De Ontmoeting

Hoofdstuk 20

Verveeld lig ik op de hangmat en ik speel een suf spelletje. Na een tijdje ben ik het zat, omdat ik continue verlies. Met een plof laat ik mijn telefoon in het gras vallen. Een paar tellen doe ik mijn ogen dicht. Achter mij hoor ik mijn vader een beetje rommelen voor de tent. Ik hoor dat hij zachtjes meeneuriet met de radio die op de achtergrond staat te brommen. "I really really really really really like you... You want meh? Lalalala..." Ik grinnik. Het klinkt echt helemaal nergens naar. Ik open mijn ogen en draai op mijn buik, zodat ik net over het randje van de hangmat kan kijken wat hij aan het doen is. Zijn gezicht staat heel serieus, terwijl hij de voortent aan het vegen is. Hij werpt een blik op mijn zielige tentje. Hij fronst en zet zijn bezem weg. Hij loopt een rondje om het tentje heen en bukt om in de tent te kijken. Hij loopt de grote tent in en ik hoor hem vragen aan mijn moeder: "Weet je waar Fay is?" Snel draai ik mij weer op mijn rug. Doffe stappen komen mijn kant. Ik doe mijn ogen dicht en doe alsof ik niets doorheb. "Fay, je tentje ziet er een beetje... euh... zielig uit." Ik open een oog en draai mijn gezicht naar hem toe. Ik knik als bevestiging. "Kom we gaan een nieuwe kopen."

Met mijn telefoon in mijn zak lopen we een enorme campingwinkel binnen. Het voelt weer net zoals vroeger, toen we een nieuwe tent gingen kopen. Ik weet nog wel dat mijn broertje Bas, toen hij 4 was, een keer heel nodig naar de wc moest. We waren precies bij de afdeling van de campers. Mijn broertje waggelde een van de campers binnen en is gaan plassen op een showroom wc. Beschaamd, met rode wangetjes en een natte plek op zijn broek liep hij naar ons toe. Hij vertelde in zijn schattige taaltje, dat de wc pot het niet deed. Ik weet nog wel dat mijn vader en ik heel hard moesten lachen, maar dat mijn moeder zo nijdig was dat ze hem die avond een uur in de wc had opgesloten, wat wel erg zielig was.

Ik grinnik nog even na van de gedachte als ik bijna tegen een van de stallingen aan loop. Mijn vader trekt mij mee naar de afdeling met kleine meeneem-tentjes. Mijn oog valt gelijk op een groter tentje. Het is een donkerblauwe tent die nog redelijk groot was voor een meeneem tent. De tent heeft een voorstukje waar je al je spullen kan stoppen en daarna nog een slaapdeel. Het is een ruimere plek waar twee mensen kunnen slapen. Mijn vader loopt door en ziet de leuke tent niet, dus ik gris naar zijn pols en trek hem naar de tent. Hij knikt goedkeurend en loopt om een tentje heen, maar niet om de tent waar ik het over heb. "Neehee... Pap, ik bedoel deze." zucht ik "Hij is wel mooi, maar hoe duur is ie?" Vraagt hij bedenkelijk. Ik gris naar het prijskaartje. "399 euro" mompel ik. Mijn vader trekt een zuur gezicht. "Vind je die niet mooier?" Hij wijst naar een minitentje die zelfs nog kleiner is dan die van mij nu is. Ik schud mijn hoofd heftig heen en weer. "Pap, mag het pleas?" Ik zet mijn beste nep-pruillip op. Hij zucht nog een keer. "Weet je het zeker?" Ik knik blij. "Oke, vooruit, maar beloof mij dat je er niet met je vriendje in zit?" Mijn gezicht betrekt van de random opmerking "H-hoe weet je dat." stamel ik. Een beetje onzeker kijk ik naar mijn schoenen. "Je eigen kind kennen en ervaring met de liefde. Ik zie heus wel dat je verliefd bent hoor." Zegt hij droog. Ik kijk kort omhoog om te kijken of hij niet aan het lachen is. Zijn gezicht staat serieus. Hij vond het blijkbaar niet erg. "Maar hebben we een deal?" Zegt hij dan opeens grijnzend. Ik denk even na en dan verschijnt er een scheve glimlach op mijn gezicht. "Ik kreeg toch meer vrijheid?"

Bij de kassa ben ik als een kind zo blij. Ik duw de grote kar naar voren terwijl mijn nieuwe tent erin zit. Mijn vader had toch toegegeven nadat ik lang gezeurd had. Ik loop tevreden door de deur van de winkel, samen met mijn vader die een beetje sloom achter mij aan loopt. Doordat de tentenwinkel in een groot winkelcentrum zit, zijn er ook nog allemaal andere winkels. En natuurlijk (volgens mij doen alle vaders dat) blijft hij nog even kijken bij de horloge winkel. "Pap..." zucht ik terwijl ik hem uit de winkel probeer te trekken. "Jaja, ik kom zo." zegt hij terwijl hij mij geen blik schenkt. Ik zucht en laat zijn arm los. "Niet te lang please." mompel ik zachtjes. Geen reactie. Als een zombie loopt hij de winkel in. Ik plof neer op een van de bankjes. Tot mijn verbazing word ik gebeld. Ik ril bij de gedachte dat het weer een van die spook belletjes zijn. Even schrik ik dat mijn ringtoon weer opnieuw afspeelt. Ik pak toch maar mijn telefoon en kijk wie het is. Hardop lees ik wat er op de display staat: "Anoniem..." Ik ril opnieuw. Zal ik de telefoon opnemen of niet?

- Yeey alweer deel 20 :D Vergeet niet een leuke reactie te plaatsen of te stemmen - Love ya all! (#12 in Non-fictie! OMG :D :D :D) (Lees ook het boek van Meik_x. super mooi boek over anorexia :)