Kidnapped By Him

Hoofdstuk 33

POV Grace
Ineens zie ik een hand voor mijn gezicht zwaaien. Meteen kijk ik Jake weer aan en probeer mijn geschokte blik te verstoppen achter een emotieloze. "Grace, gaat het wel?" Vraagt hij bezorgt. Ik blijf even naar zijn mooie gezicht staren, maar knik dan snel. "Ja, nee umm..," probeer er iets uit te kramen. "H-het gaat wel," stamel ik nog steeds een beetje geschrokken. Wat doet mijn broer nou weer hier? Na al die jaren zie ik hem weer. Zou hij weten dat ik hier ben? Komt hij me weghalen bij deze psychopaat? Ik sluit even mijn ogen en probeer mezelf te kalmeren. "Ik heb gewoon honger," lach ik nadat ik me weer herstelt heb. Hij grinnikt kort, maar de bezorgde en achterdochtige blik verlaat zijn gezicht niet.

Niet veel later komt de ober en geeft hij mij mijn spaghetti carbonara. Ik weet niet precies wat dat van Jake moet voorstellen, maar ik zie in ieder geval dat het vlees is. Ik slurp de spaghetti snel naar binnen, ik had niet gelogen toen ik zei dat ik honger had. Jake kijkt me aan en proest het uit. Ik kijk hem aan met een opgetrokken wenkbrauw, maar besef me dan dat de spaghetti waarschijnlijk rond mijn mond zit. "Ik ga naar het toilet," zeg ik voordat ik naar de wc storm.

Ik kijk meteen in de spiegel en zie dat de spaghetti letterlijk overal zit. Hoe krijg ik het voor elkaar om spaghetti op mijn voorhoofd te krijgen? Ik ben geïrriteerd dat ik weer overal moest knoeien met die spaghetti en niet gewoon normaal kan eten. Maar een klein glimlachje kan ik niet tegenhouden, omdat het er toch best grappig uitziet. Ik ben mijn gezicht aan het afpoetsen met een doekje als mijn gedachten weer afdwalen naar mijn broer. Wat moest Matthew hier? Waar is hier überhaupt? Waarom liet hij me ooit achter?

Ik kan de tranen na een tijdje niet meer tegenhouden. Ik ga even op de grond zitten en snik daar verder. "Prinses, waarom duurt het zo lang?" Vraagt Jake vanaf buiten als ik hier al een paar minuten zit. "I-ik ben bijna klaar," hoor ik mijn bevende stem zeggen. Ik droog snel mijn tranen en snuit mijn neus een keer. Fijn, mijn ogen zijn helemaal rood. Ik wil niet dat Jake ziet dat ik gehuild heb.

Na een tijdje zucht ik diep voordat ik weer zelfverzekerd ga staan. Ik open de deur en zie hem buiten op me wachten. "Dat duurde lang," grinnikt hij. Ik doe mijn best om hem niet aan te kijken, zodat hij mijn rode ogen niet ziet. "Prinses, kijk me eens aan," zegt hij bevelend, maar toch hoor ik ietwat bezorgdheid in zijn stem. Ik weiger hem aan te kijken en blijf eigenwijs naar de grond staren. Hij pakt mijn kin zachtjes vast en duwt mijn hoofd voorzichtig naar boven. Ik kijk hem recht in zijn ogen aan en voel me ineens heel erg uitgeput. Niet fysiek, maar echt emotioneel uitgeput. Ik heb deze laatste weken zoveel meegemaakt en ik voel me gewoon alsof ik het niet meer aankan.

"Wat is er prinses?" Vraagt hij bezorgt als hij mijn rode ogen ziet. Ik heb de energie niet meer om tegen te werken. "Umm, mijn b-broer, hij stond buiten," zeg ik terwijl ik op mijn lip bijt om niet weer mijn tranen te laten gaan. Hij kijkt me medelevend aan. Ik herinner me dat Liam dat tegen me gebruikt had dus Jake weet vast ook wel wat mijn broer gedaan had. Ik voel een traan uit mijn ooghoek glijden en wil hem wegvegen, maar voel dan een warme hand op mijn wang. Jake kijkt me aan en veegt de traan weg. "Wil je een nagerecht?" Vraagt hij grijnzend als we al een tijdje elkaar stil aankijken. Ik knik al wat blijer en volg hem terug naar onze plek. Als je al een tijdje geen vrienden meer hebt dan zal je zelfs troost bij je vijanden zoeken.

