[ Book I ]ဂိမ္းေလးေတာ့ ေအးေဆးေဆာ့ခြင့္ျပဳ [ဂိမ်းလေးတော့ အေးဆေးဆော့ခွင့်ပြု]

Chapter 29

Zawgyi

အခန္း(၂၉) ေပ်ာက္ဆုံးအင္ေမာ္တယ္ဆုျဒာ
(သို႔မဟုတ္)
ေပ်ာက္ဆုံးအမတက်မ္းဂန္

အဖြဲ႕ခ်ဳပ္၏ သမိုင္းစာအုပ္မ်ားတြင္ အဆိုပါတိုက္ပြဲကို “ရက္စက္ျခင္းကပ္ေဘးဒုကၡေန႔” ဟု ပုံေဖာ္ထားသည္။ က်င့္တာရွန္း၏ ေနာက္ထပ္နာမည္တစ္ခုမွာ “ရက္စက္ျခင္းဘုရင္” ျဖစ္သည္။
ထိုအခ်ိန္က အဖြဲ႕ခ်ဳပ္တြင္ ေတာ္ဝင္အဆင့္ သူရဲေကာင္းမ်ားမွာ ယခုေခတ္အခ်ိန္လို ေပါမ်ားျခင္း မရွိေသးေခ်။ ထိုအခ်ိန္က ေတာ္ဝင္ အဆင့္သူရဲေကာင္း (၂၇)ေယာက္ကို သတ္ျခင္းသည္ အေျခခံအားျဖင့္ လူသားသမိုင္း၏ အသန္မာဆုံးမ်ား အသတ္ခံရျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုအရာကို ျပန္ကာမိရန္ အနည္းဆုံး (၁၀)ႏွစ္ အခ်ိန္ယူခဲ့ရသည္။

က်ိဳးဝမ္ သည္ သူ၏ေရွ႕ရွိ အဘိုးအိုကို စိုက္ၾကည့္ရင္း အားနည္းဖ်ားနာေနသည့္ အဘိုးႀကီးႏွင့္ ေၾကာက္စရာေကာင္းသည့္ ရက္စက္ျခင္းဘုရင္က တစ္ေယာက္တည္း ဆိုသည္မွာ ယုံၾကည္ရန္ ခက္ခဲေနသည္။

“အဘိုးက ရက္စက္ျခင္းဘုရင္ က်င့္တာရွန္း လား?”

က်ိဳးဝမ္ သည္ သူ၏ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္စြမ္းေၾကာင့္ ေၾကာက္လန႔္ျခင္းမရွိေပ။ ေၾကာက္ရြံ႕ေနလည္း ဘာမွမထူးျခားသည္ကို သိထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

“မင္း လိုခ်င္ေသးလား”

က်င္းတာရွန္က ျပဳံးရင္းေမးလိုက္၏။

“ဟုတ္ကဲ့”

က်ိဳးဝမ္ တုံ႔ဆိုင္းမေနဘဲ ေျဖလိုက္သည္။ သူသည္ ထိုနတ္ဆိုး၏လက္ထဲတြင္ ေသရန္ဆႏၵမရွိေပ။

က်ိဳးဝမ္၏အေျဖကို ၾကားရေသာအခါ က်င့္တာရွန္း မ်က္လုံး ေမွးၾကည့္ရင္း

“မင္းအခုေတာ့ လိုခ်င္ၿပီေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ မင္းၾကည့္ရတာ သိပ္လိုခ်င္ပုံမရဘူး၊ မင္းယူခဲ့ရင္ေတာင္ မင္းမေလ့က်င့္မွာ ငါစိုးရိမ္ တယ္”

“ဒီအဘိုးႀကီးက ႐ူးေနတာလား?”

က်ိဳးဝမ္ေတြးလိုက္သည္။

“ကၽြန္ေတာ္ အမွန္တိုင္းေျပာရရင္ ေလ့က်င့္ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ဒီက်င့္စဥ္ဟာ အဘိုးရဲ့က်င့္စဥ္ အမွန္ဆိုရင္ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္အစိုးရက ကၽြန္ေတာ္ဟာ အဘိုးနဲ႔ဆက္ႏြယ္သူလို႔ ယုံၾကည္သြားမွာပဲ၊ ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္လည္း ဝရမ္းေျပး ျဖစ္မွာေပါ့”