Kidnapped By Him

Hoofdstuk 26

POV Blake
"Ethan, zeg alsjeblieft dat je goed nieuws hebt," smeek ik bijna tegen Ethan. "Nee, sorry baas. Ik zal wat verder de bosjes ingaan om te kijken of ze ergens in de struiken zitten," zegt Ethan aan de andere kant van de lijn. "Oké," mompel ik nog wat teleurgesteld voordat ik ophang. Brandon kijkt me vragend aan en ik schud mijn hoofd als antwoord. Ik loop naar mijn auto als om naar Jake's huis te rijden. Het plan is dat hij op mij wacht en we samen gaan zoeken. Ik heb al mijn mannen al gestuurd, dus ik kan niks meer doen.

POV Grace
We lopen nou al zo lang en ik heb echt geen energie over. Ik kan zien dat Kate ook niet lang meer door kan door de vermoeide blik die op haar gezicht verspreid is. Dan ineens heb ik een idee. "Heyy, wat nou als we een goede boom zoeken met veel blaadjes en we gewoon daar blijven zitten," zeg ik terwijl ik om me heen kijk zoekend naar een goede boom. "Ja, goed idee! Maar waar gaan we die perfecte boom van jou vinden?" Vraagt Kate achterdochtig.

Het blijft even stil, maar dan zie het, de perfecte boom. "Kijk daar eens," zeg ik terwijl ik naar een boom wijs, "de takken beginnen al best laag, dus we kunnen erin klimmen en er zijn genoeg blaadjes om ons in te verstoppen." "Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik kan echt niet langer: mijn voeten doen verrekes veel pijn, mijn benen kunnen echt niet meer en die stomme scherf snijdt mij bij elke stap die ik zet," zeg ik terwijl ik naar de snee op mijn heup laat zien. Ik weet nog dat ik de scherf in de bovenkant van mijn broek had gedaan zodat ik hem meteen zou kunnen pakken, maar nu ik die diepe snee zie was dat toch niet zo'n goed idee.

Ik ga er zachtjes met mijn vingers overheen. Mijn gezicht betrekt van de pijn, dus ik besluit na een tijdje het om te wikkelen. "Hey Kate," vraag ik, "kan je me helpen met iets om mijn heupen heen te wikkelen? Voor deze snee?" Vraag ik terwijl ik mijn snee laat zien. "Ja tuurlijk," zegt ze, "maar waar wil je hetmee gaan omwikkelen?" Oh shit, daar had ik niet aan gedacht. "Gebruik anders dit," zegt Kate, terwijl ze haar mouw van haar shirt afscheurt. "Thanks," zeg ik dankbaar.

Ik doe mijn shirt wat verder omhoog, zodat ze er wat beter bij kan. "Um Grace..." begint Kate. "Wat is er?" Vraag ik met mijn tanden op elkaar van de pijn. "Je snee is echt vies van al die takjes en modder enzo. Dus ik zal het echt even schoon moeten maken," zegt ze met medelijden. "Daar is een beekje," zeg ik terwijl ik naar de linkerkant wijs. "Hoeveel beekjes en meertjes en riviertjes zijn hier wel niet?" Vraagt Kate lachend. "Echt he," zeg ik grimassend. Ik probeer niet te veel aan de pijn te denken, maar die snee begint echt pijn te doen.

Kate pakt mijn arm vast en doet hem over haar schouder zodat ik op haar kan leunen. We hinkelen, nou ja ik hinkel en zij loopt, richting het beekje. Eenmaal aangekomen ga ik naast de beek zitten en knielt Kate naast me. Ze maakt van haar handen een kommetje en pakt wat water. Ze kijkt me even spijtig aan en gooit het dan zachtjes over mijn heup heen. Ik onderdruk een gil van de pijn en grijp naar het gras. Met beide handen trek ik een heel stuk gras uit de grond.

Ze pakt haar mouw en ik realiseer me nu dat die te kort is om om mijn heupen te wikkelen. "Umm Kate, je mouw is denk ik te kort om mijn heupen mee om te wikkelen" zeg ik. "Ohh shit, klopt," zeg ze. "Wacht," zeg ze snel erachteraan. Ze scheurt van onderaan haar shirt een reep stof af. Ze legt het zachtjes op mijn snee en wikkelt het om mijn heupen heen. Dan maakt ze aan de kant waar ik geen snee heb een knoop.

