Stolen Cookies | Hyunin

31

Merhabalar

Normalde kimsenin düşüncesini kısıtlamasını istemem ama bu bölümlük Jeongin'i tam dinlemeden ona kızmanızı istemiyorum, sadece onu anlamaya çalışın.

İyi okumalar 💌

***

Bölüm 31: seni yağmurlar kadar seviyorum

"Jeongin kafanı içeri sok!"

Soğuk hava yüzümü yalayıp geçiyor, ciseleyen yağmur damlaları ara sıra yüzüme çarpıyordu.. Kendi kendime kıkırdayıp yanımda resmen endişeden kafayı yiyen Hyunjin'i dinledim ve kafamı camdan çıkarıp koltuğuma geri yerleştim.

Sikik ve klişe bir laf olacak ama yağmurda ıslanmaya hep bayılmışımdır. Özellikle de şu an olduğu gibi tatlı yağan yağmurlar.. Bazen bu özelliğim içimdeki bir ses tarafından yargılanıyor olsa da ona pek aldırmıyorum..

İnsanın sevdiği şeyi böyle yadırgaması ne garip?

"Bu," dedim ve dudaklarımı yaladım "Harika hissettiriyor!"

"Deli misin?! Düşeceksin diye ödüm koptu benim!" Hyunjin çatmış olduğu kaşlarıyla bana kızdığında ıslanmış alnımdaki yağmur damlalarını koluma sildim.

"Bir de ıslandın. Şu haline bak!" diyerek resmen çocuk gibi azarlamıştı beni ama çok huzur bulmuştum ben az önce. Bu yüzden omuzlarımı silktim

"Yağmuru ve ıslanmayı seviyorum.." diye kısık seste mırıldandım. Ne diye saklamaya çalışıyordum bunu bilmiyorum?

"Hiç öyle durmuyorsun.." dedi Hyunjin dudaklarını büzerken.

Büyük ihtimal bunun saçmalık olduğunu düşünecek biri gibi duruyordum dışarıdan. Fakat öyle değildi. Dışarı yansıttığım benlik öylesine ben değil ki bazen üzülüyorum.. Fakat yine de Hyunjin var diyorum kendime hep.

Hyunjin var.

Hyunjin beni biliyor, beni hissediyor, dinliyor.

"Yağmuru gerçekten seviyorum ama. Yağmur her zaman büyülü ve harika bir şey olmuştur gözümde. Hatta," dedim ve kendi kendime gülümsedim "Küçükken bazı şeylerin büyüklüğü ve değerini anlatmak için 'yağmurlar kadar' derdim."

Hyunjin kısaca bana baktı "Yağmurlar kadar mı?" diye sorduğunda onayladım

"Yağmurlar kadar.." derin bir nefes alıp devam ettim "Anneme her zaman yağmurlar kadar güzel olduğunu söylerdim mesela ve o da bana-"

Aklıma dolan anıları birden sıralamaya başlamıştım fakat annemin bana söylediği şeyi Hyunjin'e söyleyip söylememekte tereddüt ettim. Duraksadığım kısa süreden sonra Hyunjin sordu

"Annen ne derdi?"

Başımı sağa çevirip dışarıya bakmaya başladım. Yağmur damlaları camın üzerinde hızla giden araba yüzünden geriye doğru süzülüyordu.

"Yağmurlar kadar kocaman bir kalbim olduğunu söylerdi." diyiverdim hızlıca. Öyle olduğuma inanmayı bırakalı çok oluyordu.

Yeniden buna inanmayacağıma emindim fakat "Doğru söylemiş." dedi Hyunjin.

Ve ben inandım.

Çünkü fark ettim ki Hyunjin'in sevgisiyle dolup taşan kalbim yağmurlar kadar kocamandı.

Bunun gerçeğiyle kendi kendime gülümsedim bir süre.

"Yine de bana kalırsa kar yağması her şekilde yağmurdan iyidir." dedi Hyunjin mızmızca. Yağmuru sevdiği söylenemezdi.