De Ontmoeting

Hoofdstuk 62

"Ik moet je wat vertellen." Timo's stem is sterk en zeker. Hij twijfelt niet over wat hij zegt en zijn denkrimpel boven zijn wenkbrauwen verteld mij dat hij serieus is.

"Je moet weten wat er gebeurd is, Fay." Hij kijkt kort weg, naar onze handen, maar kijkt mij daarna weer recht aan. "Als je het niet wil weten of niet wil horen, moet je het aangeven. Ik wil niets doen wat jij niet wilt." Zijn bezorgdheid raakt mij en mijn hart slaat harder. Ik knik nauwelijks merkbaar, maar Timo ziet het en haalt diep adem.

Als hij spreekt kijk ik naar zijn lippen. Ze bewegen zachtjes op en neer. Ik ben vergeten hoe ze op mijn lippen voelen en het lijkt wel alsof het jaren geleden is dat mijn lippen zijn zachte lippen gebben geraakt. "Oke, daar gaan we." De woorden die over zijn tong rollen vang ik op met mijn oren en geduldig wacht ik tot hij begint met zijn verhaal.

"Ik ben stapel verliefd op je en ik zou je nooit van mijn leven wat aandoen." Zucht Timo. "Ik heb nadat je was verdwenen nachten gedroomd van jou. Ik fantaseerde over hoe het zou zijn als je weer terug was. Ik maakte plannen om je te bevrijden. Wij kregen steeds filmpjes en dreigberichten van Sem binnen. Hij vertelde ons dat hij jou aan het gek maken was en dat ik iets te maken had met de ontvoering. Ik heb je niets aangedaan." Zijn stem klinkt vol verdriet en pure liefde. Mijn ogen springen vol met tranen als ik hem hier zo gebroken zie. Timo verplaatst zijn hand naar mijn gezicht en wrijft er zachtjes overheen. Een warme plek ontstaat op de plek waar zijn vingers mijn wang raken. Een fijne tinteling gaat door mijn lichaam heen. "Niet huilen," Sust hij zachtjes. Door zijn medeleven word ik alleen maar emotioneler en vallen de tranen op mijn wangen. Met liefkozende bewegingen haalt hij de glanzende druppeltjes van mijn wangen af.

De vrouw van de kantine loopt langs. Ze werpt mij een verachtende blik toe. Zachtjes mompelend gaat ze verder met het schoonmaken van de andere tafeltjes. "Jongeren gaan de laatste tijd zitten huilen om een slappe sandwich."

Ik richt mijn aandacht op Timo en duw voorzichtig zijn hand die op mijn wang ligt weg. "Ga verder." Vluchtig haal ik een hand langs mijn gezicht en veeg de laatste tranen snel weg. Even kijkt Timo mij onderzoekend aan, maar gaat uiteindelijk toch verder.

"Vroeger kende ik Sem. Een paar jaar geleden deed ik iets stoms. Sem heeft jou gebruikt om wraak op mij te nemen. Hij wilde mij terugpakken voor een fout die ik vroeger heb gemaakt. Ik voelde mij verschrikkelijk schuldig. Elke nacht piekerde ik en dacht ik na over waar je kon zijn, totdat Sem een filmpje stuurde waar jij van hem wegrende en jij jezelf verstopte." Het was de video die ik had verstuurd. Na de video waren we naar Spanje gegaan.

"Terwijl je vluchtte zag ik het behang op de muur van de gang. Ik herkende het. Jullie verbleven in een oud clubhuis waar ik en Sem soms verbleven in de vakantie of in het weekend."

Alles valt op zijn plek. De fouten die zaten in de verhalen van Sem. Het plotselinge vertrek naar Spanje. Sem had door wat voor informatie stond in het filmpje. Hij is als een lafaard naar het buitenland gevlucht. Flashbacks komen langzaam terug van de donkere kamer waar ik in opgesloten zat en waar de wind door de gaten in de muren langs mij blies.

"We zijn direct naar Nederland gegaan om de plek te gaan bezoeken. We hebben aangifte gedaan bij de politie, maar zij wilden pas aan het einde van de week de plek gaan zoeken. Ik was te koppig en kocht een pistool, waarna ik naar het huisje ging. Jullie waren net bezig met vertrekken, dus ik was net op tijd. Uiteindelijk is de politie gekomen na mijn telefoontje. Ik was flauwgevallen net nadat ze waren gekomen, want Sem had mij met zijn mes in mijn zij gestoken."

