Kidnapped By Him

Hoofdstuk 34

POV Grace
Nadat Jake en ik thuis waren aangekomen, heb ik me meteen omgekleed in mijn joggingbroek en een makkelijk t-shirt. Ik probeerde Jake zo veel mogelijk te ontlopen en het lukte best goed. "De jongens zijn weg en ik word zo gebeld dus ik zit dalijk in mijn kantoor. Je mag in de woonkamer tv kijken als je wil," zegt Jake als hij onze kamer binnenkomt waar ik al de hele tijd zit. "Is goed," zeg ik schor voordat ik mijn wollen sokken pak en de trap af ren. Ik heb zoveel zin om een film op Netflix te kijken, maar besluit uiteindelijk om verstandig te zijn en het nieuws te kijken. Ik wil zien of de politie nog steeds naar me zoekt.

Ik pak wat cola en popcorn en plof neer op de bank. Na lang gezocht te hebben, heb ik uiteindelijk de afstandsbediening gevonden en zet de tv aan. Ik zap door en door tot ik het goede kanaal heb gevonden. Verveeld kijk ik naar de weerberichten aangezien ik amper buiten kom. "Het wordt morgen zonnig en rond de 28 graden," zegt de weerman. Ik zucht diep als ik aan al de leuke dingen denk die ik in dat weer zou kunnen doen.

Dan komt er ineens een soort van melding binnen en nu kijk ik geërgerd naar de tv. Ik zat hier prima met veel te veel zelfmedelijden de weerverwachting voor morgen te bekijken als er weer zo'n stomme melding komt. Die meldingen zijn altijd saai en nooit belangrijk. Ik zucht diep en merk dat de popcorn op is. Een geïrriteerd kreetje verlaat mijn mond. "Bedankt, Willem, voor dat weerbericht. Ik heb zojuist binnen gekregen dat vermiste 17-jarige Kate Walker weer terug is gevonden. Ze kwam gisteren bebloed aan bij het politiebureau in..." Meer hoor ik niet, want zodra ik Kate's naam hoor laat ik meteen alles vallen en gooi ik mezelf weer op de bank. Gelukkig had ik een plastic kom gepakt in plaats van een glazen. "Ze bevindt zich nu in kritieke toestand, maar de dokters zeggen dat ze het gaat halen. Dit laat ons bij het andere vermiste meisje namelijk 17-jarige Grace Anderson. Zij wordt nog steeds vermist, dus als u haar gezien heeft, twijfel dan niet en bel meteen de politie." Meteen nadat ze dat heeft uitsproken komt er een lelijke foto van mij in beeld. Echt waar, mam, die foto?

Meteen krijg ik de neiging te schreeuwen tegen de tv. "Ik ben hier! Ik ben al die tijd al hier, kom me halen!" Ik weet dat ze me niet kan horen, maar de frustratie die ik voel kan ik niet beschrijven. Maar wacht, als Kate gevonden is dan zal het niet lang duren voordat ik gevonden word. Meteen als ik me dat besef spring ik op. Een glimlach tovert zich op mijn gezicht en bijna begin ik te springen van geluk. Mijn glimlach duurt niet lang, want meteen zie ik Jake de deur open knallen. Hij kijkt mij strak aan en spreekt de woorden uit die ik nooit had willen horen. "We gaan naar Italië," zegt hij. Mijn hart breekt voor de zoveelste keer sinds ik hier ben.

"W-wat...Waarom?" Vraag ik hem waarna ik een snelle traan niet tegen kan houden. "Zag je dat bericht niet op het nieuws? Kate is nu bij het politiebureau waarschijnlijk alles aan het vertellen over waar jij bent. Pak je spullen Grace, we vertrekken morgen," zegt hij waarna hij mij aankijkt, wachtend op een reactie. Ik weet niet wat ik moet zeggen dus ik ren langs hem af de trap op. Ik ren naar onze kamer en sluit meteen de deur en doe het opslot. Ik laat mezelf zakken tegen de deur en voor even kijk ik gewoon voor me uit. Ik neem alles in me op wat er net gebeurd is. Kate is gevonden, ik nog niet. En nou gaan ze me waarschijnlijk nooit meer vinden, omdat we naar Italië gaan. Ik laat mijn hoofd in mijn handen vallen. Dan trek ik mijn knieën op en huil ik mezelf in slaap. Ik weet dat ik sterk moet blijven, maar het is gewoon te veel . Ik weet niet hoeveel mijn hart nog aankan. Alsjeblieft Kate, laat me niet in de steek...

POV Kate
Ik kijk om me heen en zie dat ik me in een witte kamer bevind. Even raak ik in paniek door het onbekende bed waar in lig. Ze hebben me gevonden. Nathan heeft me gevonden. Ik hoor dat de deur opengaat en meteen pak ik mijn dekens strak vast. "Kan je me vertellen wat er gebeurd is?" Vraagt de zuster als ze binnenkomt en me bezorgt aankijkt. Ik schud mijn hoofd en kijk naar mijn handen terwijl ik met mijn deken speel. "Wil je liever met een politieagent praten?" Vraagt ze met een bezorgde ondertoon in haar stem. Ik kijk nu wel op en knik. "Je kan hier nog niet weg, maar er kwam gisteren al een agent. Hij wilde je graag ontmoeten Kate, maar je was nog niet wakker. Ik kan best even bellen of er iemand komt om met je te praten. Weet je zeker dat je het aankan?" Vraagt ze me. Verschillende emoties ontstaan binnen in mij. Ik voel angst om met een agent te praten, verdriet om alles wat er is gebeurd, nieuwsgierigheid naar hoe het me Grace gaat en irritatie omdat deze zuster denkt dat ik zwak ben. Ik knik, weigerend om woorden uit te spreken.