"Wat wil je voor nagerecht?" Vraagt hij. Ik kijk naar de keuzes en kom snel op de conclusie dat ik niet weet wat ik wil. Het is allemaal zo lekker... Ik doe alsof het een levensbelangrijke keuze is en ga uiteindelijk voor een dame blanche. De ober heeft onze bestellingen al opgenomen en omdat wij de enige hier zijn komen onze nagerechten al snel. Ik kijk mijne verlekkerend aan en begin er meteen aan. Jake en ik lachen nog een beetje, maken grapjes en praten over zo min mogelijk serieuze dingen. Gelukkig maar, want ik kan nu echt geen gepraat over serieuze dingen aan. Wat ik nodig heb is gewoon lachen om domme dingen en lol maken.

Na een tijdje hebben we alles al op en als ik op de klok kijk zie ik dat het half 9 is. We zijn hier dus al 2 uur, oeps... "Zullen we dan maar gaan?" Vraagt Jake als hij mij naar de klok ziet staren. Ik knik en weer pakt Jake mijn hand als ik opgestaan ben. Dan ineens komt er een vraag in me op waar ik meteen antwoord op wil hebben. De vraag lijkt me wel te achtervolgen en ik moet er antwoord op. Na even getwijfeld te hebben, besluit ik het toch te vragen.

Jake doet de deur open en net als we buiten staan, sta ik even stil. Hij staat ook stil en kijkt me vragend aan. "Waarom vroeg je me eigenlijk niet van die stomme vragen zoals hoe heten je ouders of hoe ziet je kamer eruit?" Vraag ik hem. Hij komt ineens gevaarlijk dichtbij. Zijn lippen gaan weer richting mijn oor. Ik blijf staan om te laten zien dat ik niet bang ben. "Omdat ik al die dingen al weet, Grace," zegt hij op een manier die ik niet kan beschrijven in woorden. Het klonk gewoon zo vreselijk eng en dan ook nog eens de woorden die hij net uitsprak. Verbijsterd kijk ik hem aan. "Ohh en prinses, ik heb je kamer al vaak genoeg gezien dus dat zou ik sowieso niet vragen," zegt hij terwijl hij mij grijnzend aankijkt. Alleen al het idee dat Jake me bekeken heeft en al die dingen over mij wist zonder mij te kennen geeft mij al rillingen, moet je na gaan als het dan ook nog waar is ook.

"I-ik geloof je niet," stotter ik. "Waarom stotter je dan zo?" Vraagt hij grijnzend omdat hij weet dat wat hij zegt veel effect op me heeft. "Maar als je bewijs wil," zegt hij grijnzend. Hij pakt zijn telefoon en laat mij een foto van een kamer zien. Het is niet zomaar een kamer, het is míjn kamer. Ik kan gewoon niet beschrijven hoe ik me hierover voel. Ik voel me vies en bekeken en ik wil meteen vandaan van deze psychopaat. De psychopaat die mijn leven heeft verpest. Hij opent het portier van de auto, maar ik stap niet in. Ik doe even niks, behalve voor me uit staren. Ik kan gewoon niet geloven dat hij een foto van mijn kamer heeft.

Hij zucht geïrriteerd als ik na een paar minuten nog steeds op dezelfde plek sta. Hij komt op me af en duwt me de auto in. Ik probeer meteen de auto weer open te doen, maar het lukt niet. Is dit fucking kinderslot? Hij stapt in en meteen ga ik zo ver als ik kan van hem zitten. Hij kijkt me grijnzend aan als hij het merkt en ik kijk hem alleen maar met een blik vol afgrijzen aan. Hij heeft me gewoon gestalkt. Eerst mijn broer die ineens weer verschijnt en dan dit. Deze dag kan echt niet beter of wel?

Heyy, het was dus haar broer. Ik zag dat iemand het al had geraden, dus het was wel voorspelbaar maar niet te hoop ik.
Ik hoop dat je het een leuk hoofdstuk vond🙃
Comment😊
Vote🙈
Ly all💕
Xx K