[ Book I ]ဂိမ္းေလးေတာ့ ေအးေဆးေဆာ့ခြင့္ျပဳ [ဂိမ်းလေးတော့ အေးဆေးဆော့ခွင့်ပြု]

Chapter 10

Zawgyi

အခန္း(၁၀) တြဲဖက္ သားရဲသတၱဝါဉ

‌‌ထန္ရွန္းေတာင္ သည္ သူ၏ လက္သီးနည္းပညာကို ေလ့က်င့္ကြင္းအတြင္း ေလ့က်င့္ေနသည္။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္ႏွင့္အမၽွ သူသည္ သစ္ပင္ေအာက္ရွိ က်ိဳးဝမ္ကို လွမ္း၍ ခိုးၾကည့္ေနသည္။ သူသည္ တစ္နာရီနီးပါး ေလ့က်င့္ေနေသာ္လည္း က်ိဳးဝမ္သည္လည္း ဂိမ္းကို အခ်ိန္တူတူေလာက္ ေဆာ့ေနသည္။

“ဒီလို ႏွိုင္းယွဥ္ရတာ ေဒါသထြက္စရာပဲ၊ ငါတို႔က အခ်ိန္တိုင္း ေလ့က်င့္ေနတယ္၊ သူကေတာ့ ဂိမ္းေဆာ့ေနတယ္”

ထ်န္ရွန္းေတာင္ စိတ္ဓာတ္က်စြာ ၾကည့္လိုက္၏။ ရက္အနည္းငယ္ ေလ့က်င့္ ၿပီးေနာက္ ထန္ရွန္းေတာင္ တစ္ခုခု သိလိုက္သည္။ ထိုအေၾကာင္းမွာ က်ိဳးဝမ္ လမ္းျပေက်ာင္း၏ နံပါတ္တစ္ေက်ာင္းသား ျဖစ္ေနျခင္းမွာ က်င့္ႀကံျခင္းတြင္ ပါရမီရွိတာ တစ္ခုတည္းေၾကာင့္ မဟုတ္မွန္း ျဖစ္သည္။

ထန္ရွန္းေတာင္ မူလက ေတြးထားသည္မွာ က်င့္ႀကံျခင္းသည္ ပင္လယ္တြင္ ရြက္လႊင့္သည္ႏွင့္ ဆင္တူၿပီး လူသားမ်ားသည္ အျမဲႀကိဳးစားေနရမည္ ျဖစ္ကာ တစ္ရက္ မေလ့က်င့္လၽွင္ ျပန္ေလၽွာက်မည္ ျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ ထိုအယူအဆသည္ လက္ေတြ႕ တိုက္ခိုက္ေရးတြင္ ပို၍ သိသာေစသည္။ ေလ့က်င့္ခ်ိန္မ်ားမွသာ ခ်ိန္သားကိုက္ အခြင့္အေရးရယူျခင္းႏွင့္ ေနရာယူႏိုင္ျခင္းမ်ား သက္ေရာက္မည္ ျဖစ္သည္။

သို႔ေသာ္ က်ိဳးဝမ္က ျခားနားေနသည္။ သူတစ္ခုခုကို သင္ၿပီးသည္ ႏွင့္ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားဆင္ျခင္ျခင္း၊ ေလ့က်င့္ျခင္းမလုပ္ပဲ သူျပန္ေပၚလာေသာအခါ အမွန္တကယ္ ေလ့က်င့္ထားသလို အလြန္ ကၽြမ္းက်င္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ က်ိဳးဝမ္သည္ သူတို႔ႏွင့္ ပူးေပါင္းေလ့က်င့္ေနသည္မွာ ရက္အနည္းငယ္ ရွိေနၿပီျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ဉီးခ်င္း ေလ့က်င့္ခ်ိန္တြင္ က်ိဳးဝမ္သည္ ဂိမ္းေဆာ့ေနခဲ့သည္။
အနားယူၿပီး ျပန္လည္ပူးေပါင္း ေလ့က်င့္ခ်ိန္တြင္ က်ိဳးဝမ္သည္ အေကာင္းဆုံးလုပ္ေဆာင္ႏိုင္ကာ ေျပာစရာမရွိေအာင္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ႏိုင္သလို တကယ္တမ္း ေလးေယာက္ထဲတြင္ အေတာ္ဆုံး ျဖစ္ေန၏။ ထန္ရွန္းေတာင္ သူ၏ယုံၾကည္မႈ (ေန႔စဥ္ေလ့က်င့္ျခင္းသည္ တိုးတက္မႈ အတြက္အေရးႀကီးသည္) ကို သံသယ ျဖစ္လာသည္။