Kidnapped By Him

Hoofdstuk 47

POV Grace
Ik durf me niet te bewegen en sta dus ook doodstil. Ik draai me niet om, het niet aan kunnen hem aan te kijken. "Grace, ik zweer het. Kom hier nu voordat ik iets doe waar ik spijt van krijg," zegt hij, de woede in zijn stem niet eens proberend te verbergen. Ik draai me langzaam om, maar kijk hem nog steeds niet aan. Tranen van angst vinden hun weg over mijn wangen naar beneden terwijl ik langzaam mezelf overgevend naar hem toe loop. Als ik bij hem sta, pakt hij mijn pols stevig vast en trekt me onverwachts tegen zijn borst aan. Hij houdt me bezitterig op mijn plek tegen hem aan. Ik weet beter dan tegen te werken en duw mijn ogen stevig op elkaar. Na wat een eeuwigheid leek te duren, laat hij mij los. Hij houdt mijn arm stevig vast terwijl zijn ogen me dwingen hem aan te kijken. Tegen mijn zin in duw ik mijn hoofd omhoog om hem aan te kijken.

Hij kijkt me aan op een manier die ik niet kan plaatsen. Zijn blik gevuld met teleurstelling, woede, een vleugje verdriet, maar ook opluchting en bezitterigheid. Hij opent zijn mond om iets te zeggen, maar sluit hem al gauw en in plaats ervan schud hij zijn hoofd teleurgesteld. Het kleine gebaar deed iets met me; het brak mijn hart. Het zou me niet moeten kunnen schelen dat hij teleurgesteld in me is of dat hij me niet meer vertrouwd. Ik snap mezelf niet meer: ik wil weg, ik ga weg en voel me dan schuldig voor mijn ontvoerder. Waarom kan ik niet gewoon beseffen dat ik vrijheid net zoveel als hem verdien? Waarom voel ik me alsof ik hem iets schuldig ben? Hoe heeft hij zoveel macht over mij dat hij me zelfs aan mezelf doet twijfelen?

Ik lijk terug te komen tot de realiteit als ik hem hoor zuchten. Hij begint met lopen en sleurt mij onbarmhartig achter zich aan. Mijn gedachtes blijven maar door mijn hoofd heen racen en geven mij geen moment rust. Ik probeer me te focussen op de dingen om ons heen zodat ik ze kan onthouden de volgende keer als ik ontsnap. Ik ben nog niet klaar met mijn, tot nu toe mislukte, ontsnappingspogingen...

Na een hele lange tijd lopen, ik had niet eens door dat ik zo ver was weggerend, komen we eindelijk aan bij het huis. Of hoe ik het graag noem: mijn persoonlijke Hell. Zodra we binnen komen, zie ik iedereen opgelucht zuchten. Ik hou de neiging een buiging te maken voor al deze mensen tegen als ik Jake's boze gezicht zie. Als ik naar de achterdeur kijk zie ik alle meiden op een rijtje staan. Ze zien er allemaal doodsbang uit en het beetje overgebleven hoop in hun gezicht verdwijnt zodra ze mij zien. Instinctief probeer ik meteen op ze af te rennen om ze te troosten en ze hoop te geven. Mijn poging wordt echter geblokkeerd door Jake's sterke grip op mijn arm.

Hij leidt mij de andere richting in. Het laatste wat ik zie is dat de meiden naar buiten geduwd worden en het is voor mij ook duidelijk dat ze niet meer terugkomen. Wat gaat er met ze gebeuren? Jake volgt mijn blik naar de achterdeur. "Sommige worden verplaatst, de andere verkocht," zegt hij mijn gedachte lezend. Ik slik de brok in mijn keel door; ik ga niet huilen waar hij bij is. Zonder verder nog iets te zeggen lopen we door naar weet God waarheen. "Ik had je gewaarschuwd," zegt Jake teleurgesteld tegen me. Ik kijk naar beneden terwijl ik op mijn wang bijt om te voorkomen dat ik iets zeg waardoor ik mezelf in meer problemen werk. "Het is game-over Grace," zegt hij voordat hij me een pikdonkere kamer induwt.

Ik voel paniek opbouwen in mijn borst als ik niet voor me kan kijken, maar probeer mezelf te kalmeren. Onzeker loop ik verder tot ik tegen iets opbots. Ik voel voor me, proberend er achter te komen wat het vreemde voorwerp voor mij is. Na even te hebben gevoelt, merk ik dat het een tafel is. Verwarring ontstaat in mijn hoofd als ik me probeer te bedenken waarom er hier een tafel zou staan. Ik geef het niet veel later op en trap gefrustreerd het ding omver.