De pijn van eerst was niks vergeleken met deze verschrikkelijke pijn. Ik kan nou een zachte gil niet onder drukken dus ik duw mijn hoofd in het gras en laat hem gaan. Ik voel me al een stuk beter nu ik heb kunnen gillen. We blijven nog even zitten tot de voorheen vreselijke pijn wat vermindert. Kate staat op en helpt mij overeind. We lopen terug richting onze boom.

Als we weer terug zijn zegt Kate dat het beter is als ik eerst ga, zodat ze mij kan helpen. Ik knik en loop richting de boom, zodat ik er recht voor sta. Ik zet mijn hand goed neer op de boom zodat ik een goede grip heb. Kate houdt haar handen weer als een kommetje deze keer niet om water mee op te scheppen, maar om mij de boom in te helpen.

Ik duw mijn been met al mijn kracht omhoog zodat Kate mijn voet kan pakken. Ze grijpt hem vast en ik til mijn andere been omhoog. Ik leun nu met al mijn gewicht op Kate en ik kan zien dat ze er moeite mee heeft. Ik trek me op met mijn armen en Kate helpt me door me omhoog te duwen. Ik til mijn been op en probeer de steek van pijn die in mijn heup ontstaat te negeren.

Ik klim door en door, totdat ik een goede plek zie. Ik klim met het laatste beetje kracht dat ik nog over heb richting dat plekje en ga op een dikke tak zitten. Ik zit hier nu perfect, want ik heb goed uitzicht en de blaadjes coveren me vanaf beneden. Zo kan niemand mij zien, maar ik kan iedereen zien. "Oké, ik zit en er is hier nog plek voor jou," roep ik zachtjes naar beneden. Het zou wel erg jammer zijn als we het tot hier hebben gehaald en Jake ons nou zou vinden, omdat ik te hard schreeuwde.

Ik hoor de blaadjes onder me bewegen en een vermoeide zucht van Kate. Niet veel later zit Kate naast me en kijken we elkaar lachend en trots aan. "We hebben het nou al zo ver gehaald! We kunnen niet opgeven," zegt Kate. Ze probeert sterk te blijven, maar ik zie aan haar dat ze vermoeid en gestresst is. Ik knik toch maar en besluit er niet op in te gaan.

"Ssshtt," fluistert Kate ineens. Ik snap meteen al dat ze iets gehoord heeft, dus ik hou me stil. Al wat ik nu hoor is het geklop van mijn hart en de wind die zachtjes door de blaadjes heen waait. Ik blijf nog even stil zitten, maar besluit dan om onder ons te kijken. Ik verschuif een beetje zodat ik het beter kan zien. Ik wil al bijna lachen en Kate pesten omdat ze zo gespannen was en fout zat, maar dan zie ik ze.

Ze staan nou recht onder onze boom iets te overleggen. Zo stil als ik kan til ik mijn arm op en tik ik Kate stilletjes aan. Dan wijs ik naar beneden, waarna ik mijn vinger op mijn lippen leg als teken dat we stil moeten zijn. Ze knikt en kijkt me gespannen aan als we hun stemmen horen.

Kate's ogen worden groot als ze voor even wat hoger in de boom proberen te komen. Ik kan de benauwdheid voelen opkomen. Ik hou mijn adem in om zo weinig mogelijk geluid te maken. Ze komen steeds dichterbij en voor even dacht ik dat ze ons gezien hadden. Uiteindelijk klommen ze weer naar beneden en wezen ze richting het westen alsof daar iemand zat.

We wachten nog even totdat ze ver genoeg zijn en dan begin ik zachtjes te grinniken. Kate lacht zachtjes mee en ik begin wat harder te lachen. Na 2 seconden zachtjes te hebben gegniffeld barsten we in een slappe lach uit. Dit is de manier waarop Kate en ik nog niet gek zijn geworden in deze situatie. We proberen altijd overal om te lachen alsof we hier niet zitten en dit één of andere stomme tv-serie is. Na een tijdje stoppen we met lachen. "We halen het wel," zeg ik, "ik weet het gewoon."

Heyy, nieuw hoofdstukje!!!
Ben jij op vakantie en waar? Laat het me weten in de comments.
Hopelijk vond je het een leuk hoofdstuk🤗
Comment😊
Vote🙈
Ly all💕
Xx K