Kidnapped By Him

Hoofdstuk 11

POV Grace
Ik wordt wakker op een bed dat ik niet herken en zie dat Kate naast me zit. Ze zit met benen hangend over de zijkant van het bed, gewoon voor zich uit te staren. Ik zet mijn armen achter me neer en probeer recht te gaan zitten, wat gelukkig lukt. Kate schrikt van de plotselinge beweging, maar lijkt opgelucht te zien dat ik het maar ben. Ze kijkt me aandachtig aan en spreekt: "Wat bedoelde je met 'het masker'?" Ik kijk haar verward aan en begin bijna te lachen van hoe willekeurig ze dat zei, maar al snel beginnen er herinneringen binnen te stromen. "Nou...ik..um," ik probeer het haar uit te leggen, maar ik kom niet helemaal uit mijn woorden. "Je hoeft het niet te vertellen, als je dat niet wil," zegt Kate begrijpelijk, maar ik zie dat ze nieuwsgierig is.

Ik schud mijn hoofd en denk even goed na over hoe ik dit ga verwoorden. "Je weet dat ik verhuist ben, maar ik heb je nooit vertelt waarom," begin ik.

"Ik begin wel bij het begin," zeg ik, terwijl ik al mijn wild stromende gedachten probeer te laten focussen op het vertellen van het verhaal. "Ik zat vroeger op een andere school. De sfeer daar was altijd zo vrolijk en iedereen kende elkaar, gezien het een kleine school was. We hadden daar gym lessen, zoals de meeste scholen hebben, maar om die lessen te kunnen volgen, moest je eerst naar een apart gebouw lopen. Het lag vrij afgelegen, ook al was het maar 5 minuutjes rijden vanaf de school. Daar zaten altijd vier zalen en het was een best groot gebouw. Op een normale woensdagochtend zaten we zoals we altijd deden met de hele klas te gymen. Ik kan me die dag nog in detail herinneren. We waren net een basketbal toernooi aan het doen en mijn beste vriendin, Lily, en ik zaten in hetzelfde team. Ons team stond voor met 3-1, toen ik een raar geluid hoorde buiten. Het leek wel op het geluid van piepende, remmende banden. Maar wat je moet begrijpen over zo'n kleine school in een klein dorpje is: er gebeurd nooit iets. Dus ik en de rest van mijn klasgenoten dachten er niks van en bleven rustig door basketballen. Dat was de grootste fout die we op dat moment hadden kunnen maken, maar, zoals ik al zei, wisten we niet beter. Voordat we het door hadden, stroomde de gymzaal vol met gewapende mannen in zwarte hoodies met zwarte maskers op. De maskers waren zo ontwerpt dat er een bril inzat waardoor ze ons wel konden zien, maar wij hun gezichten niet. Er werd geschreeuwd dat iedereen zijn handen omhoog moest doen en tegen de muur aan moest staan. Iedereen deed het zonder enig argument, omdat niemand een kogel door zijn harses wilde. Ik moest toekijken hoe mijn klasgenoten trillend en huilend van top tot teen bekeken en als objecten uitgekozen werden. Ik kon dit niet zomaar laten gebeuren. Dus ik bedacht snel een plan en fluisterde in Lily's oor: "Leidt deze mannen af, zodat ik genoeg tijd heb om iedereen te waarschuwen. Ik vind wel een manier hoe ik dat snel en voorzichtig kan doen." "Wat, nee! Ben je gek?" Fluister-schreeuwde Lily naar me met grote ogen. "Lily, dit gaat niet alleen om jou en mij! Wie weet wat ze met iedereen hier willen doen!" Fluisterde ik gefrustreerd naar Lily. Ze keek even rond en zag alle geschrokken en vol angst geschreven gezichten van onze klasgenoten en knikte toen maar. Ze begon in een keer heel erg snel en hard in en uit te ademen en knipoogde naar me. Ik gilde om hulp en acteerde mee met haar plannetje. Ze nam het een stapje verder en viel met gesloten ogen op de grond, zodat het leek alsof ze flauwviel. Ze ging door met hyperventileren totdat bijna iedereen z'n aandacht op haar had gevestigd. Ik keek om me heen tot ik de verborgen uitgang vond. Dezelfde uitgang die ik vroeger altijd met mijn vrienden gebruikte om te spijbelen, was nou mijn enige hoop. Ik liep er zo onopvallend mogelijk naar toe en toen niemand