier maar op zijn kamer een beetje te lezen. Nathan kondigde zojuist aan dat hij me zo gaat voorstellen aan zijn vrienden, terwijl hij 10 minuten geleden nog naar me aan het schreeuwen was. Raar, bipolair joch... Niet veel later komt Nathan binnen. "Hier heb je wat leuke kleding, trek het aan. Het staat je vast mooi", slijmt hij terwijl hij liefelijk naar me glimlacht.
Ik rol mijn ogen en verbiedt mezelf het te doen. Ik neem een voorbeeld aan Grace en zal ook niet meer luisteren. "Nee", vertel ik hem zacht maar zelfverzekerd. "Sorry? Zeg het nog is?" Zegt Nathan, me uitdagend hem te trotseren. "Want het klonk alsof je 'nee' zei, maar zo dom ben je toch niet. Niet na wat je me geflikt hebt." Hij komt op me af, terwijl ik op mijn hoede naar achter kruip. Hij overbrugt het kleine beetje afstand dat ik tussen ons gecreëerd had en pakt mijn kin vast waardoor hij me forceert hem aan te kijken. "Ik zei-", verder kom ik niet, want ik ben te bang voor wat hij gaat doen als ik die zin afmaak. "Ga verder", daagt Nathan me verder uit, duidelijk zijn woede proberen binnen te houden. "I-Ik doe de kleding al aan", hoor ik mijn eigen bibberende stem zeggen, wat me een beetje teleurgesteld in mezelf laat voelen.
Hij geeft me een zachte, maar dwingende kus op de mond: "Ik wist wel dat je slimmer bent dan dat." Ik walg echt van mezelf, ik ben al te mietig om hem te vertellen dat ik het er niet mee eens ben. Hoe kan ik dan ooit ontsnappen uit dit helhol?! Ik kijk naar de kleding en het valt gelukkig nog mee: het is niet een super kort jurkje. Ik vind het eigenlijk best leuk. (Zie media)
Ik stap in de douch en was snel mijn haren, zodat ik er niet te lang in blijf staan. Ik droog me af en trek, alsnog met tegenzin, het jurkje aan. Ik kijk even in de spiegel en zucht opgelucht als ik zie dat het niet al te kort is. Ik kam mijn haar zorgvuldig door en laat het in losse golven hangen. Ik doe een beetje mascara op mijn wimpers en klaar is kees. Ik heb helemaal geen zin om zijn vrienden te ontmoeten... Ze zullen vast net zo irritant zijn als hem.
Niet veel later komt Nathan binnen om me op te halen. "Wauw, je ziet er echt geweldig uit", bewonderd hij me terwijl zijn ogen over mijn lichaam glijden. Zonder dat ik het wil, begin ik te blozen door het onverwachte complimentje, dus ik kijk snel de andere kant op. Hij grinnikt als reactie, wat mij duidelijk maakt dat hij het toch gezien heeft. "Zullen we?" Vraagt hij terwijl hij zijn arm naar me uitsteekt. Ik pak zijn arm aan en samen lopen we naar beneden. Op naar zijn 'geweldig' vrienden die ik 'zo graag' wil ontmoeten. Die gedachte laat me zuchten.
Heyyyy, weer een nieuw hoofdstukje. Niet super lang ofsooooo... hopelijk is het niet saai🙃
Comment😊
Vote🙈
Ly all💕
Xx K
JE LEEST
Kidnapped By Him
Pertualangan''Ga weg klootzak'' zeg ik terwijl ik hem van me af duw. ''Je bent pittig, daar hou ik wel van'' zegt de onbekende jongen. Hij grijpt mijn polsen vast en duwt een doekje op mijn mond, daarna wordt alles zwart. ~de cover is gemaakt door margot_dt, vo...
