De Ontmoeting

Hoofdstuk 51

POV Fay:

Ik gil.

Ik schreeuw.

Ik huil.

Ik zak op de grond.

Ik wil dit niet meer.

Hysterisch huilend probeer ik mijn ademhaling te controleren. Alle pogingen zijn waardeloos. Valerie is dood. Ik ben de volgende. Ik voel een grote leegte ergens in mijn hart. Ik wilde haar niet verliezen. Ze was de enige die ik vertrouwde. Ze was de enige die ik nog had. En nu?

Nu is ze er niet meer.

Dood.

Naar een andere wereld.

Misschien een betere wereld.

Ik wilde haar niet verliezen.

Ik laat de tranen stromen. Ik laat mijn verdriet eruit komen. Ik strompel en probeer mij omhoog te trekken via de kast. Ik val om. Sem probeert me te helpen, maar ik sla zijn hand weg. Hij heeft mij dit aangedaan. Hij is de moordenaar. Netzoals die gore vieze stink Timo. Hij heeft me erin geluisd. Maar als ik Valerie niet had verteld over Timo, was ze ook niet ontvoerd. Een schuldgevoel kruipt bij mij naar binnen.

Ik ga wankelend weer op mijn benen staan. Ik loop naar de dokter en vraag hem wat de oorzaak was. Hij verteld mij dat ze zwak was. Ze is overleden aan een hartaanval. Ze hebben haar twee uur gereanimeerd om haar hart weer normaal te laten kloppen. Het is uiteindelijk niet gelukt. Alles gaat in een waas langs mij heen.

"I'm so sorry we couldn't do anything more,"

Ik zeg dat het oké is, ook al weet ik dat het niet oké is. Na een lange huilbui lijkt het alsof mijn tranen op zijn, maar als ik nog is goed aan de leuke momenten denk, trek ik de conclusie dat je tranen nooit op kunnen zijn voor iemand waar je om geeft.

Sem zegt niets. Ik zeg niets. Bomen razen voorbij en een vliegtuig in de lucht laat een streep achter. Een groep vogels zweven door de lucht. Ik had gewild dat ik zo vrij was, zo vrij als een vogel. Maar nee, ik zat met een of andere psychopaat die ons wilde vasthouden. I love my life. We zitten in het busje en rijden achter de ambulance en we worden naar ons huis gereden. Niet het huis waar Sem mij schuilhield. Nee, dan zal het wel heel raar eruit zien. Een dode, een zwaar verslapt meisje van achttien jaar oud en een oud verrot huis waar gaten in de muren makkelijk te vinden waren. Nee, Sem was zo slim om Nederlander die in Spanje woont te informeren. Hij deed net alsof hij samen met hem daar woonde als student.
Sem had mij nog verteld dat ik moest doen dat ik moest doen wat hij zei. Ik "woon" ergens anders en Sem had toe gefluisterd dat ik moest doen alsof ik haar niet in huis wilde.

Zou hij acteur zijn? Hij heeft al zoveel gelogen en toneelstukjes opgezet dat je het bijna zou verwachten.

Een goede handelaar was hij in ieder geval niet, aangezien hij een huis met gaten in de muren heeft gekocht.

Valerie's dode lichaam ligt achterin de ambulance. We mochten haar volgens de dokters mee naar huis nemen tot de begrafenis om afscheid van haar te nemen. Ik denk dat ik totaal bezwijk als ik haar nog zou zien. Zelfs een kleine glimp van haar zal mij doen overgeven en zelf misschien sterven aan de schrik. Overdrijven? Misschien een beetje. Ik vind dat ik een goede reden heb om te overdrijven: mijn vriendin, de enige die ik had, is overleden. Mijn hoofd is van de stress helemaal aan het kloppen en ik heb het gevoel dat het gaat barsten.

Eenmaal aangekomen stappen een dokter en Sem uit. Ze rijden het ziekenhuisbed uit de ziekenwagen. Ik kijk snel weg. Een traan rolt over mijn wang. Ze bellen aan en ik strompel langzaam achter de mensen aan. Een jongeman staat in de deuropening. Hij probeert triest te kijken en trekt wit weg als hij Valerie ziet liggen.

