Kidnapped By Him

Hoofdstuk 12

POV Grace
Ik kijk Kate ongelooflijk aan. "Nee.... dit...," verder kom ik niet, want ik ben te blij. Dat kleine dingetje representeert onze vrijheid, waar we over dromen en over hopen. Voor dagen net buiten handbereik en nu ligt het daar gewoon op het tafeltje.

Ik geef Kate een knuffel, terwijl ik nog steeds sprakeloos ben. De tranen van geluk vormden al bijna. Maar nu moeten we even focussen. "Oké Kate, we moeten dit doen. Dit kan onze enige kans zijn, dus focus," zeg ik terwijl ik haar strak aankijk. Ze knikt en pakt de telefoon.

Ze zet hem aan en meteen zien we dat er een wachtwoord nodig is om hem te openen. Ik zucht diep en kijk Kate aan. "Wacht, ik heb wel eens gelezen dat je kunt kijken waar de vingerafdrukken op het scherm hebben gezeten. Misschien kunnen we dat gebruiken?" "Kate, je bent een genie," ik geef haar een schouderklopje.

Ze houdt de telefoon schuin zodat ze de vingerafdrukken kan zien en staart er lang naar. "2....ummm..5....7...... en...10," zegt Kate starend naar de telefoon. "Oké, dus het is een combinatie met die nummers," zeg ik blij. "Ja, probeer jij maar," zegt Kate terwijl ze de telefoon aan mij overhandigt. "Want ik heb zoveel geluk gehad deze week," zeg ik sarcastisch.

Ik pak de telefoon aan en begin te proberen. "Hoorde je dat?" Vraag ik, terwijl ik Kate aankijk. "Waar heb je het ov-" "sshhhtt...," kap ik Kate af. "Shit, voetstappen," hard-fluister ik naar Kate. Met wijde ogen en een gespannen kaak kijkt Kate me aan. "Oké..oké, rustig blijven. Ik heb een plan," mompel ik terwijl ik snel in mijn hoofd een plan begin te vormen, "jij lukt wat bij elkaar over hoe ik nog slaap, maar maak het niet te ernstig want dan wil hij me zien. Flirt een beetje en dan moet het lukken."

Ze kijkt me onzeker aan maar opent de deur als we geklop horen. "Heyyy, Logan," hoor ik Kate, wat slijmerig, beginnen terwijl ik in bed lig met het mobieltje onder het kussen. "Hoi Kate, hoe gaat het met je? En Grace?" Vraagt Logan wat bezorgt, maar toch bescheiden. In mijn hoofd lach ik hem uit.... moehahaha.

"Ze wordt telkens wakker en valt dan weer in slaap. Niks ernstigs heb ik gelezen, het zijn symptomen van terugkomende trauma's en angstaanvallen." Zegt Kate wijs. Oké, Albert Einstein, goed zo.. "Oh, oké. Kan ik even binnen komen om zelf even te checken?" Oh nee, daar gaat ons hele plan. Als ik het kon zou ik nou naar haar schreeuwen om hem tegen te houden, maar ik ben een soort van nutteloos hier.

"Umm Logan," zegt Kate met lichtelijke paniek in haar stem, "ik wilde eigenlijk nog met je praten, want ik heb mijn maandelijkse probleempje. Weet je misschien waar jullie die spulletjes hebben?" Bedankt God, dat U Kate 3 keer zoveel hersencellen heeft geschonken dan mij. "Ohh ummm... ja hoor.. ik ga wel even... blijf jij maar.. ja oké ik ga het wel halen," zegt Logan heel ongemakkelijk. Man, ik hoor hier echt niet zo van te genieten... Maar als dezelfde jongen die heel mijn leven heeft verwoest, zijn woorden kan verliezen voor iets zo simpels als menstruatie, kan ik het toch niet laten om elk moment ervan te waarderen.

"Hij komt zo terug, Grace. Wat als hij je dan ziet?!" Fluistert ze in een paniek naar mij. "Ik doe wel gewoon alsof ik slaap. Het komt allemaal wel goed." Stel ik haar gerust. Het duurd ongeveer 7 minuten voordat Logan weer terug is. Iemand heeft zeker zijn tijd genomen....

