Zawgyi🍀
ရွင္းသန္႔ဦး အခုခ်ိန္ထိ အိပ္ယာက မထမိေသး။မနိုးေသးတာမဟုတ္ တစ္ညလံုးကို အိပ္လို႔ မေပ်ာ္ခဲ့တာ။အခ်ိန္တစ္ခဏေလး အတြင္း အရာအားလံုး ဆံုးရႈံးခဲ့သည္။သူ႔အခ်စ္ဆံုး ကိုကို
သူ႔ျမတ္နိုးရတဲ့ သူ႔ကေလးေလး ၿပီးေတာ့ ေဖေဖႀကိဳးစားခဲ့တဲ့ ကုမၸဏီ။
အိမ္မက္တစ္ခုျဖစ္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းလဲ သူ႔ဆုေတာင္းက မျပည့္နိုင္မွာ သိသည္။ျပန္ႀကိဳးစားၿပီး သူ႔ဆံုးရႈံးသမ်ွကို ျပန္ရယူရေအာင္လဲ သူ႔ခ်ဳပ္ရုိးက အခုထိမက်က္ေသးပင္။
ေဒါက္ ေဒါက္
တံခါး ေခါက္သံေၾကာင့္ ရွင္းေနာင္ဦး တံခါးဖြင့္ေပးလိုက္ေတာ့
ေမေမျဖစ္ေနသည္။
"သား "
အလွေတြ ျပင္ထားတဲ့ေမေမ့ကို ၾကည့္ၿပီး သူပိုဝမ္းနည္းလာသည္။ေဖေဖ့ ကုမၸဏီက သူ႔ေၾကာင့္ ဆံုးရႈံးရၿပီ။ဝမ္းနည္းခ်စ္တာေတာင္ ငိုခ်င္တာေတာင္ သူ႔ကိုငဲ့ေနတာေၾကာင့္ မငိုနိုင္တဲ့ ေမေမ့ကို သူသိပ္သနားသည္။ေဖေဖ ဆံုးသြားကတည္းက ေမေမက သူ႔ကို အရာရာကာကြယ္ ထိန္းေက်ာင္းခဲ့သည္။
သူ႔ငယ္ငယ္က သူငယ္ခ်င္းေတြက စူပါမန္းျဖစ္ခ်င္တယ္လို႔ ျပာတိုင္း ငါ့ေမေမက စူပါဝူးမန္း လို႔ အၿမဲျပန္ေျပာေလ့ရွိသည္။ေမေမက သူ႔အတြက္ တကယ့္ တံတိုင္း တစ္ခုလိုပင္။
"သားး မ်က္နွာသစ္ ၿပီးရင္ မနက္စာ လာစားေလ"
"သားမစားခ်င္ဘူး"
"မစားခ်င္လို႔မရဘူး သား အားရွိမွ သားျပန္တိုက္ခိုက္နိုင္မွာေပါ့ လာခဲ့ေနာ္ ျဖည္းျဖည္းသြား ေခ်ာ္လဲမယ္ သတိထားေနာ္"
ေမေမကို ေခါင္းညိတ္ျပၿပီး မ်က္နွာသစ္လိုက္သည္။ခ်ဳပ္ရုိးေၾကာင့္ ေရခ်ိဳးလို႔ေတာ့ မရေသးေပ။
မ်က္နွာသစ္ၿပီး ထမင္းစားခန္းဆီ သြားေတာ့ ေမေမက ေစာင့္ေနသည္။
"လာ သားႀကိဳက္တဲ့ မုန္႔ဟင္းခါး ေမေမ ခ်က္ထားတယ္"
ေမေမကိုလဲ ဘာမွမေျပာမိ။မုန္႔ဟင္းခါးသာ ငံု႔စားလိုက္သည္။
ေမေမလက္ရာ မုန္႔ဟင္းခါးကို သူ႔လိုပင္ သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ ကိုကို႔ ကို သတိရမိေတာ့ မ်က္ရည္က ဝဲလာသည္။အရင္ကဆို ေမေမကို အၿမဲ ပူဆာေနက် ။မုန္႔ဟင္းခါးခ်က္တိုင္း ေမေမ့ကို ဝိုင္းကူေနၾက။ၾကက္သြန္နီကိုေတာ့ သူ႔ကိုတစ္ခါမွ မခြာခိုင္းပင္။
ၾကက္သြန္နီက မ်က္လံုးနာလိမ့္မယ္ဆိုၿပိး ကိုကိုက သူဘဲအၿမဲခြာသည္။
