Kidnapped By Him

Hoofdstuk 32

POV Grace
"Bereid je maar alvast voor op een moment die je niet snel gaat vergeten," grijnst Liam gemeen zodra ik het huis binnenkom. Ik wil iets terug zeggen, maar Jake trekt me al mee naar boven. "Kleed je om en doe iets leuks aan, we gaan vanavond uit," grijnst Jake als we in zijn kamer zijn. Ik weet dat ik dit al eerder heb gezegd, maar die stemmingswisselingen beginnen nou wel erg vervelend te worden. Jake sluit de deur, mij verward achter zich latend. Ik kijk in de kasten opzoek naar iets moois, tot Jake weer binnen komt. Ik kijk hem vragend aan waarna hij weer naar me grijnst. Kan die jongen ook iets anders dan grijnzen?

"Doe dit maar aan," zegt Jake als hij een zwart jurkje in mijn handen duwt. (zie media) Het eerste wat me opvalt is dat het een erg kort jurkje is en dan zie ik ook nog dat de rug open is. Het is best een leuk jurkje, maar ik ben echt niet van plan hem aan te doen. Hij draait zich om en wil weglopen, maar mijn stem stopt hem : "Nee," zeg ik zacht maar zelfverzekerd. Hij draait zich abrupt om en zijn ogen worden meteen donkerder. "Wat zei jij daar?" Vraagt hij me dreigend. Ik slik de angst die begint te ontstaan weg en kijk hem strak aan. "Ik zei nee. Het jurkje is veel te kort." "Dat is de bedoeling," zegt hij met zijn tanden op elkaar. Ik voel dat ik ook boos begin te worden en om niet uit te barsten bijt ik op de binnenkant van mijn wang. Zo kan ik meestal mijn woede onder controle houden.

"Dan doe je hem zelf maar aan," snauw ik terwijl ik hem strak aankijk. Er verschijnt kort een glimlachje op mijn gezicht als ik me Jake in die jurk voorstel, maar ik laat het niet merken. "Ga jíj míj nou iets bevelen, Grace?" Stelt hij een retorische vraag, mijn naam uitspuwend. Ik kijk naar beneden en blijf stil. "Kijk me aan," zegt hij streng. Met grote stappen komt hij dichterbij en bang deins ik achteruit. Als hij zijn hand opheft, bescherm ik mijn gezicht met mijn handen. Hij wil net zijn hand naar beneden laten komen als de deur opengaat. "Jake, Blake is hier," zegt Justin als hij binnenkomt.

Jake kijkt me strak aan en komt langzaam dichterbij. Zijn mond gaat naar mijn oor en het geluid van zijn dreigende stem vult mijn oren. "Of jij doet die jurk nu zelf aan of ik help je er dalijk mee," zegt hij dreigend waardoor ik huiver. Hij gaat weer weg en net voordat hij zich omdraait om weg te lopen kijkt hij me nog vies grijnzend aan. Hij slaat de deur achter zich dicht en niet veel later hoor ik een klik waardoor ik weet dat hij de deur op slot gedaan heeft.

Ik pak het jurkje en bijna komen er tranen in mijn ogen. Hij wilde me gewoon slaan! Hij had me wel eens gezoend zonder dat ik het wilde, maar slaan had hij nog nooit bij mij gedaan. Zonder dat ik het wil, glijdt er toch een traan naar beneden. De traan landt op mijn hand en ik kleed me snel om. Als ik naar mezelf in de spiegel kijk, vind ik het jurkje toch best meevallen. Normaal zou ik hier niet in naar buiten gaan, maar nou heb ik niet echt een keuze. Ik loop naar de badkamer en krul mijn haar met een krultang die ik naast de wasbak zie liggen. Ook doe ik nog wat mascara op wimpers en was de mascara die een beetje uitgelopen was van mijn gezicht af. Ik kijk naar het resultaat en ik zie er best goed uit. Als je me zo zou zien zou je echt niet denken dat ik ontvoerd ben door een paar egoïstische sukkels.

Niet veel later komt Jake binnen. Hij staart naar me en scant schaamteloos mijn lichaam. Verlegen kijk ik naar beneden en ik voel het bloed naar mijn wangen kijken. "Wauw," zucht Jake terwijl hij me verwonderend aan blijft kijken. Als ik me op een gegeven moment ongemakkelijk voel besluit ik de stilte die in de kamer hangt te verbreken. "Waar gaan we eten?" Hoor ik mijn onzekere stem zeggen. Mentaal geef ik mezelf een klap tegen mijn hoofd, omdat ik zo onzeker klink. "Dat zul je zo wel zien," zegt hij grijnzend. Ik zucht. Waarom moet hij ook altijd zo irritant doen? Waarom kan hij niet gewoon voor 1 keer zeggen waar we heen gaan? Noem me maar een controlefreak, maar ik kan er gewoon niet tegen als ik geen controle over dingen heb.

Hij pakt mijn hand zachtjes en loopt met me mee naar beneden. Deze keer is het geen dwingend getrek of een ruwe duw. Deze keer lijkt het wel oprecht lief en dat verward mij nog meer. Beneden aangekomen kijkt iedereen me weer aan met open mond. Ik voel me onzeker worden en zonder dat ik het door heb knijp ik in Jake's hand. Hij voelt het en alsof hij mijn gedachte kan lezen, kijkt hij de jongens boos aan waardoor ze wegkijken.