POV Grace
Vermoeid open ik mijn ogen voor de zoveelste keer vandaag. Mijn gedachten gaan meteen weer naar Jordan, wat ook de reden is van mijn slapeloze nacht. De angst dat hij ineens binnen zou komen was bijna overweldigend. Hoewel ik natuurlijk dolblij ben hem weer na zo'n lange tijd te zien, is de situatie waardoor ik hem zie niet bepaald ideaal. Het feit dat ik niet zeker weet of hij mij zal herkennen laat me angstig zweten. Zelfs al zou hij mij herkennen, kan het ook gewoon zijn dat dat voor hem geen verschil zou maken. Ik zou willen dat ze me iets van entertainment zouden geven om mijn malende gedachtes te laten stoppen.
Ik neem een keer diep adem: ik moet stoppen met mijn problemen te ontwijken en ze confronteren. Ik sluit mijn ogen even en kijk dan vastbesloten voor me uit: "Hallo?" Zoals gewoonlijk beantwoord niemand mijn geroep. En zoals gewoonlijk laat ik dat me niet stoppen. "Hallo?!" Roep ik harder. "Kunnen jullie me iets van een boek geven of moet ik sterven van verveeldheid?" Dat laatste kwam er sarcastisch uit.
POV Jordan
"Hallo?!" Horen we ineens vanuit een kamer in de kelder. "Kunnen jullie me iets van een boek geven of moet ik sterven van verveeldheid?" Komt uit dezelfde kamer. Ik kijk Evan aan en sein dat hij haar stil moet houden. "KAN EEN VAN JULLIE KLOOTZAKKEN REAGEREN OF IS DAT SOMS TE MOEILIJK!" Evan staat op om bij haar te kijken maar ik stop hem: "Ik zie dat jullie allemaal gefaald hebben haar respect te leren, dus ik zal het doen."
Met geklemde kaken, loop ik richting de kelder om onze ondankbare gast manieren te leren. Met een grijnzende blik en nadenkend over de verschillende manieren waarop ik het meisje respect kan aanleren, smijt ik de deur van haar cel open. "Ik weet niet waar jij de ballen vandaan ha-" mijn stem haakt in mijn keel als ik opkijk en een bekend gezicht zie. "Grace?"
POV Kate
Het gevoel dat hij zo dichtbij is dat onze lichamen met elkaar versmelten, kan ik niet ontsnappen. Zijn handen die mijn polsen de grond induwen, de brandende handafdrukken die heel mijn lichaam altijd nog martelen, zijn snijdende adem in mijn nek. Hij is hier niet en alsnog voel ik de ondraagbare spanning die altijd in zijn aanwezigheid heerst. Zo veel macht heeft hij over mij en mijn lichaam. Ik weet niet of het nog wel 'mijn' lichaam genoemd kan worden als ik de enige lijk te zijn die er niks over te zeggen heeft. Hij heeft me mijn stem en identiteit ontnomen, samen met mijn onschuldigheid. Ook mijn hoop is van me weggerukt. En dan vraag ik me af: leef ik nog wel? Ik denk dat mijn leven stopte zodra ik het niet meer wilde leven. Toch geeft de ondraagbare fysieke pijn me een ander antwoord. En zo leeft mijn lichaam zonder mij verder, totdat het monster besluit dat hij het niet meer nodig heeft. Dan zal ik eindelijk weer vrede kennen, ook al is dat niet in deze wereld.
POV Grace
Jordan kijkt me met grote ogen aan: "Grace?" Ik kijk hem alleen boos aan en gun hem geen antwoord waardig. "Wat doe jij hier?" Zegt hij duidelijk verward. "Vraag dat aan die sukkels die me hier gebracht hebben," mompel ik geïrriteerd. Zijn wijde ogen kijken me nog steeds geschokt aan. Dus hij wist niet dat ik hier was... "Als je het niet erg vindt, wil ik graag mijn laatste paar dagen voor mijn, door jouw bezorgde, dood in vrede doorbrengen."
Ik wil me wegdraaien van hem maar zijn hand pakt de mijne. Ik draai me terug en kan de tranen niet terug houden als ik zijn verwarde blik zie. "Waar was je, Jordan?" Vraag ik, mijn stem brekend. "We dachten dat," ik verbeter mezelf, "ik dacht dat je dood was." Mijn woorden laten zijn blik veranderen in een gekwelde voor slechts een fractie van een seconde, dan wordt die koud. "Ik wachtte op je, voor maanden," mijn stem is zacht. "En ondertussen was jij dít aan het doen," ik kijk walgend om me heen, "meisjes aan het ontvoeren en verkopen."
