De Ontmoeting

Hoofdstuk 49

POV Fay:

"Wanneer gaan we weg dan?" Vraag ik boos aan Sem terwijl ik nog wat aan mijn haar trek. "Morgen." Zegt hij met een valse lach. "Rust maar goed uit, want het kan een lange reis worden." Zegt hij als de deur open trekt.

Nu lig ik met mijn hoofd op het matras. Morgen is het tijd voor de rit naar Spanje. Ik heb een rotgevoel dat dit het einde is. Wat zal hij daar met ons doen? Vermoorden? Verkopen in de prostitutie? Ik huiver bij die gedachte. Ik ga nog liever dood dan dat ik dat moet doen, met de gedachte in mijn hoofd houdend dat ik mijn familie nooit meer ga zien. Ik pieker teveel en kan daardoor niet slapen. Ik sta op en loop een rondje in mijn benauwde hok. Ik staar naar de slapende Valerie. De reis zal slecht voor haar zijn. Ik probeer mijn haar in een vlecht te doen, maar doordat ik te hard trek breekt het elastiekje. Ik slaak een geïrriteerde zucht en veeg mijn haar uit mijn gezicht. Ik gooi het kapotte ding ergens in een hoek en ga maar weer liggen wachten totdat ik in slaap val.

Ik word wakker gemaakt door de broer van Sem. Ik mompel boos iets naar hem. Ik open toch mijn ogen en strompel overeind. "De auto in." zegt hij kortaf als hij de deur opent. "Je weet de weg zelf," zegt hij sluw als hij me een duw geeft. Ik vang de klap op en snuif boos. Ik loop zonder iets te zeggen naar de voordeur waar Sem met Valerie staan. Hij haalt de deur van het slot en opent de achterklep van het busje. Ik en Valerie stappen het busje in en Sem stapt achterin. Hij haalt een rol ductape tevoorschijn. "Ik heb geen zin in herrie," zegt hij als hij het plakkende spul op mijn mond plakt. Boos grom ik iets in het plakband. Hij kijkt mij geamuseerd aan. "Wil je wat zeggen?" Zegt hij serieus. Hij haalt met een ruk de ductape van mijn mond af. Een brandend gevoel verspreid zich rond mijn mond. Voordat ik ook maar iets kan zeggen heeft hij al een nieuw stuk ductape op mijn lippen geplakt."Dat dacht ik al," zegt hij als hij ook een stuk op de mond van Valerie plakt. Verstandig houd ik mijn mond, maar als blikken konden doden? Dan was hij al 100 miljoen keer morsdood geweest.

Tijd verstrijkt langzaam. Door de kleinste heuvels word ik omhoog geveerd. De touwen om mijn polsen branden, omdat ik mij er steeds uit probeer te wurmen. Alle pogingen zijn nutteloos.

Na een paar uur ben ik misselijk en Valerie kijkt sip voor zich uit terwijl ze met haar hoofd tegen de zijkant van de wagen aanleunt.

Na nog een paar uur komen wij op een hobbelweg. Mijn hoofd bonkt en een misselijk gevoel komt naar boven.

De auto stopt na een tijd, die een eeuwig lijkt te duren, en ik hoor Sem uitstappen. Ik hoor gedempte stemmen.

"Gast, waar is die dude?!" Roept Sem boos. "Het ziet er niet uit," schreeuwt hij. Een harde dreun klinkt er tegen de bus aan. De deur gaat open. Een woedende Sem staat in de deuropening. "Bereid je voor op een koude nacht," zegt hij als ik hem geschrokken aankijk.  Hij ziet er moe uit. Zijn haar zit door de war en hij heeft wallen onder zijn ogen. Mijn touw wordt doorgesneden en daarna die van Valerie. Ik help haar opstaan.

Als ik buiten sta voel ik de wind langs mijn gezicht gaan. Mijn haren vol klitten waaien voor mijn ogen en veeg ze naar achteren.

"Volg me," Zegt Sem als hij met de sleutel de deur opendoet. Het huis ziet er niet uit. Ik kijk met grote ogen naar de gaten die in het huis zitten. De deur kraakt als Sem hem opendoet. "Maak een onverwachte beweging en je gaat eraan. Ik ben vandaag niet in de aller vrolijkste bui." Zegt hij dreigend. Er loopt een rilling over mijn rug. Het is ijskoud binnen. Even koud als buiten. Ik schrik van het geluid van een deur die dichtklapt. Ik draai mijn hoofd naar achteren en zie dat de broer van Sem zojuist de deur heeft dicht gekregen.

We worden in een kamer gestopt met een oud bed en een kast. De kamer is nog kleiner als de oude kamer. Het bed beslaat 2/3 van de kamer en je kan er nog net langs lopen. Een voordeel is het bed. Een hele upgrade als dat we hadden dus. Ik voel een vlaag wind opnieuw langs mijn gezicht gaan. Ik kijk om mij heen. In de muren zitten een stuk of 3 gaten. Ik mompel wat in mijn tape. Sem kijkt op en trekt het van mijn mond. Ik voel gelijk met mijn vingers aan mijn mond, vol met sneeën van droogheid, en gelijk koel ik ze een beetje. "Ik wilde zeggen," zeg ik met mijn schorre stem, "Hoe kan je in vredesnaam een huis kopen met allemaal gaten?" Zeg ik verward en een tikkeltje boos. "Omdat de verkoper dit niet had gemeld." Zegt hij chagrijnig. "Hij vertelde dat hij hier zou zijn bij aankomst, maar hij is verdwenen." Hij opent zijn mond om nog wat de vertellen, maar sluit hem weer. Valerie ploft op het bed. "Ik weet niet of het wel zo handig is om hier te blijven, aangezien zelfs ik het koud krijg én het is niet veilig." Zegt hij met nadruk op en. Ik knik. Een blij maar ook misselijk gevoel overspoelt mij. Misschien moeten we weer terug gaan naar Nederland, wat betekend dat we nog een keer in de auto moeten zitten voor zo verschrikkelijk lang.

Ik ga liggen op bed en wens Valerie welterusten. De reis zal haar verzwakt hebben. Misschien dat ze een terugreis niet overleefd. Met een onrustig gevoel en een koude bries waaiend over mijn gezicht ga ik slapen.