Kidnapped By Him

Hoofdstuk 38

POV Grace
Meteen voel ik een klap tegen mijn wang en geschokt open ik mijn ogen. De aanrakingen zijn gestopt en opgelucht neem ik adem. Ik wil net nog een keer roepen, maar Liam ziet het en is me voor. Hij duwt zijn lippen ruw op die van mij om te voorkomen dat ik om hulp kan roepen. Ik doe een poging me onder zijn lichaam vandaan te wurmen, maar zijn zware gewicht houdt mij op mijn plek. Ik zoek om me heen naar een wapen die ik tegen Liam kan gebruiken zodat hij van me afgaat en zie mijn boek liggen. Ik probeer mijn hand los te krijgen, maar Liam lijkt andere plannen te hebben. Hij houdt mijn polsen nog steviger vast dan dat hij al deed. Hij gaat even van me af en meteen ga ik recht zitten zodat ik weg kan rennen, maar hij duwt me al snel weer ruw terug het bed op.

Ik voel het vreselijke gevoel van zijn lichaam dat op het mijne ligt en knijp mijn ogen weer dicht. Niet weer... Hij pakt mijn kin vast en houdt mijn hoofd zo op zijn plek. Ik hoor dat hij wat afscheurt maar weet niet wat. Het volgende dat ik voel is iets plakkerig op mijn lippen en meteen springen mijn ogen wijd open. Met grote ogen kijk ik naar de rol ducktape in zijn handen. Ik kijk naast hem en zie een stuk touw liggen en dan kijk ik weer terug naar hem. Zijn blik is gericht op iets boven mijn hoofd en ik besef me dat hij mijn polsen samen wil binden.

Meteen kom ik in actie en beweeg alle kanten op waardoor hij voor even zijn balans verliest. Mijn handen grijpen naar het eerst dat ik kan vinden en gooi het naar waar ik denk dat Liam zit. Het voorwerp vliegt langs hem af, tegen de deur aan en niet veel later hoor ik een oorverdovend geluid van gekletter op de grond. Ik herken gelijk het geluid van glas dat breekt en zie aan de scherven op de grond dat het inderdaad een glas was. Ik probeer meteen wanhopig voor hulp te schreeuwen, maar door de tape hoor je het niet zo goed. Ik hoor voetstappen de trap op rennen en zo te zien aan Liam's gezicht heeft hij het ook gehoord. Hij houdt mij vast en kijkt me dreigend aan waardoor ik geen geluid meer durf te maken. We blijven elkaar de hele tijd aanstaren en bevinden ons weer in een staarwedstrijd. Deze keer verbreekt hij het door achter zich te kijken als hij een geluid achter de deur hoort.

Ik hoor dat de voetstappen een beetje vervagen en weet dat dit mijn laatste kans is. Ik ruk mijn pols ruw los en trek het stuk ducktape van mijn mond af waardoor een pijnlijke gil mijn lippen verlaat. Meteen hoor ik de voetstappen weer en voordat Liam zijn handen voor mijn mond kan houden, roep ik. "JAKE!!!!" Schreeuw ik huilend. Ik hoor niks meer en Liam kijkt me grijnzend aan. "Je dacht toch niet écht dat hij je kwam helpen, toch?" Vraagt Liam grijnzend. Ik wil iets zeggen, maar geen enkel geluid verlaat uit mijn mond. Ik kijk teleurgesteld naar de deur en zie de deur niet open vliegen.

Ik kijk weer terug naar Liam en accepteer wat er gaat gebeuren. De tranen stoppen niet met stromen over mijn wangen en Liam kijkt alleen geamuseerd naar me. Wat dacht ik dan...? Dat mijn prins op het witte paard zou komen? Natuurlijk komt Jake me niet redden, hij hoort tenslotte bij Liam. Hoe kan ik dan ook zo dom zijn? Ik hoor niet op andere mensen te vertrouwen en erop te rekenen dat iemand anders me komt redden. Liam komt dichterbij om me weer te zoenen, dus ik sluit mijn ogen. Ik hoef dit niet te zien. Ik voel wel nog steeds alles, zijn lippen op de mijne, zijn gewicht en zijn handen die op mijn polsen duwen.

Totdat ineens ik het niet meer voel. Eerst denk ik dat Liam mij gewoon zat is, maar als ik zie dat iemand anders hem van me af getrokken heeft voel ik me nieuwsgierig. Nieuwsgierig naar wie mijn prins op het witte paard is. Zelfs met zijn rug naar me toe weet ik wie het is. "Gaat het, prinses?" Vraagt hij bezorgt.

POV Kate
De deur wordt opengegooid en in de deuropening zie ik een vermoeide, blije vrouw. De vrouw die ik herken als mijn moeder. Naast haar zie ik mijn vader die er net zo emotioneel gesloopt als haar uitziet. Meteen duw ik mezelf uit bed en ren ik op hun af. "Kate," spreekt mijn moeder stralend uit. "Mam, pap," zeg ik op dezelfde manier. We springen elkaar in de armen en ze knuffelt me heel hard. Tranen van geluk springen in mijn ogen als ik de omhelzing van mijn moeder weer voel. Ik voel me zo blij, maar toch voel ik een kleine steek van schuld door me heen gaan. Zou Grace dit nog ooit kunnen meemaken? Na een lange tijd geknuffeld te hebben, is het mijn vader's beurt voor de strakste knuffel die hij ooit gevoeld heeft. Na hem ook een hele tijd geknuffeld te hebben, brengen ze me terug naar het bed en komen ze naast me zitten.