Ze kijkt me nog even medelijdend aan en loopt dan de kamer uit. Ik rol mijn ogen zodra ze uit de kamer is: ik hoef haar medelijden niet. Ik ben erg dankbaar dat ze voor me zorgt, maar ik ben niet een zwak lammetje dat niet voor zichzelf kan zorgen. De zuster komt na een tijdje terug om me te vertellen dat er morgenochtend een agent langs zal komen en verlaat dan weer de kamer. Ik kijk op de klok en zie dat het 10 uur is. Het is niet erg laat, maar ik ben nog vermoeid van mijn hele avontuur in de bossen. Ik sluit mijn ogen en meteen voel ik de duisternis me mee trekken.

~Volgende ochtend~

Bezweet word ik wakker. Ik had een nachtmerrie, dat heel mijn ontsnapping een droom was en ik nog steeds opgesloten zat in dat gebouw. Gelukkig ben ik veilig hier in het ziekenhuis, een plek waar Nathan me niet te pakken kan krijgen. Ik hoor geklop op mijn deur en meteen wil ik zeggen dat diegene binnen mag komen. Ik bedenk me toch als ik denk dat het Nathan kan zijn. Hij zou niks liever dan mij terug opgesloten te hebben dat weet ik zeker. Ik ben tenslotte degene die weg is gekomen van dat klote gebouw. Zonder op antwoord te wachten gaat de deur open en komt er een jonge man van rond de 20 binnen. Ik zie aan zijn uniform dat hij van de politie is en een gevoel van opluchting ontstaat in mijn buik. Ik zal denk ik maar moeten wennen aan het misselijkmakende gevoel van angst elke keer als ik terugdenk aan Nathan.

"Hallo mevrouw Walker, hoe gaat het met u?" Vraagt hij me. "Umm, wel goed denk ik?" Zeg ik, maar het klinkt meer als een vraag. "Ik kom je een paar vragen stellen, oké?" Vraagt hij. Hij heeft een vriendelijk gezicht en zijn stem klinkt erg aardig. Ik knik en kijk hem aan. "Kan je me vertellen wat er is gebeurd toen je ontvoerd was? Van begin tot einde?" Vraagt hij me en de blik van medeleven in zijn ogen is niet te missen. Ik leg uit dat het mijn verjaardag was toen we ontvoerd werden en wat Nathan bij me gedaan heeft. De agent heeft mij niet één keer onderbroken en knikte wel eens om aan te geven dat hij luisterde. Ik probeer de plek waar ik vastgehouden werd in zoveel details als ik kan te beschrijven. Hij vroeg me hoe ik aan de diepe snee op mijn arm kom en ook dat leg ik hem uit.

"Hoe gaat het met je vriendin? Grace Anderson, toch?" Vraagt hij. Ik slik de brok in mijn keel door als ik terugdenk aan mijn en Grace's momenten samen. Hoe we elkaar hebben beloofd dat we er samen uitkomen en hier zit ik dan, veilig, zonder Grace. "Jullie moeten haar vinden," zeg ik vastberaden, "ik weet bijna zeker dat ze nog leeft." "Bijna zeker?" Vraagt hij terwijl hij zijn wenkbrauw optrekt. "Ze had een hele diepe snee op haar heup en ik weet dat ze terug was gegaan naar het huis en ze is zo sterk dat ik gewoon weet dat ze nog leeft. Grace geeft niet op dus ze moet nog wel leven!" Zeg ik vastberaden. "Maar je weet dus niet zeker of mevrouw Anderson nog leeft?" Vraagt hij. Ik schud mijn hoofd en denk terug aan hoe Grace me geholpen had toen Nathan me zoende. Hoe ze voor me opstond ook al kreeg ze er zelf problemen door. Ik hoop dat ik zoiets ooit nog terug zou kunnen doen voor haar.

"Oké, dat was het voor nu, maar als je hier klaar bent moet je waarschijnlijk wel nog meekomen naar het bureau. Je moeder en vader zijn gebeld en nu onderweg. Ik wens je veel succes met het verwerken van alles. Tot ziens, mevrouw Walker," zegt hij met medeleven en bezorgdheid in zijn stem. Ik frons: "Mam en pap waren toch op vakantie?" "Nee, ze waren teruggekomen toen jij niet antwoordde op hun berichtjes en hebben je als vermist opgegeven toen je na een tijdje nog niet thuis was." "Oh," weet ik nog uit te brengen. "Tot ziens," zeg ik nog voordat hij mijn kamer uitloopt. Ik ga weer liggen, want raar genoeg ben ik weer moe. Ik sluit mijn ogen en probeer weer te slapen. Wat nou als Grace het niet heeft gehaald? De gedachte springt zo spontaan in mijn hoofd dat al de zekerheid die ik eerst had over Grace's situatie in een seconde verdwijnt. Alsjeblieft, Grace, heb me niet in de steek gelaten...

Heyy, nieuw hoofdstukje🤗
Hopelijk vond je het leuk🙃
Comment😊
Vote🙈
Ly all💕
Xx K