De Ontmoeting

Hoofdstuk 27

Ik open mijn ogen, maar nog steeds is het donker. Ik ga rechtop zitten en zet mijn handen in mijn rug. Ik hoor het een beetje knakken. Autch. Ik zoek automatisch naar mijn telefoon, maar natuurlijk is die afgepakt. Hoe kwam ik hier? Ben ik ontvoerd? Wie heeft dat gedaan? Waar is het lichtknopje? Waar is Timo? Waar ben ik in hemelsnaam?! Waarom doet mijn hoofd zo'n pijn? Veel vragen spoken door mijn hoofd. Tranen prikken achter mijn ogen. Langzaam komen herinneringen weer naar boven. Ik stond te wachten bij het zwembad, Valerie kwam aan en- waar is Valerie eigenlijk. Ik tast in het donker en voel een uitstekende punt. Ik trek mij eraan op en strompel langzaam verder, totdat ik hard tegen de muur aan knal. "Au! Fuck, dat doet pijn." Kreun ik. Ik wrijf met mijn hand over de pijnlijke plek. Ik blijf een tijdje stil zitten, totdat mijn ogen wat gewend zijn aan het donker. Ik kijk om mij heen. Ik zit in een kleine kamer van ongeveer 2 bij 5 meter. In de kamer ligt een oud matras en daar tegenover is een deur. Naast de deur is een lichtknopje. Achter mij hoor ik iemand hoesten. Verschrikt kijk ik om en zie ik een gestalte zitten. Lange haren hangen over het smalle gezicht. "Valerie?"
Het gestalte kijkt op. Ik herken haar gelijk. Het is Valerie. Ik kniel bij haar neer. "Gaat het met je?" Vraag ik bezorgd. Ze ziet er moe uit, zoals mij de laatste keer ook al opgevallen was. Valerie murmelt wat. Ze pakt haar benen en wiegt zachtjes heen en weer. "Het spijt mij." Zucht ze. "Waarvoor?" Vraag ik. "Dat ik je hierheen heb gehaald..." Zegt ze heel zachtjes. Haar stem klinkt schor.

Ik sta even op en knip het lichtje aan. Een heel klein spaarlampje verlicht zachtjes onze kamer met een wat oranje gloed. Valerie zit zachtjes wat te mompelen. "Waarom heb je het licht niet aangedaan?" Vraag ik verbaasd. "Ik heb nog niet echt bewogen sinds ik hier ben eigenlijk." Zegt ze eerlijk. "Hoelang al?" Ze zucht: "Ik heb geen idee Fay, het enige wat ik weet is dat ik honger heb." Ze verplaatst haar handen van haar benen naar haar mond en hoest, waarna ze haar handen op haar buik legt. "Ik zou ook geen idee hebben," vervolgt ze met haar zwakke stem, "of het dag of nacht is. Ik slenter terug naar Valerie en laat mij langzaam zakken, totdat ik naast haar zit. Een soort knor geluid komt uit mijn buik. "Oeps." Grinnik ik. Een kleine glimlach kan Valerie niet onderdrukken, als haar maag hetzelfde geluid maakt.
Stilletjes zitten we naast elkaar. Ik zucht en mijn gedachten gaan overal heen. Waarom zegt Valerie steeds dat het haar spijt? Zou het nog steeds gaan over vorige week bij het bowlen? Ik weet het niet meer. Ik weet helemaal niets, net zoals Valerie die hopeloos voor zich uit zit te staren. Ik sla mijn ogen neer en staar naar de grond. Hoe ga ik het ooit uithouden zonder mijn familie? En vooral: hoe ga ik het uithouden zonder Timo?

Na een uur lang stil gezeten te hebben, zodat ik nog is goed mijn gedachten op een rijtje kan zetten, wordt er hard op de deur geklopt. Ik schrik op en kijk naar de deur. Ik probeer te kijken wie de deur open doet, maar het enige dat er door de deur komt is een hand en een dienblad. Eten! De deur wordt weer hard dichtgetrokken. Ik krabbel mijzelf omhoog en gris het dienblad van de grond af. Ik reik het blad naar Valerie. Dankbaar pakt ze het bordje met een droge boterham en jam van het blad af. Ik heb het gevoel alsof ik al dagenlang niet gegeten heb, ook al is dat waarschijnlijk niet zo. Ik herinner dat ik de vorige nacht het avondeten had overgeslagen om met Timo te zijn. Gulzig prop ik het eten naar binnen. Als ik klaar ben leg ik het plastic bordje op het dienblad en mijn oog valt op het briefje dat er nog op ligt. Ik pak het er langzaam vanaf en laat het aan Valerie zien. Ze knikt als teken dat ik het kan voorlezen. "Beste Fay en Valerie," begin ik. Ik schraap mijn keel en lees verder. "Zoals jullie zien, kunnen jullie niet weg hier." Valerie rolt met haar ogen. "No shit, meneer de ontvoerder..." Zucht ze. "Soms zal ik een van jullie naar buiten halen om een paar vragen te stellen." Ga ik verder. Mijn ogen gaan snel over het papiertje heen en lees vluchtig en gehaast. "Als je niet meewerkt zal je daar spijt van krijgen. Nogmaals Valerie: bedankt voor de medewerking. Fay zal wel blij zijn met jou als vriendin." Naast mij hoor ik Valerie zachtjes snikken. Ze probeert zich zo klein mogelijk te maken. "H-he-het sp-spijt m-m-e"snift ze tussen haar tranen door. "H-het spij-h-ijt mij zo errhug," Ik vervolg het lezen. "O, en als jullie proberen te ontsnappen, er hangen camera's in jullie gezellige kamer. Dat je het weet." Mijn ogen gaan opnieuw over het papier. Opnieuw en opnieuw lees ik het. Ik heb het hele briefje nog niet compleet afgelezen. Er staat onderaan het briefje nog twee woorden. Niet zo maar twee woorden. Het zijn twee woorden die mijn wereld laten instorten: 'groetjes Timo'