keek snel-wandelde ik de gymzaal uit. Ik, onvoorbereid als ik was, had nog niet nagedacht hoe ik iedereen kon waarschuwen. Totdat ik iets zag wat me een geweldig idee gaf: het brandalarm. En daar hing hij dan, de sleutel tot absolute chaos. Ik sprintte erop af en kon hem net indrukken toen ik ineens opgetild werd. Het was één van de gemaskerde mannen, nou jongens eigenlijk, in het zwart. Hij probeerde me mee te slepen, maar zo makkelijk gaf ik niet op. Ik vocht terug en won uiteindelijk met behulp van een paar bewegingen die ik vroeger van mijn vader had geleerd. De keuze om naar buiten te rennen leek mijn beste kans op vrijheid. Dus dat is precies was ik deed. Doordat ik zo hard aan het sprinten was, was mijn haar wild om mijn gezicht aan het slaan. Het viel voor mijn ogen, waardoor ik niks kon zien. Toen ik het haar uit mijn gezicht viste, merkte ik dat ik recht op een zwart busje aan het afrennen was. Ik hoopte nog zo erg dat niemand me gezien had, maar het zou mijn ongelukkige bestaan niet zijn als het leven me een keer toe zou lachen. Dus ze hadden me niet alleen gezien, maar ze waren ook al uitgestapt en naar me toe aan het rennen. Een gast riep naar me en greep me hardhandig bij mijn pols. Ik had nooit kunnen winnen, aangezien hij vier keer zo gespierd en groot was dan ik. Bovendien stonden we ook al heel dicht bij het zwart busje, dus mij ernaartoe sleuren was ook al een makkelijke taak. Het was nooit een eerlijk gevecht geweest, maar dat maakte hem duidelijk niet uit. Hij nam me mee naar het zwart busje en gooide me er zonder enige medelijden in. Toen sprong hij me achterna en gaf een teken aan de chauffeur. Hij kwam dichterbij mij en bekeek me goed. "Houdertje" riep hij naar iemand anders in het busje. Ik wist toen niet wat het betekende, maar daar kwam ik snel genoeg achter. De man streelde mijn gezicht, maar ik trok afkeurend weg. Hij liet een grijns zien en pakte mijn kin vast. Hij was iets van plan, dat kon ik zowat aan hem ruiken. Ik wist alleen nog niet wat. Hij kwam dichterbij en net toen hij me wilde zoenen, trapte ik hem in zijn 'heilige delen'. Daarna liet hij me meteen los. Het was toen dat hij heel geïrriteerd werd en een doekje uit zijn zak griste. Hij duwde het ruw op mijn mond en keek me gemeen grijnzend aan. Ik hield mijn adem in, maar ik, jammer genoeg voor mij, ben daar nooit goed in geweest. Ik hield het voor uiterlijk 40 seconden vol, voordat ik merkte dat mijn ogen langzaam aan het dichtvallen waren. Dat is het laatste dat ik me kon herinneren. Ik werd ergens anders wakker, maar wat ik toen nog niet wist is dat ik daar 5 maanden van mijn leven zou spenderen en me er daarna uit zou moeten vechten. Het was onbeschrijfelijk. Ik heb tot deze dag nog nooit zulke slechte mensen ontmoet, nou behalve deze halve zolen dan," zeg ik terwijl ik de hele tijd voor me uit blijf staren, te bang om Kate onder ogen te komen.

Ik kijk op naar Kate met tranen in mijn ogen. Ik knipper de tranen met moeite weg, als ze me ineens in een, met liefde gevulde, knuffel trekt. Het is zo fijn, omdat er geen woorden hoeven worden gezegd. We zitten gewoon in stilte, niet een ongemakkelijke stilte, een fijne stilte. Als we uiteindelijk klaar zijn met knuffelen, voor de tweede keer dit uur, kijkt Kate me aan en zegt voorzichtig, bang dat ik nog een keer flauwval: "Hoezo moest je daar in één keer aan denken?" "Ik zag hetzelfde masker beneden liggen als het masker dat de mannen droegen op de ergste dag van mijn leven." Zeg ik de tranen tegen proberen te houden.

Ik heb nu meer gehuild in iets van 4 dagen dan ik normaal doe in 4 jaar! Ik hoor een zoemend geluidje en niet veel later zie ik Kate's gezicht oplichten. "Wat was dat?" Vraag ik. "Dat, mijn lieve vriend, is het zoete geluid van hoop," zegt Kate trots.

Heyyy, nieuw hoofdstukje!!!
Comment😊
Vote🙈
Ly all💕
Xx K