ព្រឹកថ្ងៃបន្ទាប់នេះដែរ ថេហ្យុង ភ្ញាក់ពីគេងមកដោយទទួលបានសារពី ជុងហ្គុក ប្រាប់ថានាយទៅប៊ូសានមួយថ្ងៃហើយត្រលប់មកវិញនៅពេលល្ងាចនេះទេដោយសារស្អែកនាយត្រូវទៅត្រៀមខ្លួនឡើងដំណែង ។
"ឆើស! មិនអោយទៅជាមួយពិតមែន ប្រហែលជានឹកស្រីណាស់ហើយមើលទៅ" ថេហ្យុង ពេបមាត់រអ៊ូរដាក់ទូរសព្ទ័ក្រោយអានសាររបស់នាយរួច ។
ព្រឹកនេះគេនិងធ្វើវីដេអូសកម្មភាពមួយថ្ងៃរបស់គេ ព្រោះជាថ្ងៃសម្រាកហើយគេចង់ទៅច្រើនកន្លែងដូចជាមណ្ឌលក្មេងកំព្រានិងព្រះវិហារដែលទទួលចិញ្ចឹមក្មេងៗជាដើម ។
ក្រោយថតសកម្មភាពរៀបចំបន្ទប់រួច រៀបចំខ្លួនក៏រួចរាល់ឡើងមួយព្រឹកធំទម្រាំអាចចុះមកបាន ហើយព្រឹកនេះគេទៅញាំអីនៅខាងក្រៅតែម្តង ។
"អរុណសួស្តី លោកប៉ា"
"ថ្ងៃនេះគេយូរម៉្លេះ? ធ្វើការហត់ពេកឬ?"
"អត់ទេលោកប៉ា ខ្ញុំរវល់រៀបចំបន្ទប់ អ៊ំកុំភ្លេចឡើងទៅប្រមូលរបស់ក្នុងបន្ទប់ដែលខ្ញុំច្រកថង់ទុកជិតទ្វារយកទៅចោលផង"
"ចាស៎ អ្នកប្រុស"
"ហើយគិតទៅហើយមែនទេ? មិនញាំអីសិនទេឬ?"
"អត់ទេលោកប៉ា ខ្ញុំញាំខាងក្រៅ"
"ចេញក្រៅជាមួយអ្នកណា?"
"ខ្ញុំទៅម្នាក់ឯងទេ ទៅថតវីដេអូពេញមួយថ្ងៃ លោកប៉ា កុំភ្លេចនាំអ្នកមីងទៅពិនិត្យផ្ទៃពោះផង"
"ប៉ាដឹងហើយ ចាំបាច់រំលឹកដែរ?"
"រំលឹកៗទៅ ខ្លាចលោកប៉ាភ្លេចថាកំពុងមានប្រពន្ធមានកូន ខ្ញុំលាសិនហើយលោកប៉ា"
"យប់នេះកុំគេងខាងក្រៅ"
"ខ្ញុំអត់ដឹងទេ" ថេហ្យុង និយាយតែប៉ុណ្ណឹងគេក៏ចេញមកក្រីឯដៃកាន់កាំមេរ៉ាថតបណ្តើរនិយាយបណ្តើរ ។
គ្រាន់តែដើរចេញមកភ្លាមទូរស័ព្ទចាប់រោទ៍ភ្លែតដូចដឹងថាគេចេញក្រៅផ្ទះ?
"ហាឡូ ជុងហ្គុក? បងចេញទៅឬនៅ?"
"បែរក្រោយបន្តិចមក" លឺដូចនេះ ថេហ្យុង ងាគទៅខាងក្រោយខ្នងរបស់គេ តើជាអ្នកណាអង្គុយលើម៉ូតូ?
