Kidnapped By Him

Hoofdstuk 16

POV Grace
"Ohh, schatje!" Roept hij spottend. Ik ren zo snel als mijn lichaam me kan dragen en verstop me onder het bed. "9-10 wie niet weg is, is gezien," roept hij sadistisch, waarna hij een gemene grinnik laat horen. Ik kruip nog verder onder het bed en staar oplettend voor me uit. Geluidloze tranen stromen over mijn wangen, terwijl mijn lichaam in anticipatie aanspant. Elke voetstap, die echoot door de lege gangen, komt dichter en dichter naar mijn bibberende vorm. Ik voel de angst groter worden met elk miezerig geluid. "Je weet toch dat verstoppen geen nut heeft, liefje," roept hij lachend. Ik weet dat hij dit doet om mij bang te maken, maar ik weet tot wat hij in staat is. Het is zo lastig om doodstil in dezelfde positie te blijven liggen, terwijl je hele lichaam naar je schreeuwt om te rennen. Hij blijft steeds dichterbij en dichterbij komen.

Ik hou mijn adem in als ik het ongelukkige geluid van de deur die open kraakt hoor. Hij loopt langzaam en zijn voeten zet hij zachtjes en gecontroleerd neer. De tranen stromen nu non-stop als watervallen over mijn wangen. Zijn voeten komen dichter en dichter, tot... het tikkende geluid van zijn voeten die de grond raken, dat mij al de hele tijd terroriseert, stopt. Het blijft zo voor een paar seconden, maar het voelt als uren. Het vreselijke gevoel van het wachten op een teken van leven in de kamer is nog bijna erger dan de angst die ik voel. Minuten gaan voorbij en ik lig nog steeds doodstil onder het bed. Ik durf me niet te bewegen, ook al hoor ik niks meer.

Uiteindelijk durf ik me weer te bewegen, ik laat een diepe zucht en strek mijn benen. Ik wil net onder het bed vandaan gaan, als het bed opgetild wordt: "Kiekeboe!"

Ik word zwetend en gillend wakker. Blijkbaar heb ik ook Jake wakker gemaakt, want ik voel een hand over mijn rug wrijven. Jake houdt me stevig vast, wanneer ik in snikken uit barst. Ik schud hevig, terwijl hij geruststellend over mijn rug wrijft. "Sshtt, het is oké," probeert hij me gerust te stellen.

Normaal zou ik hem me echt niet laten aanraken, maar ik kan niet helder nadenken. De reden dat ik zo overstuur ben, is omdat het niet alleen een droom was. Het was echt gebeurd en één van de verschrikkelijkste nachten van mijn leven. Ik herinner nog precies de angst die ik voelde en zijn sadistische grijns die er altijd leek te zijn.

"Zullen we maar gewoon opstaan? Het is toch al 10 uur," vraagt Jake lief. "Ja, is goed," hoor ik mijn schorre stem zeggen. Hij tilt me op en brengt me naar beneden. Ik kan zelf ook wel lopen. Ohh wacht lief doen hé, ja dat lukt me wel. Jake zet me neer in de keuken "Wat wil je eten?" Vraagt hij terwijl hij door de kastjes lijkt te zoeken. "Ik bak wel een eitje voor ons," zeg ik met een warme glimlach. Ik ben een geboren actrice!

Hij grinnikt en pakt een pan, boter en een karton met eitjes waarna hij er 4 uitpakt. Hij zet de rest van de eitjes op tafel en zegt: "Als je me zoekt, ben ik in de woonkamer," voordat hij de keuken uitloopt. Al wat blijer pak ik de eitjes en doe ze in de pan. Vroeg of laat ben ik hier weg. Ik zet het vuur aan en wacht geduldig op mijn lekkernij.

Ik dans een beetje op het liedje in mijn hoofd. Ik begin bijna te zingen, maar bedenk me dan dat ik Kate geen bloedende oren wil bezorgen. De jongens kunnen me niet schelen, al bloeden hun oren zo erg dat ze doodbloeden. Ik ben op het punt het gas uit te zetten als ik een koude hand op mijn heup voel.

Mijn adem stokt in mijn keel als ik Jake's lekkere, bekende geurtje niet ruik. Ik ruik iets heel anders, een geur die ik geleerd heb te haten sinds ik hier ben. "Lekker aan het koken zie ik, schoonheid," Hoor ik een lage stem van achter me zeggen. Ik hoef niet eens zijn gezicht te hoeven zien om te weten dat hij aan het grijnzen is. Ik probeer het te negeren en pak de rest van de eitjes. Ik loop naar de koelkast en leg ze erin.

Ik wil net terug gaan naar mijn eitjes als ik tegen de kast aan word geduwd. "Ik hou er niet van als mooie meisjes me negeren," zegt hij terwijl hij een paar babyhaartjes van mijn gezicht afveegt. Mijn hart klopt in mijn keel als ik al mijn moed bij elkaar raap. "Je kan er maar beter aan gewend raken," zeg ik, de onzekerheid in mijn stem vaag terug te zien. Terwijl ik het zeg, probeer ik hem weg te duwen.

Hij duwt me nog harder tegen de kast aan. Zijn hoofd komt dichter bij de mijne. Hij zet een paar kusjes in mijn nek en werkt zijn weg naar boven, terwijl ik hem wanhopig weg probeer te duwen. "Liam, stop," is mijn wanhopige poging hem te stoppen.

Hij stopt even bij mijn mond en net als ik denk dat hij me gaat zoenen, verplaatst hij zijn lippen richting mijn oor. "Je eitjes verbranden," zegt hij met een grijns waarna hij wegloopt. Nog geschokeerd van wat er net allemaal gebeurd is sta ik vast aan de grond gevroren. Dan til ik mijn hoofd op, blaas een vervelend plukje haar uit mijn gezicht en loop zelfverzekerd naar mijn eitjes. Zoals verwacht zijn ze helemaal zwart.

Ik gooi ze in de prullenbak en begin dan maar aan een paar nieuwe. "Zijn ze bijna klaar?" Vraagt Jake vanuit de woonkamer. "Ja-ahh," roep ik zijn ongeduldigheid duidelijk niet op prijs stellend terug, waarna ik hem hoor grinniken. Ik schep de gebakken eitjes ieder op een bord en breng het naar de woonkamer. Ik zie dat de plek naast Jake vrij is dus plof daar neer. "Wat wil je kijken?" Vraagt hij. "The Hunger Games," zing ik bijna. Jake grinnikt, waarna hij Netflix opent en mijn favoriete film opzet.

Kate en ik komen hier wel weg en tot die tijd moet ik me maar gewoon zien te vermaken. Ik moet proberen niet meer bang te zijn voor Jake en vooral niet voor Liam. Ik pak hem nog wel terug, al is het het laatste wat ik doe...

Weer hoofdstukje... sorry voor het lange wachten (alweer)😂😅, maarrrrrr hier is het dan. Hopelijk vind je het nog leuk!
Comment😊
Vote🙈
Ly all💕
Xx K