Ik laat me naast het tafeltje vallen van vermoeidheid. Ik trek mijn knieën omhoog en sla mijn armen er beschermend omheen. Ik blijf zo zitten en jammer in mezelf over de situatie waar ik nu in zit. Ik ben me er compleet bewust van dat dit mijn straf hoort voor te stellen. Wat ik ook weet is dat dit niet alles is. Jake was zo boos dat ik zeker weet dat dit hem niet tevreden zou stellen. Hij zou me meer pijn willen doen dan dat, ik weet het gewoon.

"Grace," hoor ik ineens zachtjes in de verte. De haartjes in mijn nek staan meteen overeind als ik lijk door te hebben van wie die wanhopige stem afkomstig is. "Kate?" Roep ik meteen. "Grace, help me," hoor ik haar snikkend zeggen. Ik sta meteen op en kijk zoekend om me heen. "Waar ben je?" Hoor ik mijn eigen ietwat wanhopige stem zeggen. "Grace!" Hoor ik nou wat harder. "Grace, ik ben zo bang!" Schreeuwt ze. "WAAR BEN JE?!" Schreeuw ik hysterisch. Ik blijf om me heen kijken, maar zie niks anders dan duisternis.

Ik hoor Kate opeens huilend gillen. "KATE?! Wat gebeurd er?" Vraag ik haar nu zelf snikkend. "Blijf van me af!" Hoor ik haar wanhopig gillen. "Kate, ik weet niet waar je bent," huil ik gefrustreerd. "Grace, ik heb je nodig!" Schreeuwt ze naar me. Het komt bij mij aan als een beschuldiging en meteen begin ik een willekeurige richting in te rennen. "KATE, waar ben je godverdomme?" Schreeuw ik naar de duisternis voor me. "Ik kan je niet helpen," zeg ik zachtjes terwijl de tranen maar niet stoppen met stromen over mijn wangen. Ik laat me tevergeefs neervallen op de grond. Ik ga in dezelfde positie als eerst zitten, maar nu wieg ik mezelf geruststellend heen en weer.

"Natuurlijk geef je op," hoor ik een spottende stem zeggen. Ondanks dat ik de stem herken, weet ik zeker dat die niet van Kate was. "Kate heeft je nodig en jij geeft gewoon op," snauwt hij beschuldigend. Ik laat de tranen hun gang gaan en kijk verward voor me uit, zoekend naar de bron van het geluid. "Ik schaam me diep voor je, zielig zusje," zegt hij neerkijkend. "Ik durf te wedden dat onze lieve oma zich ook voor je had geschaamd," zegt hij tuttend.

"Hou op," zeg ik proberend niet zo gekwetst te klinken als ik ben. "Waarom? Te bang om de waarheid onder ogen te komen?" Vraagt hij sissend. De voorheen slechts kleine regenstraaltjes zijn gevormd in twee grote watervallen die maar niet stoppen met stromen over mijn wangen. "Waarom denk je dat ik weg ging?!" Vraagt hij zijn gezicht nu wel dichtbij genoeg voor mij om hem te zien. Ik antwoord zijn retorische vraag niet. "Door jou Grace," zegt hij gemeend, "dat is waarschijnlijk dezelfde reden dat de rest van je vrienden en familie je zullen verlaten."

Ik knuffel mezelf zo strak vast dat het lijkt alsof ik uit elkaar zal vallen als ik me los zou laten. "Ahh, heb ik je pijn gedaan, Gracie?" Vraagt hij met nep medelijden. Ik negeer hem en hou mezelf nog steviger vast. "Wil je een knuffel van je favoriete broer?" Vraagt hij spottend. "Raak me niet aan," fluister ik bijna onhoorbaar. Ik hoor hem intimiderend dichterbij komen en meteen duik ik bang weg. Ik luister of ik Kate nog hoor roepen en vraag me af waarom ze stopte met roepen precies toen Matthew hier kwam. Dan besef ik me dat dat niet Kate was. Natuurlijk was het niet Kate, ze is in Nederland. Hoe had ik zo stom kunnen zijn? Ik kijk woedend naar Matthew als hij me uitlacht om mijn plotse beseffing.

Ik hoor dat de deur opengaat en meteen vult een grote straal licht mijn zicht. Ik sta snel op en storm de deur uit, mijn tranen boos wegvegend. Door de tranen zag ik niet wie er in de deuropening stond, maar ik heb wel nog op zijn teen gestaan. Ik pak die kut klootzakken nog wel terug!

Heyyy, nieuw hoofdstukje!
Hoe vond je het? Laat het me vooral weten in de comments of stuur me een berichtje privé! We hebben de 40k behaald😃
Comment😊
Vote🙈
Ly all💕
Xx K