De Ontmoeting

Hoofdstuk 44

POV Fay:

Valerie is zwakker geworden, zwakker dat ik ooit had kunnen voorstellen. Ik had mij nooit kunnen voorstellen dat je hier zo ziek van kan worden. Ze slaapt de hele dag. Toen ik bloedend de kamer in werd gegooid heeft ze een oog open gedaan, maar echt aandacht geven kon ze niet. Bibberend gaf ze haar vestje aan die ik volgens haar om mijn wond moest binnen, maar heb het gelijk afgewezen. Ik vind het vreselijk dat ik haar niet kan helpen. Ze had geknikt en was gelijk weer in slaap gevallen. Ik maak haar nu alleen wakker om wat te eten en wat te drinken. Een beetje van dat water heb ik gebruikt om mijn wond schoon te maken. Om maar over mijn wond te praten...

Mijn wond is erg ontstoken en is erg gevoelig. Ik heb geen idee of het wel goed voor mij is. Deze kamer is niet echt de schoonste. Kan ik er een ziekte door op lopen? Zal het zo erg worden dat ik mijn arm moet laten amputeren? Ik weet het niet... Ik ben ook geen dokter.

Ik werp een blik op de vieze wond. Ik ben mijn gevoel van tijd compleet kwijt. Ik weet niet meer hoe lang ik hier al zit. Althans, lig. Voor mijn gevoel ben ik hier al 1 jaar, maar iets zegt mij dat ik hier pas hooguit 2 weken ben. Nog steeds veel te lang natuurlijk. Een normale tiener zal dit ook niet echt leuk vinden. Zou ik nog normaal kunnen functioneren in de maatschappij als ik terugkom? Kan ik nog wel naar school? Ik zou het allemaal niet meer weten.

Langzaam maar zeker denk ik steeds meer terug aan Timo. Hoe had die sukkel mij nou zo kunnen versieren. Het zag er echt niet echt nep uit wat hij deed. Hij bracht mij bloemen, vroeg mij verkering en was lief tegen mij hoe alleen een jongen die van je houd dat kan doen. Een traan glijd via mijn wang naar  beneden. Ik doe geen moeite om hem weg te vegen; er is toch niemand die het ziet. Hoe graag ik Timo ook zou willen haten, ik probeer het, maar ik kan mij niet voorstellen dat hij mij zo heeft bedrogen. Eigenlijk ben ik nog gewoon verliefd op hem.

Gelijk wuif ik de gedachte weg. Verliefd op je ontvoerder? Volgens mij is er echt een draadje in mijn hoofd geknapt. Natuurlijk ben ik niet verliefd op hem. Ik haat hem. Als ik hem zie zal ik hem slaan, of hij een pistool in zijn handen heeft of niet. Ik zal hem zo hard slaan als ik kan. Niet dat het hem  pijn zal doen.

Zijn heerlijke spieren zullen dat wel aankunnen...

Wat!?

Houd je in bedwang, stomme hormonen.

De hoop die ik had zijn echt totaal vergaan. Ik geloof niet meer dat iemand meer komt redden. Nee, de snee in mijn arm doet mij herinneren dat ik nooit meer een normaal leven zal kunnen leiden.

Ik vraag mijzelf af of ik dat überhaupt zou willen. Wil ik nog wel leven?

Een pijnlijke steek gaat door mijn hart heen. Ik mis thuis, mijn moeder, mijn vader, mijn broertje, mijn vriendinnen. Misschien mis ik school zelfs wel. En Timo? Ik zou hopen dat ik hem nooit meer in mijn leven ga zien.

De deur gaat open. Ik weersta de neiging om met mijn ogen te rollen. De eerste paar keer had ik bang gereageerd, maar nu is die deur zo vaak opengegooid dat het mij niet meer zo veel kan boeien. Ik kijk Sem verveeld aan. "Wat?" zeg ik nonchalant. Misschien dat een andere houding mij verder brengt. Misschien gaat de lol er van af en laat hij mij vrij. Die grijns van zijn gezicht is natuurlijk niet te missen. "Maak je vriendin wakker en loop mee. Als je niet doe wat ik zeg zal ik je andere arm ook versieren." Zegt hij grijnzend. Hij moet natuurlijk weer is pronken met zijn macht.

Zachtjes schud ik Valerie wakker. "Kom, Valerie," Zachtjes hoor ik haar kreunen, maar ze doet toch haar ogen open. De kleur van de ogen is een beetje rood-doorlopen en wallen sieren haar, eerst o zo mooie bruine, ogen. Ze kijkt mij suf aan en kijkt dan naar Sem. Haar ogen worden groot en zo snel mogelijk gaat ze rechtop zitten. "Kijk wat je met haar doet." Sis ik boos naar hem. "En alles is jou schuld." Ik help Valerie opstaan. "Schiet op, ik heb niet heel de dag de tijd." Zegt hij op een harde toon. "Ha, wij toevallig wel, wat gezellig." Zeg ik sarcastisch. Hij duwt mij door de gang en Valerie volgt mij. Met snelle pasjes loopt ze achter mij aan terwijl ik sloom richting het einde van de gang loop. Ik huiver bij het aangezicht van de gang. Ik kom de kamer in en zie dat er dit keer twee stoelen staan en een schaar die op tafel ligt. Verder staat er nog wat op de tafel. Twee bakjes met twee verschillende vloeistoffen. Ik heb geen idee wat het is. "Zo meiden, vandaag is het tijd voor een make-over." De deur klapt weer dicht en Sem beveelt ons te gaan zitten. Opstandig blijf ik staan, maar Valerie duwt mij zachtjes als teken dat ik ook moet gaan zitten. "We gaan namelijk ergens anders heen en aangezien jullie gezocht worden gaan we even jullie ietsjes veranderen."

Sem loopt achter ons langs. Onverwachts word ik aan mijn haar getrokken en mijn elastiekje word uitgetrokken en weggegooid. Mijn lange blonde haren vallen gelijk over mijn schouders. Valerie krijgt een tik tegen haar hoofd. Ze is het blijkbaar gewend en reageert er niet op. Ik laat mijn hoofd hangen. "Ik zou rechtop gaan zitten, als je geen scheef kapsel wilt. Nu weet ik wat hij gaat doen. Hij gaat mijn haar knippen. Als vermomming. Met een harde ruk trekt hij mij naar achteren en een kreun van de pijn ontglipt mijn lippen. Boos grom ik. Ik hoor een knipgeluid. Daar vallen mijn blonde haren, misschien wel 30 cm lange plukken op de grond. Als klein meisje droomde ik er altijd van om lange haren te hebben. Ik kon dan vlechten, iets wat ik leuk vond om te doen. Nu is alles in één keer weg. Boeit het mij nu? Nee, helemaal niets. Ik ben al lang opgelucht dat hij ons niet gaat vermoorden.

Nieuwe cover! Omg I love it so much!! Credits aan: Rani1999 super bedankt ❤️