De Ontmoeting

Hoofdstuk 36

Timo POV:

Kort verward door zijn harde woorden, herpak ik mij snel en leg uit wat ik de laatste tijden aan dacht. "Kijk," Begin ik. Ik pak mijn telefoon, open de 'berichten-app' en klik op het gesprek met Fay. Daarna laat het scherm aan Vincent zien. "Ik denk dat Sem via berichten ons af en toe een filmpje zal sturen, tenminste als hij zich aan zijn woord houdt." Hij knikt als bevestiging. "Misschien kunnen we hem op dit nummer bellen en, als Sem niet zo slim is en opneemt, kunnen we misschien aan de politie vragen of ze de locatie kunnen traceren." Leg ik uit. Vincent is even stil. Een denkrimpel ontstaat op zijn voorhoofd. "Ik heb ook al gedacht of we misschien naar de politie kunnen gaan," begint hij: "Maar aangezien mijn Frans niet geweldig is ben ik benieuwd of we normaal kunnen praten over het feit dat mijn dochter ontvoerd is. We hebben, de twee brieven in het Nederlands niet mee tellend, geen bewijs." Daar had hij een punt. Vincent had er duidelijk al langer, verder en slimmer over nagedacht dan ik had gedaan. "Misschien kunnen ze er wel Engels praten," Denk ik hardop. "Maar dan nog steeds ben ik benieuwd of ze ons zo snel kunnen helpen. Misschien is het dan al te laat." Ga ik verder. Vincent knikt en vult aan met iets dat ik eigenlijk ook wilde zeggen toen ik hiernaar toe kwam: "We kunnen in ieder geval aangifte doen."

Zenuwachtig haal ik een hand door mijn haren als ik het politiebureau binnen stap. In mijn andere hand houd ik het briefpapier geklemd. Bij de bali staat een vrouw in een strak pak en een stijf knotje naar achteren met haar streng uitziende bril op haar smalle neus. Ik gok dat ze rond de 30 is. Vincents gezicht staat serieus en stapt recht op de vrouw af. In het Frans praat hij wat, maar al snel gaat het gesprek over naar het Engels. Ik focus niet echt op het gesprek, want echt geconcentreerd ben ik niet. Ik kijk snel even het gebouw door. Ik zie wat mensen heen en weer rennen met papieren in hun handen. Een licht tikje op mijn schouder doet mij omkijken. "Sir?" De vrouw van de bali wenkt mij en Vincent een deur door. We lopen nog een klein gangetje door en dan komen we in een kamer waar we moeten gaan zitten. De vrouw zegt nog wat tegen Vincent en verdwijnt dan weer door de deur. "En?" Vraag ik nieuwschierig. "Er komt zo iemand die ons komt helpen. Even geduld." Antwoord hij rustig. Geduld is alleen iets wat ik op dit moment niet heb.

De deur gaat open en een man van een jaar of 50 stapt het kleine kamertje binnen. Hij schud onze handen en vertelt dat hij Loic heet. Na een tijdje hebben we de situatie uitgelegd en de man luistert aandachtig. Als ik de brieven voor hem leg, kijkt hij er even naar. Ik staar naar hem om te wachten op zijn reactie. Ik hoop zo erg dat de politie iets gaat doen. "And?" Dring ik de politieman aan. Vincent schuift de brief mijn kant op. Nu pas schiet mij te binnen dat de brief Nederlands is en dat hij het niet kan lezen. Ik knik beschaamd en begin de brief te vertalen in het Engels. Als ik klaar ben vouwt Loic zijn handen samen en zucht. "We want to help you, but we don't know where this place is. So..." Even stopt hij. "We can do nothing. I'm sorry." Vult hij zijn verhaal aan. Gefrustreerd sla ik met mijn hand op tafel. Ze willen ons wel helpen, maar ze weten niet waar de plek is. Dus dan kunnen ze niets doen. Kunnen ze dan echt niets doen? "Can you even do something?! Is there nothing you can do?" Mijn stem slaat over van frustratie. Het doel was om rustig te blijven, maar nu trek ik het niet meer. Vincent legt zijn hand op mijn schouder. "Can you leave us alone, please?" Vraagt Vincent beleefd. De man knikt en verlaat de kamer. "Timo, ze hebben hetzelfde probleem als wij hebben." Zegt hij kalm, "Zij weten ook niet waar ze is." "Maar ze kunnen toch wel iets doen?" Mompel ik nors. "Ik weet het ook niet," Zucht hij. De man komt de kamer weer binnen. Chagrijnig kijk ik weg naar de muur. Ik ben boos op hem, ook al weet ik dat hij er niets aan kan doen. Hij vertelt dat er wel iets is dat we kunnen proberen. Gelijk draai ik mijn hoofd weer de goede richting op. Hij legt uit dat we Fay kunnen bellen en dat misschien Sem opneemt. Dan zouden we kunnen kijken waar hij is en dus zouden we kunnen weten waar . Het is precies hetzelfde plan als wat ik eerder verzonnen heb. Even voel ik mij trots dat ik gewoon hetzelfde bedacht had als waar de politie nu mee komt. Loic zegt dat hij zo weer komt. Zodra hij de deur door is glimlacht Vincent naar mij. "Had je toch goed bedacht." Grijnst hij. "Of goed opgezocht op het internet." Voor ik kan protesteren komt Loic weer met een apparaat aan. Hij plugt het in mijn telefoon in. "There we go." mompelt hij en geeft de telefoon aan mij. De man legt het uit. Als Sem opneemt moet ik hem zo lang mogelijk aan de praat houden. Het apparaat heeft namelijk de tijd nodig om de locatie op te sporen. Ik druk op het nummer van Fay en hou de telefoon bij mijn oor.

-Piep-

Hopelijk neemt hij op.

-Piep-

Ik ga hem even goed uitschelden.

-Piep-

Wacht, dat mag helemaal niet. Ik moet hem zo lang mogelijk bezig houden.

-Piep-

Hoe lang duurt dit?!

-Piep-

Neem die telefoon op!

-Piep-

Hij gaat die telefoon nooit opnemen.

"Hallo met Fay Meiers," Bij het horen van Fay slaat mijn hart even een slag over. "F- Fay? Ben jij da-" Ik wordt onderbroken door Fay, "Ik ben er eventjes niet, spreek een berichtje na de piep." -Piep-

Gefrustreerd druk ik op het rode knopje. "Voicemail." Grom ik gefrustreerd.

-Hellloow lezeerrs! Hopelijk vinden jullie het boek nog steeds leuk.

SCHOOL is weer begonnen :( Helaas wordt het in plaats van elke drie dagen een update nu elke week een update. Sorry!

Stem, comment, follow. Okay bye, bye ;)-