HİRAETH

8

8.BÖLÜM
Şeytanlar

Annem hep anlatırdı babamla nasıl tanıştıklarını, aşkın nasıl bir şey olduğunu. Anlatmadığı tek bir şey vardı oysa...Ben hiç annemden ihaneti dinlememiştim mesela, o kapalı odalarımda hiç ihanet yoktu.

Pars tam iki dakikada yanımızda bitmişti nasıl bu kadar hızlı gelmişti? Kendimi onun kollarında neden bu kadar güvende hissediyordum? "Ne oldu Alçin?" Sesi beni kendime getirmeye yetmişti "Şeytanlar" Diye fısıldadım kafası hemen buraya yaklaşan ikiliye dönmüştü benden ayrılmaya yeltendiği anda koluna yapışmıştım.

"Çiğdem, Çiko'yu al ve eve git" Kıza söz hakkı tanımamıştı adeta emir vermişti. Çiğdem gözden kaybolurken Pars elini belime atmış dik durmama yardımcı oluyordu "Kafanı sakın eğme leydim sen değil onlar utanmalı" Gülümsedim ve ona baktım çene hatları belirginleşmiş siniri her halinden belli oluyordu.

"Alçin" Demişti Sibel, alayla ona döndüm "Bakma öyle lütfen biz bir hata yaptık affet" Kendimi tutamamış gülmeye başlamıştım "Affetmek mi? İhanetin affı olmaz Sibel. Beni tanıyorsun karşıma gelip açıklasaydınız bunu iyi karşılayacağımı da biliyordun. Buğra umurumda değil ben sana kırgınım ikinizede hakkım helal değil ne haliniz varsa görün" Buğra bir adım öne çıktığında Pars beni geri almıştı "Alçin bak sarhoştum tamam aptalım ama hâlâ seni seviyorum" Bu sefer Pars'ta benimle gülmüştü "Buğra, kimse sarhoş olsa da soyunup bir yatağa girmez çocuk mu kandırıyorsun sen? Ben seni sevmiyorum ki hem evlenmek üzere olan bir kadına kocasının yanında ilan-ı aşk yapmak pek akıl işi değil gibi" Ben sağ elimi kaldırdığımda Pars'ta bana ayak uydurmuştu ardından gülümsedi ve konuşmaya başladı "Ben Pars Kandoğan, bu güzeller güzeli kadının müstakbel kocası" Ardından belimden destek alıp beni iyice kendine çekti "Yemeyenin malını yerler" Dediğinde kıkırdamadan edemezdim.

Onları orada bırakıp eve doğru yürümeye başlamıştık kendimi dahada tutamıyordum göz yaşlarım yanaklarımı ıslatmaya başladığında hıçkırıklarıma engel olamamıştım. Pars korkuyla bana döndü hemen göz yaşlarımı sildi "Ağlama" Dedi kendi tutmaya çalışırcasına, göğüsüne gömülüp sıkıca sarıldım "Yapma Alçin geri dönüp onları öldürmemi istemiyorsan yapma" Sakinleşmeye çalıştım ama olmuyordu içim soğumuyordu. Kafamı göğüsünden  uzaklaştırdı ben daha ne olduğunu anlayamadan dudaklarımda hissettiğim baskıyla bir yaş daha aktı gözümden dudaklarımıza karıştı.

Alnını alnıma dayadığında nefes nefese kalmıştık. "Hem senin aklın dağılmalıydı hemde ben sakinleşmeliydim" Dedi usulca, yanağımdan akan son damla yaşı dudaklarıyla durdurmuştu. "Teşekkür ederim Pars, kendimi çok çaresiz hissettim seni istedim yanımda" Gülümsedi, yanağımda ki eline yasladım kafamı. "Çiğdem meraktan çatlamıştır hadi evimize gidelim" Elimi sıkıca tuttu ve öptü.

Eve vardığımızda stresten olta atan Çiğdem beni gülümsetmişti bizi fark ettiğinde hızla yanımıza gelmiş bana sarılmıştı "Ne oldu kuşum? Onlar kimdi?" Pars ikimizi ayırmıştı "Çok soru soruyorsun Çido, Ömer ağzına mı tükürdü senin?" Kıkırdamadan edemedim Pars, Ömer ve Çiğdem eskiden lise arkadaşıymış Ömer ve Çiğdem ondan bir sınıf üst olduğu için hep abla/ abi gibi davranırlarmış ama bu Pars'ı engellemiyormuş ona Çido diyip duruyormuş. Onların bu anılarını dinlemek çok eğlenceliydi kendimi koltuğa attığımda Ömer Çiko'nun oyuncağına basıp yeri öpmüştü biz gülerken o söyleniyordu "Ulan Çiko! Seni gördüğüm zaman bütün ödül kemiklerini kıracağım" Pars kuzenini yerden kaldırıp ensesine vurmuş ardından konuşmaya başlamıştı "Oğlumla düzgün konuş at ağızlı herif!"

Hava kararmaya başladığında Çiğdem ile mutfağa geçmiş yemek yapıyorduk "Midem bulanıyor!" Koşarak çıktığında arkasından öylece baka kalmıştım. Hamilelikte hep böyle mi olacaktı? Yemek yapmayı seviyordum ve hamileliğimde yemek yapmaktan tiksinirsem diye korkuyordum artık. Belime dolanan ellerle irkilmiştim "Korkma benim" Pars çenesini omzuma yaslamış doğradığım ciğerlere bakıyordu. "Hayal ediyorumda sen hamile olduğunda Çiğdem gibi kusarsan ben endişeden ölürüm galiba" Gülümsedim ve yemeğe devam ettim.