Stolen Cookies | Hyunin

60

Selamlar!!

Medyadaki şarkı sc Hyunjin şarkısı gibi geliyor bakmak isterseniz diye bıraktım

Fikirlerinizi de yazmayı unutmayın, keyifli okumalar!!

***

Bölüm 60: o zaman acısını çıkart bunun

Hyunjin

Kafa karışıklığı dolu ve fazlasıyla yorucu bir gün geçmişti. Şimdiyse eve gelmiştik ve odamızda tek başıma oturuyordum. Üzerimi değiştirmiştim ve şimdi de yatağa oturmuş öylece duvara bakıp düşünüyordum.

Bu işe atılmakta tereddütlerim vardı ancak bu kadar olacağını hiç düşünmemiştim. Belki de Jeongin gerçekten haklı demeden edemiyordum.. Fiziksel gücüme hep güveniyordum ancak oradaki insanlar benden bir adım öndeydi her şekilde. Bugün de fazla yorulmuştum orada. Artı olarak Jeongin ile aramız, tamamen benim yüzümden, iyi değildi. Bunun getirdiği ruhsal acı da beni etkiliyordu. Etkilemeyi geçin her dakika acı çekmeme neden oluyordu.

Üstüne üstlük Yeji onu öpmüştü değil mi?

Tanrım gerçekten bu anı düşündükçe içimde çok ama çok sıcak bir ateşin olduğunu hissediyordum. Her yanı kasıp kavurabileceğim olağanüstü bir ateş.

Düşüncelerim; hareketlerime yansıyınca sinirle ellerime sarılı bandajları, tüm gün yumruk salladığımdan yara olmamaları için sarmıştım, açmaya çalıştım. Ancak bunu sert şekilde yaptığımdan bir türlü çıkmıyorlardı. Zaten acıyan ellerimi daha fazla acıtmıştım

"Sikeyim ya.."

Kendi kendime küfür ettiğim sırada bir başka ses kulaklarıma doldu

"Hey, sakin ol.."

Dönüp kapıya baktığımda Jeongin'i gördüm. Kapıyı kapatıp usulca yanıma yaklaştı ve yatakta yanıma oturdu. Yüzüme bakmadan ellerimi inceledi sadece ve yarım yamalak bandajları çıkmış ellerimi avuçları arasına aldı. İçimin titrediğini hatta nefesimin kesildiğini hissettim. Dokunuşuna o kadar ihtiyacım vardı ki ağlamak üzereydim.

Ellerime kaşları çatık baktı, "Açmak mı istiyorsun bunu yoksa sarmak mı?"

"Açmak istiyorum ama beceremedim-"

"Sorun değil." diye yatıştırıcı bir tonda sözümü kesmişti. Sonra da narince bandajları ellerimden ayırmaya başladı. Teni, tenime değdikçe o yer karıncalanıyordu ve ben Jeongin'e sarılmamak için kendimi çok zor tutuyordum.

Tanrım.. Rezil biriydim gerçekten. Onu bile bile kendimden ben uzaklaştırmıştım fakat şimdi de onu istiyordum. Fakat istememem mümkün değildi ki? Jeongin benim her şeyim.

O bandajları usulca açarken ona artık her şeyi açıklamayı aklımdan geçirdim. Dayanamıyordum. Dayanmama neden olacak bir şey de yoktu aslında. Jeongin'e her şeyi açıklayacaktım ve her şey yine eskisi gibi olacaktı.

"Bu kadar kızarması normal mi?"

Sorusuyla kendime geldim. Bandajların hepsi ellerimden ayrılmıştı ve Jeongin'in sıcak elleri arasındaydı ellerim. Onun yüzüne baktığımda kaşları çatık, ellerimi izlediğini gördüm

"Şey.. Başta sarmam lazımdı bunları ama unutmuşum o yüzden oldu. "

Jeongin bir şey söylemedi. Parmakları tenimi okşadı yavaşça. Ellerimi çeviriyor, daha yakından bakmaya çalışıyordu