Kidnapped By Him

Hoofdstuk 39

POV Grace
"J-Jake," breng ik uit. Hij kijkt me bezorgd aan en als ik achter hem kijk, zie ik Liam op de grond liggen. "Je bent me komen redden," zeg ik met een zwakke glimlach. "Altijd, prinses," zegt hij glimlachend met een schuldige blik in zijn ogen. Een snik verlaat mijn mond en ik kan de tranen niet langer tegenhouden. Ik sluit mijn ogen en laat de tranen hun gang gaan. Jake loopt op me af en meteen voel ik zijn warme armen om me heen slaan. Ik sla mijn armen om Jake's nek en leg mijn hoofd op zijn schouder. Ik sla mijn benen om zijn heupen en zo draagt hij me naar onze kamer. Als hij me zachtjes op ons bed legt, zie ik dat er een donkere plek bij Jake's schouder op zijn shirt zit door mijn tranen. Het laat me zwakjes glimlachen.

Hij draait zich om om de kamer uit te lopen, maar mijn stem stopt hem. "Wacht," hij draait zijn gezicht terug naar mij en kijkt me afwachtend aan. Ik kijk naar de deken van het bed en pulk er zachtjes aan. "Wil je hier blijven?" Vraag ik hem onzeker. Ik bijt op mijn lip, bang dat hij me uit gaat lachen. Hij knikt met een grote glimlach en loopt terug naar het bed. Hij schopt zijn schoenen uit en komt naast me liggen. Ik leg mijn hoofd op zijn borst zonder hem aan te kijken. Zijn lichaam verstijft even door mijn actie, maar verzacht snel weer. Hij slaat zijn arm om me heen en speelt met zijn andere hand met mijn haar. Ik sluit mijn ogen en rust overspoelt mijn lichaam als ik het geruststellende geluid van zijn hart hoor. En daar lig ik dan, bijna inslaap, in de armen van de jongen die mijn leven een hell gemaakt heeft.

POV Kate
"Kate, je bent al de hele tijd zo stil, weet je zeker dat er niks is?" Vraagt mijn moeder bezorgt die in de bezoekersstoel zit. "Er is niks," kan ik net uitbrengen. "Ik kan gewoon niet wachten om Ben te zien." Ik glimlach door de gedachte van mijn gekke, kleine broertje. "Ik vind het ook jammer dat hij niet kon komen, maar school is natuurlijk wel belangrijk. Het spijt me, Kate, dat ik vergeten was dat we een afspraak hadden om te kijken wanneer Ben naar school kan," zegt mijn moeder verontschuldigend.

"Het maakt niet uit," stel ik haar gerust, "als ik hem morgen maar kan-." Net als ik mijn zin wil afmaken wordt de deur open geduwd. Bang pak ik mijn moeder's hand vast en knijp erin. Ik hoor zachte, snelle voetstapjes naar het bed komen en vragend kijk ik mijn moeder aan die mij op dezelfde manier aankijkt. "Katje?" Vraagt een piepstemmetje. Ik herken dat stemmetje uit duizenden en al helemaal de bijnaam. "Bennie!" Roep ik als ik zijn kleine gezichtje zie. Ik help hem op het bed komen en zet hem tegenover mij. "Hoe gaat het met je, kleintje?" Vraag ik hem plagend over zijn lengte. "Goed," giechelt hij. Normaal had hij wel iets gezegd over het bijnaampje, maar volgens mij is hij te enthousiast.

"Hoor jij niet op school te zijn?" Vraagt mijn moeder en dan komt mijn vader binnengerend met een rood hoofd. Hij bukt even en houdt zijn handen op zijn knieën terwijl hij hijgt. "Dat *hijg* jongetje *hijg* van ons *hijg* kan goed rennen, *hijg* Michelle" zegt mijn vader hijgend tegen mijn moeder. Mijn moeder lacht kort en vraagt dan wat ze in godsnaam hier doen. Mijn vader lacht sarcastisch als antwoord en begint dan te praten over hoe die mensen de afspraak hebben verzet en hoe dom je wel niet moet zijn om een belangrijke afspraak zoals deze te vergeten. Dus na zijn hele praatje moesten mijn moeder en ik hem even herinneren dat wij het eerst ook waren vergeten. "Maar dat is niet hetzelfde," had hij nog gemopperd.

"Wat ben ik blij jou weer te zien, Bennie," vertel ik mijn broertje glimlachend. Hij giechelt als antwoord en begint te springen op mijn ziekenhuisbed. Mijn ouders en broertje blijven nog een paar uurtjes en we praten voor alles. Ik heb het zo gemist om met mijn familie te praten en met ze te kunnen lachen. Ik heb het gemist om gewoon weer te kunnen doen wat ik wil. Ik heb mijn vrijheid gemist...

POV Nathan
"Waar kom jij vandaan?" Vraagt Nick als ik binnen kom lopen. Hij ziet de glimlach op mijn gezicht en weet dat het maar één ding kan betekenen. "Je hebt haar opgezocht of niet soms?" Vraagt hij ietwat geïrriteerd. "We hadden toch afgesproken dat we even zouden wachten?" Gaat hij verder. "Ik kon niet langer wachten, Nick, ik moest haar weer zien," zeg ik glimlachend, terugdenkend aan het moment. Hij rolt alleen zijn ogen en zegt nog iets onder zijn adem: "Stelletjes." Ik grijns en loop naar mijn kamer. Ik pak mijn telefoon en zie dat Jake me een bericht heeft gestuurd.