Kidnapped By Him

Hoofdstuk 50

POV Jake
"Ik zei het toch," fluister-roep ik naar Justin, die ondertussen op de hoogte is van wat er gebeurd is tussen Grace en Matthew, zodat Grace me niet hoort, "die gast is niet te vertrouwen!" Hij kijkt me wat schuldig aan en krabt ongemakkelijk achter zijn oren. "Tja," mompelt hij dan, "en nu?" "En nu? En nu vliegt hij godverdomme mijn huis uit!" Fluister ik kwaad. "Gast... Hij is een vriend van Nick," zegt Justin. Met tanden op elkaar van frustratie knik ik met tegenzin. Ik loop naar boven en duw de deur van mijn kamer voorzichtig open waar ik Grace aantref. Ze leest een boek en lijkt er helemaal in verzonken. Ik kijk naar haar beeldschone gezicht waar ik elke dag meer van hou. Haar mooie, sprankelende groene ogen die altijd vechtlust laten zien. Haar geweldige glimlach die ik niet vaak krijg te zien. Ze is gewoon perfect. Elke dag snak ik meer naar haar, wil ik haar vasthouden en nooit meer loslaten. Ik zou haar nooit kunnen laten gaan. Ik weet dat ze ook van mij houdt, maar ze liegt tegen zichzelf. Woede borrelt in me op als ik denk aan hoe ze mij van haar af probeert te houden, hoe ze zich niet blootstelt aan mij. Ik hoor het enige in haar leven te zijn, het enige waar zij aandacht aan besteedt. Ik onderdruk het monster die in mij schuilt zodat hij niet naar buiten komt en me dingen laat doen waar ik spijt van ga krijgen. Ik ben dan nooit zo goed geweest in het tegenhouden van dat ding, en nu is geen uitzondering...

POV Grace
Ik sla de bladzijde om en lees gunstig verder, snakkend naar meer van het geweldige boek waarin ik mezelf vind. Ik voel de personage's gevoelens, de omgeving, alles. Ik sluit voor even mijn ogen en laat mezelf gaan in die wereld van fantasie. De vrijheid waar ik naar snak voelt goed en ik wil niet terug naar de realiteit ook al weet ik beter. Ik open mijn ogen met tegenzin en ga verder met lezen zodat ik weer terug in het verhaal beland. Door een harde klop op de deur schrik ik uit mijn trans en schiet mijn hoofd met wijde ogen meteen omhoog. Mijn ogen verzachten wat als ik merk dat het Jake is, maar als ik de blik in zijn ogen zie weet ik dat het foute boel is. Hij leunt tegen de deuropening aan en kijkt me aan met een ondeugende blik aan. Ik sta abrupt op en loop naar de deur zodat ik kan ontsnappen van hem.

Net als ik de deur uit wil lopen tilt hij zijn arm omhoog en blokt hij zo de uitgang. "Ik moet gaan, Jake," mompel ik zachtjes met mijn ogen vastgeplakt aan de grond. Hij zegt niks en schud alleen zijn hoofd als antwoord. Ik probeer zijn arm wanhopig weg te duwen, maar ik kom er al snel achter dat hij veel te sterk is. Ik doe een paar stapjes achteruit als ik merk dat ik hier niet weg ga komen. "Jake, i-ik heb niks gedaan. Alsjeblieft," smeek ik hem angstig. Hij tilt zijn hoofd een beetje naar rechts en kijkt me grijnzend aan. Ik weet niet wat er telkens in zijn hoofd komt als hij zo doet, maar ik weet wel dat ik er verschrikkelijk bang voor ben.

Zonder het door gehad te hebben, heb ik nog meer stappen naar achter gezet en al snel voel ik het al zo vertrouwelijke gevoel van de muur die in mijn rug duwt en me weerhoudt van verder weg van hem te komen. Ik weet dat het monster mijn angst wil, nee, nodig heeft. Ik probeer mijn angst te onderdrukken, het niet te laten zien aan hem, maar het werkt niet. Jake komt langzaam dichter bij en bij elke stap dat hij dichterbij komt, voel ik mijn angst schreeuwen naar me alsof het een persoon is dat ik hier weg moet. Maar ik kan niet weg en zo zal het altijd zijn. Hij die doet wat hij wil en ik die er niks tegen kan doen.

Hij staat nou zo dichtbij dat ik zijn adem tegen mijn wang kan voelen, dat ik zijn aanwezigheid kan proeven. Zijn armen zet hij aan allebei de kanten van mijn gezicht, me nog meer opsluitend dan ik al ben. Zijn hoofd komt dichterbij mijn oor. Ik voel zijn lippen zachtjes in contact komen met mijn oor en krimp ineen. Net als ik denk dat hij iets gaat zeggen voel ik zijn handen in een soepele beweging me vastpakken. Hij gooit me in één vlotte actie op het bed en een veraste gil verlaat mijn keel. Hij komt langzaam weer op mijn bibberend lichaam af.

Hij hangt boven me en kijkt me diep in mijn ogen aan. Ik probeer mijn hoofd te draaien zodat ik hem niet aan hoef te kijken, maar de hand die hij op mijn kaak legt voorkomt dat. "Het wordt tijd dat je weet van wie je echt bent," zegt zijn kille stem. En dan zie ik het. Het ding dat hij in zijn hand vasthoudt. Meteen begin ik tegen te stribbelen, maar al dat hij doet is een lach loslaten waarvan alle haartjes in mijn nek rechtop staan. Tranen vullen mijn ogen als ik denk aan het voorwerp in zijn hand, meer waarvoor hij het gaat gebruiken. Ik wil gillen, maar hij heeft me door een duwt zijn hand op mijn mond. Zijn andere hand laat het voorwerp los en pakt een strip ducktape die hij genadeloos op mijn mond slaat. Meer tranen vormen in mijn ogen als hij het voorwerp recht voor mijn gezicht houdt alsof hij me wil laten zien hoe machteloos ik ben. Hij kijkt me intens aan en zonder nog iets te zeggen pakt hij touwen en begint hij me vast te maken. Ik probeer tegen te stribbelen en het hem zo moeilijk mogelijk te maken, maar ik ben niet zo sterk. "Maak dit niet moeilijker dan het al is en lig stil," zegt hij liefjes, "en vergeet niet dat ik dit doe omdat ik van je hou."

Heyyy, nieuw hoofdstukje
Sorry dat het zo lang geduurd heeft (alweer), maar de inspiratie is laats een beetje weg. Ik ga zeker wel door met schrijven, maar ik hoop gewoon dat ik binnenkort weer wat meer inspiratie heb en niet met halve stukken aankom.
Ik hoop in ieder geval dat je het een leuk hoofdstuk vond🥳
Ennnnn wat zal het mysterieuze object zijn waar Grace zo bang voor is? Comment maar wat je denkt😉
Comment😊
Vote🙈
Ly all💕
Xx K