"Um hier...pak het allemaal maar," zegt Logan tegen Kate, waarna hij haar een doosje met maandverband en tampons overhandigt. "Is het goed als ik binnenkom?" Vraagt Logan. Ik moet zeggen, hij is wel een stuk meer beleefd dan Jake die al lang naar binnen gestormd zou zijn. Als antwoord stapt Kate een stap opzij en laat hem de kamer in.

Logan loopt langzaam de kamer in. Het duurt maar een paar seconden, maar het voelt als uren. Elke keer als hij een stap zet voel ik een beetje van mijn adem uit mijn longen gezogen worden. Met elke stap voel ik de huidcellen in mijn voorhoofd meer zwerk produceren. Het is vreselijk nu ik me steeds misselijker voel worden. Misselijk van de spanning.

Hij staat nu recht naast me. Ik lig op het bed met benen ingetrokken, mijn rug richting Logan en mijn ogen strak dichtgeknepen. Ik voel hem steeds dichterbij komen, terwijl ik niks liever zou willen doen dan verder weg kruipen. Het blijkt toch erg lastig om de hele tijd stil te liggen. Ik voel zijn warme adem op mijn wang, terwijl ik wacht. En net als hij weer rechtop staat om weg te lopen hoor ik het meest vreselijke geluid op deze wereld: Logan kreeg een berichtje binnen. "Bzz... bzzzzz," Logan draait zich om naar mij en ik voel zijn ogen gaten in mijn lichaam brandden.

Ik sper mijn ogen wagenwijd open en pak de telefoon vliegensvlug van onder het kussen vandaan. Ik doe een poging te vluchten, wat zoals gewoonlijk niet goed uitpakt. "Aiden, kom hierheen!" Roept Logan terwijl hij grijpt naar mijn pols, maar mist. Ik zet mijn voeten aan om ervandoor te rennen, tot ik zie dat hij Kate heeft. Ik aarzel, niet wetend wat ik moet doen, als ik zie dat Kate probeert te zeggen dat ik moet rennen. Dus ik volg mijn natuurlijke instinct en doe dat. Niet alleen voor mij, maar ook voor Kate. Want ik zal haar hier uit krijgen, maakt me niet uit hoe.

Ik ren de gang op en doe een poging de trap af te gaan, maar zoals het populaire spreekwoord gaat: 'haastige spoed is zelden goed'. Dus ik, jammer genoeg, donder ik van de laatste paar treden af. "Godverdomme, ik probeer te slapen!" roept Aiden vanaf de woonkamer. Ik hoor voetstappen mijn richting in komen dus ik waag mijn poging door zo snel mogelijk naar de deur te rennen. Door mijn gebrek aan goede snelheid, ben ik te laat en kom ik recht in de armen van mijn vijand terecht.

Hij grijpt mijn arm met een boze blik in zijn ogen. Zijn grip wordt zo sterk dat hij bijna mijn arm fijn knijpt. "Au, moet dat? Mijn arm hoeft niet gebroken," zeg ik geïrriteerd terwijl Aiden me naar boven sleept. "Oh sorry, madame, het is ook echt niet alsof het je eigen schuld is ofzo," Zegt Aiden geïrriteerd met rollende ogen. "Aiden, je hebt helemaal gelijk. Het is inderdaad niet mijn schuld dat ik tegen mijn zin in ergens vast wordt gehouden," merk ik nu ook geïrriteerd op. Hij rolt met zijn ogen en loopt stug door. "Ik vond je leuker toen je nog zo fijn schuw was," zegt Aiden geïrriteerd. "Wauw Aiden, wat heb je het ook moeilijk,"zeg ik sarcastisch.

Hij negeert me en sleurt me mee naar Logan's kamer. Alsof mijn dag niet erger kon worden hoorde ik de deur dichtslaan: "We zijn thuis!"

Heyy, nieuw hoofdstuk. Dit keer wat eerder, omdat het de vorige keer wel echt heel lang duurde. Ik hoop dat je het nog leuk vindt.
Comment😊
Vote🙈
Ly all💕
Xx K