ថេហ្យុង មកដល់ផ្ទះវិញប៉ារបស់គេក៏វានសួរនាំ ព្រោះគាត់មិនបានដឹងថា ថេហ្យុង មិនបានទៅនោះទេ ។
"មកវិញលឿនម៉្លេះកូន?"
"គឺខ្ញុំអត់បានទៅទេ ព្រោះមិនស្រួលខ្លួនក៏សម្រាកប៉ុន្មានថ្ងៃសិន"
"អញ្ចឹងហេស? ឯណាគូដណ្តឹងឯងមិនមកជាមួយទេឬ?"
"ខ្ញុំមកម្នាក់ឯងទេ សុំឡើងទៅសម្រាកសិនហើយ" ថេហ្យុង សម្តៅទៅបន្ទប់តែម្តង ។
អោយតែយប់ម្តងៗវាពិបាកណាស់សម្រាប់គេតែងតែគេងនឹកដល់ ជុងហ្គុក គេមិនអាចគ្រប់គ្រងខ្លួនឯងបានទេ ទឹកភ្នែករបស់គេហូរដោយមិនដឹងខ្លួន នឹករាល់គ្រប់កាយវិការ នឹករាល់គ្រប់ពាក្យសម្តី ទង្វើរប្រចាំថ្ងៃជាមួយគ្នា នឹករង្វង់ដៃកក់ក្តៅ នឹកកន្លែងទៅជាមួយគ្នាតែគេមិនហ៊ានសូម្បីតែមើលរូបរបស់នាយព្រោះខ្លាចតែយំកាន់តែខ្លាំង គេត្រូវចំណាយពេលយូរដើម្បីគេងលក់ ។
ជុងហ្គុក បានមកដល់ផ្ទះនៅពេលយប់ជ្រៅ នាយមកពីកោះក៏មកមើលការងារបន្តិចទើបមកផ្ទះវិញ នាយបានញាំអីបន្តិចៗបន្តួចជាមួយកម្មករកាលពីថ្ងៃមិញដែរ តែញាំបន្តិចបន្តួចប៉ុណ្ណោះ ។
"ជុងហ្គុក ឈប់សិន"
"បាទ ម៉ាក់?"
"ទើបមកពីណា? ញាំបាយហើយឬនៅ?"
"ខ្ញុំមកពីកំពង់ផែ សុំឡើងទៅសម្រាកសិនហើយ"
"កើតអីកូននេះ? ឬមួយឈ្លោះគ្នាទេដឹង? នែ៎ ជុងហ្គុក ឈប់សិន"
"បាទ?"
"ស្អែកទៅវិញមែនទេ?"
"ខ្ញុំជិះម៉ូតូទៅវិញ"
"កុំអី ប៉ាម៉ាក់ក៏ទៅដែរ ទៅជាមួយគ្នាទៅ"
"បាទ" ជុងហ្គុក ឆ្លើយយល់ព្រមភ្លាមៗហើយក៏ឡើងទៅបាត់ធ្វើអោយគាត់កាន់តែឆ្ងល់ ធម្មតាប្រកែកអស់ចិត្តសិនទើបទៅ ។
"កើតអីអូន?" លោកចន
"បង! គឺ ជុងហ្គុក ប្លែកៗណាស់ ប្រហែលជាឈ្លោះជាមួយ ថេហ្យុង មិនខានទេ"
"ស្អែកទៅហើយណាត់ជាមួយ ថេហ្យុង ទៅបើគេមិនឈ្លោះគ្នាទេ ជុងហ្គុក និងតាមទៅជាមួយអូនហើយ"
