Kidnapped By Him

Hoofdstuk 57

POV Grace
Ik open mijn ogen en realiseer, tot mijn grote geluk, dat Matthew niet meer in de kamer staat. Jammerend en huilend van de pijn, raap ik mezelf bij elkaar en kruip langzaam en voorzichtig naar het vieze, bevlekte bed. Ik probeer mezelf erop te trekken, maar mijn spieren hebben het al lang begeven door de vele klappen die ze hebben moeten ondergaan, dus dat plan is hopeloos. Ik leun dan maar tegen het onderste gedeelte van het smerige bed aan en probeer mijn ademhaling rustig en regelmatig te krijgen. Dit alleen lijkt al een lastige taak.

Als mijn ademhaling uiteindelijk wat kalmer is, til ik mijn hand op om mijn gezicht aan te raken. Wat ik voel laat mij dankbaar zijn dat er geen spiegel in deze kamer staat. Een brok ontstaat in mijn keel als ik mijn vingers zachtjes laat glijden over al het opgedroogd bloed en de bulten, blauwe plekken en zeer waarschijnlijke littekens. Dit is het moment waarop ik voor het eerst denk dat de dood niet heel veel erger kan zijn dan dit. Ik ben geen opgever... En ik schaam me door ook maar te denken aan een makkelijkere weg kiezen, maar op een moment als deze, wanneer alle hoop verloren is en ik geen uitweg zie, kan ik bijna niet anders.

Ik laat het gevoel van verdriet snel veranderen in woede. Niet gewoon woede, maar diepe, diepe haat. Haat naar de rotzakken die mij zo laten denken. Ik ga niet zo makkelijk opgeven! Ik kijk om me heen en zie een kleine wasbak in de kamer staan. Hoe smerig het er ook uitziet, ik kruip er nog steeds moeizaam heen en zet de kraan aan. Ik was mijn handen zo goed mogelijk en maak een kommetje met mijn handen om het water op te vangen. Na me mentaal voorbereid te hebben op de pijn waarvan ik weet dat die er aankomt, gooi ik het water voorzichtig over mijn gezicht heen. Uit reflex op de hevige pijn knijp ik mijn ogen strak dicht en vallen een paar tranen via mijn wangen naar de grond.

Met tanden strak op elkaar gedrukt, was ik voorzichtig de rest van mijn wonden die over heel mijn lichaam, in bijna een soort patroon, verspreid zijn. Ik probeer ze allemaal zo goed mogelijk schoon te maken om zo infecties te voorkomen. Ik hoor de deur achter me open gaan, maar trek me er niks van aan. Zonder me ook maar om te draaien om te kijken wie het, blijf ik pijnlijk mijn wonden schoon maken.

Een hand pakt zachtjes mijn arm vast en draait me om zodat ik hem aankijk. Ik kijk op en zie een jongen die ik hier niet eerder heb gezien. Zijn ogen glijden over mijn bont en blauwe lichaam heen terwijl ze een pijnlijke blik vasthouden. Hij laat zijn ogen weer naar de mijne lopen en zo kijken we elkaar even aan voordat hij me naar het bed toe leid. Zonder iets te zeggen, gaat hij weer weg. Een sarcastisch lachje verlaat mijn lippen als ik me besef dat hij gewoon weg is terwijl ik dacht dat hij me oprecht kwam helpen. Een beetje teleurgesteld draai ik me om, zodat ik met mijn gezicht naar de muur toe lig.

Het geluid van de deur die krakend opengaat, laat mij omdraaien en een hoopvolle expressie vindt zijn weg op mijn gezicht. De jongen van net komt weer terug mijn kamer in met een gele, natte doek in zijn hand. Hij loopt naar me toe en helpt me recht op zitten. Met een geconcentreerde blik in zijn ogen streelt hij mijn wonden zachtjes met het natte doekje. Het prikt veel minder nu dat hij het doet dan toen ik het zelf probeerde. Ik wil hem vragen om zijn naam, maar de stilte is zo vredig en vertrouwd dat ik het bijna niet durf te verbreken.

Ik schraap mijn keel dan toch waardoor zijn focus verstoord wordt en hij me in mijn ogen aanstaart. "Ik weet niet wat Liam en Matthew allemaal over me gezegd hebben, maar ik heb mezelf nog niet officieel geïntroduceerd," zeg ik met een zwakke glimlach. "Grace is de naam," introduceer ik mezelf. Hij glimlacht terug en legt de doek even naast hem neer: "Evan."

"Dus, Evan, weet jij waarom ik hier ben?" De vraag kwam zo natuurlijk, maar ik hoop dat ik hem niet afschrik. "Eerlijk gezegd heb ik geen flauw idee waarom je hier bent, Grace," zegt hij terwijl hij er over na lijkt te denken. Ik weet niet of ik hem kan vertrouwen, maar op deze plek is dat mogelijk mijn enige keuze. Hij pakt de doek weer op en gaat verder met mijn wonden schoon te maken. "Mag ik je iets vragen?" "Dat doe je toch al?" Plaagt hij. "Waarom help je me?" Vraag ik hem oprecht nieuwsgierig naar zijn antwoord. "Wat? Wil je liever dat ik je ook alle hoeken van de kamer in trap? Dat ik je zo erg zou mishandelen als de rest van deze monsters?" Vraagt hij terwijl hij het doekje wat ruwer over mijn huid schuift. "N-nee, zo bedoelde ik het helemaal niet," zeg ik wat angstig door zijn plotse uitbarsting.