Ik huiver en herinneringen van de bevrijding komen weer terug naar boven. Het mes dat tegen mijn keel gedrukt werd en hoe ik Timo neer zag vallen en in huilen uit was gebarsten. Hoe blij ik was geweest dat ik vrij was, maar hoe ongelukkig ik mij voelde toen ik hem daar op de grond zag liggen. Zijn zij bebloed en het mes nog steeds in zijn zij gedrukt.

Mijn krakende stem spreekt zonder dat ik kan nadenken. "Mag ik het zien?" Mijn gevoel zegt dat mijn hoofd weer rood wordt van schaamte. Zijn handen laten die van mij los. Hij tilt voorzichtig zijn sweater op en een blauwe plek met hechtingen komt tevoorschijn. De snee is nog te zien, maar is wel gehecht. Ik huiver. Het ziet er pijnlijk uit. "Doet het pijn?" Vraag ik voorzichtig. Mijn blik glijd een beetje naar links en zie daar hoe zijn spieren op zijn buik een beetje zichtbaar is. Timo laat zijn sweater zakken en glimlacht flauw. "Nee," zegt hij stoer, terwijl ik weet dat hij pijn heeft. Ik betrap mijzelf dat ik teleurgesteld bent dat zijn trui naar beneden is getrokken.

Oeps. Stoute Fay.

"Laten we langzaam terug gaan. Je moet goed rusten anders geneest het misschien niet." Zeg ik bezorgd.  Timo lacht om mij bezorgdheid en mijn maag maakt een vierdubbele salto. Hij staat op en houd zich vast aan de wiebelende paal met de bloed zak eraan. Hij wankelt een beetje, dus ik sta snel op en ondersteun hem.

"Dankje." Grinnikt hij. Zijn ogen lichten twinkelend op door het licht van het ziekenhuis. Ik weersta de neiging om mijn lippen tegen de zijne te drukken met moeite en kijk weg. Samen lopen we naar hem richting de liften. Ik probeer zijn blik te ontwijken. Na een tijdje loopt Timo al beter en ik zou hem best los kunnen laten, maar ik houd hem toch vast. Bij de lift druk ik op het knopje.

"Fay,"

Ik heb geen andere mogelijkheid dan hem aan te kijken. "Ja?" Mijn keel is droog en mijn stem nog steeds lichtelijk hees.

"Je hebt mijn vraag nog niet beantwoord." Zegt hij. Ik begin een beetje klamme handen te krijgen. "Vertrouw je mij nog?" Zijn vraag blijft in mijn hoofd zweven als ik zijn wilde blonde glanzende haren bestudeer. Even glijd mijn blik af naar zijn lippen, maar kijk al snel weer naar zijn blauwe ogen.

Mijn antwoord zal alles veranderen. Onze toekomst kan van dit ene antwoord afhangen.

Ik haal diep adem en open mijn mond, waar zonder dat ik kan denken een woord over mijn lippen rolt.

"Ja."

Zijn gezicht verzacht en krijgt een gelukkige uitstraling. Als ik hem zie lachen verschijnt er zelf een lach op mijn eigen gezicht. "Ja, Timo. Ik vertrouw je weer." Zeg ik opnieuw, dit keer met een lach op mijn gezicht. Ik val in zijn armen en omhels hem stevig.

"Dat deed ik al sinds onze eerste ontmoeting." Murmel ik vlakbij zijn oor. Zijn geur is vertrouwd.

"Ik heb je gemist." Zegt Timo zacht. Zijn hand aait mijn haar zachtjes.

"Ik jou ook." Mijn hoofd hangt tegen zijn schouder.
Timo duwt mij liefdevol een klein beetje naar achteren. Zijn ogen kijken recht in de mijne en ik zie de stralende twinkeling in zijn ogen. De twinkeling die ik bij nog niemand heb gezien. Hij brengt zijn hand naar mijn gezicht, waar hij een pluk blond-rood haar wegstrijkt. Zijn hand glijd door naar mijn onderrug en buigt zich naar voren. Ik leg voorzichtig mijn handen in zijn nek.

Zachtjes raken zijn zachte lippen de mijne.

"Ik hou van je." Zegt hij glimlachend tegen mijn lippen aan. Mijn hart slaat een slag over van het horen van deze woorden.

"Ik hou ook van jou Timo."

--- THE END ---