ពេលព្រឹកម៉ោងប្រម៉ាណម៉ោងជាង 10 ជុងហ្គុក ចេញពីខន់ដូររបស់ សុឺងឆូល ត្រលប់មកផ្ទះវិញព្រោះត្រូវទៅធ្វើការ ប៉ារបស់នាងមិនទាន់ត្រលប់ទៅប៊ូសានវិញនៅឡើយទេ មកលើកនេះយូរជាងរាល់ដង ដោយសារគាត់ចាំតាមដានកូនប្រុសរបស់គាត់ផង ណាមួយ ជុងហ្គុក គេចមុខគាត់មិនព្រមនៅនិយាយរឿងណាត់មិនដឹងជាទៅដល់ណាហើយទេ ។
ដំណើរស្វាហាប់បោះជំហ៊ានចូលផ្ទះដោយមិនបានចាប់អារម្មណ៍វត្តមានអ្នកជាឪពុកនៅអង្គុយកន្លែងទទួលភ្ញៀវឡើយ ។
"ទើបមកពីណា?" សម្លេងត្រហឹមធំរបស់មនុស្សចំណាស់បន្លឺឡើង ជុងហ្គុក ងាកបែរមករកនាយចំណាស់ជាឪពុកដើម្បីនិយាយ ។
"លោកប៉ា មិនទាន់ទៅវិញទេ?"
"ចង់ដេញប៉ា?"
"អត់នោះទេ គ្រាន់តែឆ្ងល់ថាលោកប៉ានៅយូរជារាល់ដង អត់នឹកប្រពន្ធសែនស្អាតរបស់លោកប៉ាទេឬ?"
"កុំមកប្តូររឿង ប៉ាសួរថាទើបមកពីណា? ទិញផ្ទះអោយដេកហើយមិនដេក ទៅដេកឯណាយប់មិញ?"
"ផឹកជ្រុលបន្តិចលោកប៉ា ក៏គេងនៅខន់ដូររបស់ សុឺងឆូល ប៉ាអាចខលសួរគេបាន"
"ទៅធ្វើការឥឡូវនេះឬ?"
"ណាត់លោកនាយកម៉ោង 1 ថ្ងៃត្រង់ លោកប៉ាមានការអីមែនទេ?"
"ចុះការងារកំពង់ផែ? ឯងឥឡូវដូចជានៅសេអ៊ូលញឹកញាប់ជាងមុនទៅទៀត"
"ការងារទីនេះមិនទាន់រួចរាល់ ខ្ញុំអោយ មីនយ៉ុកហ្យុង មើលការខុសត្រូវកំពង់ផែហើយប៉ាកុំបារម្ភបើមានបញ្ហារខ្ញុំនឹងប្រញាប់ទៅដោះស្រាយ"
"ចុះណាត់ជាមួយកូនស្រីមិត្តរបស់ប៉ាយ៉ាងម៉េចទៅហើយ? ខាងគេក៏ចាំចម្លើយដែរ"
"នាងអត់ប្រាប់ចាស់ៗទេឬ? ពួកយើងមិនអាចនោះទេ"
"ជាឯងដែលបដិសេដនាងមែនទេ? ព្រោះក្មេងប្រុសម្នាក់នោះ?"
"មិនមែនមកពីគេតែព្រោះ..."
"កុំបាច់ដោះសារ ក្មេងប្រុសម្នាក់នោះមានអីល្អ? ពួកដើរបង្អួតសាច់បង្អួតរាងលើឆាកអស់ហ្នឹងហេស? ប៉ារកអ្នកល្អៗអោយហើយម៉េចក៏រឹងទទឹងដាក់ប៉ា?"
