Kidnapped By Him

Hoofdstuk 48

POV Kate
Nu ik hier op de koude vloer zit, alleen met mijn gedachten, denk ik terug aan de avond dat mijn leven opnieuw verpest werd. De avond dat alles veranderde, de avond dat ik mijn leven voor de tweede keer verloor. Waren mijn ouders maar gewoon thuis gebleven...

~Flashback~
"Ben, ik vind je wel," zeg ik terwijl ik door de stille gangen sluip. Ik hoor een giechel afkomstig van mijn kleine broertje en grijns zodra ik het hoor. Ik ga er op mijn tenen op af en stop recht voor mijn klerenkast. Ik trek in één snelle ruk de deur open en zie meteen mijn broertje lachend en giechelend zitten. "Gevonden," zeg ik, de grijns op mijn gezicht nu nog groter. "Niet eerlijk," zegt Ben met zijn armpjes over elkaar, pruilend. Ik steek mijn tong naar hem uit en pak zijn handje vast. "Kom dan maak ik wat te eten voor ons," zeg ik lachend.

Onze ouders zijn een avondje uit nadat ik ze zowat het huis uit had gezet. Ze zijn hier de hele tijd om te kijken of het goed gaat met me, maar ze moeten ook gewoon hun leven leven.

"Wat wil je?" Vraag ik mijn broertje die ondertussen al rondneust door de kasten en laatjes. "Ummm..... Ik wil frietjes," zegt hij na even getwijfeld te hebben met een tevreden gezicht. Ik lach en pak de frietpan waarna ik het ding, na even met de knop geworsteld te hebben, aanzet. "Wil je ook een frikadel of een kroketje?" Vraag ik hem terwijl ik in de koelkast zoek naar frietjes. "Nee, alleen frietjes,"!zegt Ben meteen. "Oké," zucht ik waarna ik de hele zak friet in de frietpan dump.

"Wat gaan we nu doen?" Vraagt Ben bijna springend van enthousiasme. Was ik ook zo hyperactief als kind? "Wil je een spelletje doen? Of zal ik een filmpje voor je opzetten?" Vraag ik hem. "Filmpje!" Roept hij waarna hij naar de bank hupt. Hij springt er enthousiast op en kijkt ijverig naar de televisie alsof hij denkt dat hij het aan kan zetten met zijn gedachten. Ik lach hoofd schuddend en pak de film 'Finding Nemo'. Hij houdt van die film en heeft hem dan ook al tweehonderd keer gezien. Zijn ogen lichten nog meer op als hij het beginscherm van de film ziet. Ik start de film voor hem op en ga terug naar de frietjes. De frietjes duren gelukkig niet heel lang.

"Niet knoeien, hé," waarschuw ik hem als ik het bord op zijn schoot zet terwijl zijn ogen het scherm nooit verlaten. Hij knikt maar kijkt me niet aan waardoor ik lachend mijn ogen rol. Ik pak een boek uit mijn kast en ga aan de keukentafel zitten. Ik wil net de bladzijde omslaan als ik een hard geluid bij de voordeur hoor. De alarmbellen in mijn hoofd beginnen meteen te rinkelen en de paniek stijgt naar mijn keel. Ik kijk gealarmeerd om me heen en sta abrupt op. Ik snelwandel naar waar Ben zit en pak zijn pols vast. Zonder een woord te zeggen trek ik hem achter me aan, de trap op en mijn kamer in.

"Katje," zeurt hij, "Nemo." "Dalijk Bennie, oké? Zullen we nou weer even verstoppertje doen?" Zeg ik, mijn stem proberend zo normaal mogelijk te laten klinken. Ben's onschuldige oogjes lichten op en meteen zie ik een grote glimlach op zijn gezicht verschijnen. Als ik nog een geluid hoor twijfel ik niet en duw ik hem mijn klerenkast, zijn vorige verstop plek, terug in. Ik volg hem stilletjes en ga naast hem tussen mijn kleren zitten. Ik hoor een harde knal niet ver van hier en daarna voetstappen. Ik weet dat hij terug is om me terug te halen, zoals hij beloofd had. Ik sluit mijn ogen even en verman mezelf.

Het duurt niet lang voordat ik voetstappen de trap op hoor komen. Ik kijk naar Ben die mij intens aankijkt en leg mijn vinger op mijn lippen als teken dat hij stil moet zijn. Hij knikt gehoorzaam als antwoord. Ik hoor meerdere voetstappen door de gangen galmen, maar ik herken er maar eentje. Eentje die ongeduldig door de gangen rent op zoek naar wat hij geloofd dat van hem is. Ik herken Nathan zelfs als ik alleen maar het geluid van zijn tikkende voeten hoor. Ik kijk naar Ben en mijn hart breekt als ik de grote glimlach op zijn gezicht zie. Zo onschuldig...

