Zawgyi🍀
ရွင္းေနာင္ဦး ဒဏ္ရာေတြ ေတာ္ေတာ္ပင္ သက္သာေနၿပီ။ သက္သာဆို သူဒိကို ေရာက္ေနတာဘဲ တစ္လပင္ ျပည့္ေတာ့မယ္မလား။ အတၱက သူ႔အေပၚေကာင္းပါတယ္။ ဒါပင္မယ့္ ဘာလို႔မွန္းမသိ လူေတြကို အယုံအၾကည္ကင္းမဲ့လာသည္။
မယုံရဲေတာ့တာဆို ပိုမွန္မလား။လူေတြကို ေၾကာက္လာသည္။
ဒါပင္မယ့္ အဲ့လူေတြ သူခံစားရသလို ျပန္ခံစားရေအာင္ လုပ္ခ်င္ေသးသည္။ သူ႔ေျခဖဝါးေအာက္မွာ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ေတာင္းပန္ခယ ေနမယ့္ ႐ုပ္ေတြကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ၾကည့္ခ်င္ေသးသည္။
" ေဘးအခန္းကို လာခဲ့"
ေဘးက စက္ကေန အသံထြက္လာတာေၾကာင့္ ရွင္းေနာင္ဦ
း အေတြးထဲက ႐ုန္းထြက္လိုက္သည္။
အတၱက သူ႔ကို လွမ္းေခၚျခင္းပင္။ ဒဏ္ရာေတြလဲ သက္သာေနၿပီမို႔ တိုင္ပင္စရာေတြ ရွိသည္တဲ့ေလ။
ဒါသူ႔ရဲ႕ ပထမဆုံး ဒိအခန္းကေန အျပင္ကို ထြက္ျခင္းပင္။ သူဒီကို ေရာက္ကတည္းက ဒီအခန္းထဲမွာ ေနခဲ့ရတာ။သူလိုအပ္တာမွန္သမွ် ေျပာလိုက္တာနဲ႔ လာပို႔ၾကသည္။
သူအခန္းအျပင္ထြက္လိုက္ေတာ့ အျပင္က ဒီဇိုင္းေတြေၾကာင့္မ်က္လုံးပင္ ျပဴးသြားသည္။ သူအခန္းက ထြက္ထြက္ခ်င္း အေရွ႕မွာ ျမင္ရတာက မွန္ေတြနဲ႔ ကာထားတဲ့ ဧည့္ခန္းတစ္ခုပင္။ အျပင္က လွမ္းၾကည့္႐ုံနဲ႔တင္ အထဲက ျပင္ဆင္မႈကို လွမ္းျမင္ရသည္။တီဗီေဘးမွာ ထားထားတဲ့ ပန္းအိုးႀကီး ႏွစ္လုံးက
အျဖဴေရာင္ကိုမွ ေ႐ႊေအာင္ အခက္အလပ္မ်ားနဲ႔ ႐ိုးရွင္းေနပင္မယ့္ တန္ဖိုးကေတာ့ နည္းမယ့္ပုံမေပၚေပ။
ရွင္းေနာင္ဦးလဲ အတၱေစာင့္ေနရမွာ ဆိုးတာေၾကာင့္ မစပ္စုေတာ့ဘဲ ေဘးနားက အခန္းကို တံခါးေခါက္လိုက္သည္။
ေဒါက္ ေဒါက္
"ဝင္ခဲ့"
အထဲက အသံေၾကာင့္ ရွင္းေနာင္ဦး တံခါးဖြင့္ၿပီး ဝင္လိုက္သည္။ အတၱ၏ အလုပ္လုပ္ခန္းထင္သည္။ တံခါးဖြင့္လိုက္တာတဲ့
ကြၽန္းခုံႀကီး ေပၚမွာ ထိုင္ေနတဲ့ အတၱကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ အေရွ႕က ကြၽန္းစားပြဲခုံႀကီးကလဲ သိပ္ကို ေသသပ္လွပသည္။
အခန္းရဲ႕ ေဘးႏွစ္ဖက္မွာ ျမင့္မားတဲ့ စာအုပ္စင္ႀကီးေတြ ရွိသည္။
