ព្រឹកមិនទាន់ទេ ថេហ្យុង ប្រញាប់ទៅមើល ជុងហ្គុក ខ្លាចថា មីនឃ្យូ ទុកនាយអោយនៅតែម្នាក់ឯង ព្រោះនាយនៅខឹងនិង ជុងហ្គុក កាលពីម្សិលមិញ ។
ដំបូងគិតថាឆៀងចូលទៅទិញអាហារសិនតែ...គេអាចនិងក្អួតពេលឈរចាំ គេចាញ់ក្លិបថ្មីប៉ះច្រមុះ លើកលែងតែពេលនៅជិត ជុងហ្គុក គេមិនមានអារម្មណ៍អ៊ួអាប់នោះទេ ។
មកដល់មានក្លិនអាហារពេញបន្ទប់គេទុកកាបូបលើសាឡុងហើយក៏ចូលទៅមើលក្នុងបន្ទប់ ពេលចូលមកនាយក៏ដឹងខ្លួនភ្លាម ខណៈដែល មីនឃ្យូ ឈរទីនោះ?
"អូ៎យ..."
"ជុងហ្គុក ឯងភ្ញាកហើយហេស?" មីនឃ្យូ
"ថេហ៍..."
"ជុងហ្គុក បងយ៉ាងម៉េចហើយ?" ថេហ្យុង រហ័យចូលមកជិតនាយ ចំណែក មីនឃ្យូ ក៏សុំដកខ្លួន ។
"បង...គឺបងមិនអីទេ"
"ឯងមកល្អហើយ មើលគេផង ព្រោះបងត្រូវទៅទទួល វ៉ុននូ មកវិញថ្ងៃនេះផង! បបររបស់គេនៅទីនេះ បងទៅសិនហើយ"
"ឈប់សិនបងប្រុស យកវាទៅទុកខាងក្រៅទៅ" ថេហ្យុង សម្តៅទៅលើបបរនោះ ក្លិនវាធ្វើអោយគេចង់ដោល ពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃកាន់តែស្អប់ក្លិនជាច្រើនមុខ ។
"ហេតុអី? អូ៎...មិនទាន់ញាំមែនទេ? បងយល់ហើយ អញ្ចឹងបងញាំវាចុះហើយឯងចាំញាំនៅសល់ក្នុងឆ្នាំមានទៀត" មីនឃ្យូ ផ្តាំហើយក៏លើកបបរចេញទៅវិញដែរ ។
"ថេហ៍..." ជុងហ្គុក ទាញដៃ ថេហ្យុង មកអង្គុយជិត នាយផ្តេកខ្លួនគេងកើយស្មាររបស់គេដោយដៃដាក់អោបចង្កេះតូចផង ។
"ខ្ញុំនៅមិនទាន់បាត់ខឹងបងទេ"
"តែអូនបារម្ភពីបង"
"ព្រោះបងប្រុសរបស់ខ្ញុំជាអ្នកវាយបង"
"អញ្ចឹងអូនចង់ទទួលខុសត្រូវ មើលថែបងជំនួស មីនឃ្យូ តើមែនទេ?"
"បងប្រុសបានមើលថែបងហើយ ខ្ញុំគ្រាន់តែមកមើលថាយ៉ាងម៉េចហើយ បើអស់អីហើយខ្ញុំ..."
"ចង់ទៅចោលបងទៀតមែនទេ?"
"...." ថេហ្យុង ស្ងាត់មិនតប ជុងហ្គុក ងើបចេញពីគេមកអង្គុយវិញដោយចាប់លើកគេមកអង្គុយលើភ្លៅរបស់នាយវិញហើយតាមដោយអោបចង្កេះរបស់គេម្តងទៀត ។