Ik glimlach zwakjes terug en focus me op wat er hier belangrijk is: zijn veiligheid. Ik zucht diep en rechten mijn rug zelfverzekerd. Ik luister naar de voetstappen en probeer uit te zoeken wanneer het beste moment is, maar het is lastig. Ik hoor dat ze allemaal in de badkamer staan en pak mijn telefoon uit mijn zak. Met de kennis dat er niet genoeg tijd is voor mij om om hulp te bellen, leg ik mijn telefoon in mijn kleine broertje's hand. "Ben," fluister ik zachtjes. Zijn hoofd draait naar me toe en hij kijkt me vragend aan. "Geen zorgen, ik ga buut vrij zeggen," zeg ik de tranen terug vechtend, "jij komt hier pas uit als je papa, mama of mijn stem hoort, oké?" Hij kijkt me raar aan, maar knikt wel.

"Sluit jezelf hiermee op," vervolg ik terwijl ik de sleutel van de kast in zijn hand plaats, "en open de deur voor niemand behalve mama, papa of mij. Kan je dat voor je grote zus doen?" Hij knikt hevig waardoor zijn krulletjes op en neer springen. "Wat er ook gebeurd, ik hou heel erg veel van je. Dat weet je toch?" Zeg ik waarna ik op zijn voorhoofd een kusje plaats en de tranen, waarvan ik niet wist dat ze er waren, wegveeg. Ik open de kastdeur en duw mezelf er met tegenzin uit. Ik loop meteen naar de trap en hoop dat niemand me ziet.

Als ik onderaan de trap sta, hoor ik zijn stem. De stem die ik gehoopt had nooit meer te hoeven aanhoren. "Zozo, kijk eens wie we daar hebben," zegt hij spottend. Ik ren naar de woonkamer, maar voel al snel een arm om mijn middel die me tegen mijn zin in terugtrekt. "Ga je zo snel al weg, schatje?" Vraag hij grijnzend. "En hier dacht ik dat je me zo gemist had," grapt hij lachend. Ik kijk nerveus naar beneden als ik terugdenk aan Ben en realiseer me dat we hier zo snel mogelijk weg moeten. Voordat ze er achter komen dat Ben hier is. "Waarom verzet je je niet?" Vraagt hij verbaasd. Ik bijt op mijn lip om niet in zijn gezicht te schreeuwen, omdat ik weet dat hij dat wil. "Misschien als ik dit doe," zegt hij grijnzend terwijl ik zijn hand naar beneden voel gaan. Meteen probeer ik weg te trekken van hem wat hem dus zijn zin geeft. Hij laat een triomfantelijke lach horen doordat hij een bevestiging kreeg dat hij bog steeds controle over me heeft.

"Kom op schoonheid, we gaan," zegt hij waarna hij mijn middel loslaat en mijn arm stevig vastpakt. "Ik heb d'r mannen, kom maar naar beneden," schreeuwt hij naar de andere jongens in dit huis. Ik herken geen één van de jongens die naar benden komt gelopen. Nathan trekt me ruw mee naar de voordeur, maar stopt recht voor de deur waardoor ik hem verward aankijk. "Als je ook maar één geluid maakt of iemand om hulp vraagt, zal het niet alleen jij zijn die zal lijden," dreigt hij. Ik rol mijn ogen door zijn dreigement, maar hou wel mijn mond als we naar buiten lopen.

Ineens pakt Nathan me losjes rond mijn middel vast alsof we een stelletje zijn. Ik kijk hem raar aan, maar snap al waarom hij het deed als ik de mensen om ons heen zie. Zoveel mensen hier die de politie zouden kunnen bellen en deze nachtmerrie kunnen eindigen. Maar ik kan het niet, ik kan niet andere mensen in gevaar brengen om mezelf te redden. Dus ik hou mijn mond en loop met Nathan mee alsof hij geen psychopaat is die mij met rust zou moeten laten. Eenmaal aangekomen bij het busje weet ik het zeker. De nachtmerrie is nog niet voorbij...
~einde flashback~

Heyy, dit is het hoofdstuk dat uitlegt hoe Kate voor de tweede keer was ontvoerd. Ik hoop dat je hebt genoten van het hoofdstuk🙃
Ik hoop ook dat ik binnenkort weer upload, maar kan niks beloven. Ik kan niet precies uitleggen waarom, maar de comments van jullie motiveren me wel echt dus bedankt daarvoor🥰
Vote🙈
Comment😊
Ly all💕
Xx K