Nu zijn de mannen weg. Valerie ligt op een plekje. Mooi in de hoek van de huiskamer. Ik vind het maar triest, want het is niet versierd. "Kunnen we niet gewoon de deksel dicht doen," moppert de jongeman waarvan ik de naam niet weet. Hij is een jaar of 21. Sem ploft op de bank en draait zijn bierflesje een beetje rond. "Nee, je doet maar wat ik je vraag anders betaal ik je niet," zegt hij als hij net voordat hij het bierflesje aan zijn lippen zet. "Best," Zegt hij als hij zijn schouders ophaalt en weg loopt naar boven. Stilletjes blijf ik op de grote loungestoel zitten, hopend dat Sem mij zal vergeten. Dan ben ik nog wel bij de onbekende jongeman, maar hij ziet er aardiger uit dan Sem. Hij eindigt zijn bier en loopt terug naar de wijnkast waar hij een fles met doorzichtige vloeistof uit de kast haal. Hij werpt een vuile blik op mij. "Wil je wat? Verzacht de pijn."  "Ik drink geen wodka." Zeg ik sissend terwijl ik snel naar het lege bierflesje op de salontafel staar. "Ik drink liever gewoon water met een paracetamol." Zeg ik als ik mijn blik weer op hem richt. "Hmm." zegt hij als hij een laag wodka in een glas schenkt. Hij drinkt alles in een keer op en vult hem opnieuw. "Dit werkt prima." zegt hij als hij naar mij toe loopt. Als reflex deins ik achter in mijn stoel. "Wat?" snauw ik als ik zie dat hij mij aan blijft staren. Hij drinkt opnieuw zijn drank op en zet het daarna naast mij op het kleine salontafeltje naast het bierflesje. Hij gaat met zijn hand langs mijn wang en streelt hem. Daarna zwaait hij zijn hand naar achteren en geeft mij een klap in mijn gezicht. Verschrikt en van de pijn laat ik mijn koele hand langs de brandende plek gaan. "Fuck you." zeg ik zacht. Tranen glijden opnieuw langs mijn wangen en ik huil geluidloos. Een zoute traan glijd langs mijn mond en lik hem af. Ik slik en voel dat mijn keel erg leeg is. "Drink dit. Ik heb geen zin in al dat gejank van jou en al dat irritante geklaag. Dus drink" Zegt hij terwijl hij het glas voor mijn neus houdt. Ik houd mijn lippen stevig op elkaar. "Ik zei," zegt hij dreigend. Hij pakt mijn kaken stevig vast en van de pijn glipt er een kreun langs mijn lippen. Ik probeer wat te zeggen en probeer woest zijn handen weg te slaan. Als ik dronken ben heb ik helemaal geen controle meer over mijzelf. Wie weet wat er dan gaat gebeuren.

"Drink het. Nu." Zegt hij hard terwijl hij het glas tussen mijn lippen drukt. "Pleur op." probeer ik te zeggen maar het klinkt eerder als "Pffler ofp," Een brandend gevoel voel ik mijn keel in glijden en ik voel dat de alcohol mijn lichaam in glijd. Ik voel me gelijk een beetje zweverig. Pijn trekt een beetje weg en even geniet ik van de stilte in mijn hoofd. Geen gebonk meer. "Nu je een beetje mak bent ben je makkelijker te bespelen." Lacht hij. Hij praat sloom en is waarschijnlijk al dronken. Hij geeft me een klap tegen mijn gezicht en de pijn komt weer opzetten. Ik heb meer nodig. Ik wil de stomme pijn weg.

Ik gris naar de fles en giet er meer in dat Sem deed. Hij lacht en snel gooi ik het naar binnen. Het brand maar pijn verdwijnt weer een beetje. Valerie's dood vervaagd op de achtergrond en ik geniet van het stressloze moment. "Wilde je nu nog een paracetamol?" Ik knik. Misschien krijg ik zo weer de pijn terug en dat wil ik niet. Hij loopt naar boven en ik wacht geduldig. Timo, i don't care. Spanje? Boeit me niet meer. Ik geniet. Ik kijk rond en het valt me op dat alles een beetje begint te bewegen. Ik grinnik dom en lach om de televisie die nu een centimeter boven de grond lijkt te zweven. "Wat zit jij nou weer dom te lachen." Zegt Sem als hij weer beneden komt. "Hier is de paracetamol." Ik pak de wodka en slik hiermee de pil weg.

Wat ik niet wist, is dat dit geen paracetamol was, maar drugs.