De schaamte schijnt door de facade van de kille blik die hij heeft opgezet. "Hou op, Grace," beveelt hij met doordringende ogen. "Met wat, Jordan? De waarheid spreken?" Vraag ik hem sarcastisch lachend. "Je weet niks," mompelt hij bijna onhoorbaar. "Natuurlijk weet ik niks, het is niet alsof je ooit teruggekomen bent om ook maar iets van een uitleg te geven," de wanhoop is aan mijn stem te horen, "maar je hebt nu de kans. Leg me alles uit, Jordan." "Dat kan ik niet," sist hij terwijl hij me niet meer aankijkt. "Rot dan op," mompel ik voordat ik mijn hand uit de zijne ruk en omgedraaid op mijn bed ga zitten. Niet veel later hoor ik het verwachte geluid van een sluitende deur. En zoals altijd ben ik weer helemaal alleen.
Ik leg mijn hoofd tegen de muur en zucht diep terwijl ik tegen de tranen in mijn ogen vecht. Mijn gezicht trekt samen in een gepijnigde blik, terwijl ik het gevoel van emotionele eenzaamheid voor het eerst totaal toelaat. Hierdoor krijgen de tranen de overmacht en ontsnappen ze uit mijn samengeknepen ogen als teken van overwinning. Als het gevoel mijn lichaam overgenomen heeft, laat het zich zwakjes ineen vallen. Ik voel de energie mijn lichaam verlaten en sluit mijn ogen overgevend aan de pijn. In die positie val ik in slaap terwijl het gevoel me nooit verlaat.
POV Liam
Een geschrokken Jordan komt de woonkamer binnenlopen en gelijk kijkt iedereen op. "Jordan, gaat 'ie wel," vraagt Bryce bezorgd. "Ja man, je bent helemaal wit," zegt Matt waarschijnlijk bang dat hij de blauwe plekken heeft gezien. "Ja, gewoon misselijk," antwoord Jordan kortaf. Hij loopt zonder nog iets te zeggen terug naar boven, waardoor iedereen elkaar een beetje verward aankijkt. "Kwam hij nou vanuit de kelder?" Vraagt Evan, een beetje verdacht. "Ik check wel even bij ons schatje," zeg ik grijnzend. Ik smijt de deur van de kelder open, vastbesloten om erachter te komen waardoor Jordan zich zo gek gedroeg.
Als ik binnen kom, zie ik dat Grace slaapt. Ik wil me omdraaien, maar dan besluit ik dat ik haar het beste mee kan nemen naar de badkamer om haar schoon te houden. Ik kijk waar ze geen blauwe plekken heeft en pak haar vast om haar wakker te schudden. Ze schrikt wakker en probeert meteen uit instinct weg te kruipen. Geen zin in die onzin til ik haar gelijk uit bed en kijk haar geruststellend aan. "We gaan alleen even naar de badkamer, dus kalmeer." Haar ademhaling remt af, maar alsnog zie ik de spanning in haar lichaam bij mijn aanraking.
Ik probeer de trap rustig op te lopen zodat ik haar niet al te veel pijn doe en kan het toch niet laten om medelijden voor het meisje te voelen als ze zo kwetsbaar in mijn armen ligt. Ik zet haar neer als we er eenmaal zijn en doorzoek de badkamer op scherpe voorwerpen terwijl ik haar bij haar arm op d'r plek hou. "Er ligt hier niks dat je kan gebruiken, dus bespaar jezelf de moeite van zoeken. Klop maar als je klaar bent," mompel ik voordat ik haar alleen achter laat in de badkamer.
Heyyy allemaal,
Ik weet dat het me een tijdje heeft geduurd om met een nieuw hoofdstuk te komen, maar om het een beetje goed te maken heb ik 2 hoofdstukken gepost. Dus lees snel verder🙃
Comment😊
Vote🙈
Ly all💕
Xx K
JE LEEST
Kidnapped By Him
Pertualangan''Ga weg klootzak'' zeg ik terwijl ik hem van me af duw. ''Je bent pittig, daar hou ik wel van'' zegt de onbekende jongen. Hij grijpt mijn polsen vast en duwt een doekje op mijn mond, daarna wordt alles zwart. ~de cover is gemaakt door margot_dt, vo...
