Kidnapped By Him

Hoofdstuk 10

POV Kate
Ik kijk op de klok en besef me dat ik nu al best lang weg gesloten in deze kamer ben. Waarschijnlijk 2 dagen ofzo, maar het voelt als weken als je je verveelt en ik ben daar een expert in geworden. Nathan komt hier wel eens om eten te brengen of als hij gewoon zin heeft, maar hij blijft meestal niet langer dan 10 minuten. Het is erg frustrerend. Ik ben diep in gedachten als Nathan binnen komt vallen. Over Nathan gesproken. "Ik ga weg met Jake, ik ben straks terug en dan ga ik je voorstellen aan mijn vrienden," zegt Nathan, met een toon waarmee hij verwacht dat ik niks terug zeg. Jammer genoeg, hoef ik niet te voldoen aan zijn verwachtingen. "Ik hoef je vrienden helemaal niet te ontmoeten, want ik blijf hier toch niet lang," zeg ik zo zelfverzekerd mogelijk. "Hoeveel ik er ook van houd als je zo naïef bent, moet je wel even realiseren dat je hier dus echt niet weg komt," grinnikt hij zelfvoldaan. Wacht maar. Ik doe mijn armen over elkaar en stuur hem een boze blik. Hij stuurt me een hand-kusje, die ik kinderachtig ontwijk, als reactie, grinnikt dom en loopt dan weg.

Ik laat een zachte schreeuw horen uit de frustratie en het langzame verliezen van mijn geestelijke gezondheid en verplaats mezelf voor de zoveelste keer op het bed in de hoop comfortabeler te liggen. Ik heb even geslapen, een boek gelezen die hier ligt en gewoon voor me uit gestaard. Languit op mijn bed liggend in mijn pyjama/sportkleding (zie media), hoor ik Grace ineens schreeuwen: "Nee, dit kan niet," waarna ik iets hoor vallen. Ik ga meteen rechtop zitten en wees zo stil als ik kan om zo beter te kunnen horen wat er aan de hand is. Ik merk dat ik zelfs niet eens adem, maar het maakt me op dit moment niet uit. Ik moet weten wat er met Grace aan de hand is. Ik hoor nog allemaal geschreeuw en rare geluiden die ik maar niet weet te plaatsen. "Grace?" Roep ik op de top van mijn longen. Een paar seconden later wordt de deur open gegooid en komt er iemand binnen die ik niet ken. "Je moet meekomen, Grace ze...," verder komt hij niet, want ik duw hem omver en ren naar de trap.

Als ik boven aan de trap sta en naar beneden kijk zie ik Grace op de grond liggen met Logan over haar heen gebogen, neerkijkend naar haar. "Grace!!!!!" Schreeuw ik wanhopig uit. Ik ren zo snel naar beneden dat ik het laatste stukje bijna val, maar het kan me niet schelen. Ik ren op Logan af en duw hem aan de kant. De tranen stromen ondertussen naar over mijn wangen en mijn adem komt in korte, vlugge pufjes naar buiten.

Hij kijkt me voor een paar seconden slechts geschokt aan, maar herpakt zichzelf dan en pakt mijn armen vast. Hij houdt ze achter mijn rug en probeert me in die positie te kalmeren. Na een tijdje is hij succesvol en voel ik me al een stuk kalmer, ookal sta ik nog te trillen. "Oké Kate, luister nu heel goed. Grace leeft nog. Ze zat net te schreeuwen en ik denk dat ze misschien een of ander trauma heeft. Dus ik ga jullie samen naar mijn kamer toe brengen en ik ga jullie alle tijd geven die jullie nodig hebben."

Ik neem diep adem en knik zachtjes, terwijl ik kijk naar Grace die nog altijd op de grond ligt. Logan geeft me een bemoedigend knikje voordat hij me eindelijk los laat en Grace oppakt. Hij draagt haar naar boven terwijl hij mij voorzichtig voor zich uit duwt. De, altijd nog onbekende, jongen van net komt nu aangerend en wil net gaan schreeuwen naar mij, maar houdt zich in als hij mijn betraande gezicht ziet. Zijn blik gaat van kwaad naar vol medelijden in slechts seconden. Hij blijft nog even staan, maar loopt dan terug naar waar ik denk dat zijn kamer is.

Logan duwt me zachtjes een kamer in en legt Grace op het bed. "Roep me maar als jullie klaar zijn." Zegt hij, de medelijden in zijn stem duidelijk. Ik knik begrijpelijk en probeer mijn handen te laten stoppen met trillen. Zonder succes. Ik kijk naar Grace en zucht opgelucht. Opgelucht dat ik haar, na die tijd die zo lang voelde, weer zie. Ik hoop dat ze snel wakker wordt. Tot die tijd kan ik wel even rond snuffelen.

Ik begin met zoeken in de laatjes, waar ik nutteloze spullen vindt die de meeste jongens hebben. Mijn hart klopt hard tegen mijn borst als ik een mobieltje zie. Ik gris het ding uit het laatje en doe een poging het aan te zetten.

Helaas blijft het schermpje zwart en zo snel als het kwam, vloeit de hoop mijn lichaam weer uit. Wacht, misschien is de telefoon gewoon leeg. Ik doorzoek alle laatjes nog een keer specifiek opzoek naar een oplader. Ik vind hem uiteindelijk in een stopcontact naast het bed. Met gekruiste vingers en een hart vol hoop, doe  ik de telefoon aan de oplader. Het maakt een vibrerende geluid, wat aangeeft dat het aan het opladen is. Tevreden staar ik naar de telefoon.

Ik hoor een verwarde kreun achter me en zie dan Grace die rechtop probeert te zitten. Ik help haar omhoog en even kijken we elkaar gewoon aan. Een traan ontsnapt uit mijn ooghoek. Ik wist dat ze wakker zou worden, maar alsnog. Ik heb haar echt gemist.

Ik trek haar in een stevige knuffel en voel haar armen ook geruststellend rond mijn lichaam. We blijven even gewoon zo zitten, genietend van elkaar's gezelschap. Als we uiteindelijk los laten, kijken we elkaar nog even ongelovig aan. Ik verbreek de stilte: "Wat is er gebeurd? Logan zei dat hij dacht dat je een trauma hebt., maar ik heb geen flauw idee waarvan en aangezien ik je net hoorde schreeuwen en..... oh meid, ik was zo bezorgt," het laatste zeg ik bijna huilend.

Ze kijkt me met een blik aan waaraan ik kan zien dat ze al mijn vragen in zich opneemt, dus ik geef haar tijd. Ik zie de schrik in haar ogen als ze aan iets terugdenkt. Ze begint sneller te ademen. Ik pak haar hand vast en ze knijpt angstig in de mijne. Dan kijkt ze me recht in mijn ogen aan en zegt: "Het masker!" Waarna ze weer achter over valt, bijna van het bed af.

Spannend!!!
Sorry dat ik zo lang nii meer heb geüpload. School is nii erg makkelijk geweest, maar ik ben weer aan het schrijven.
Comment😊
Vote🙈
Ly all💕
Xx K