De Ontmoeting

Hoofdstuk 46

POV Timo:

Zal ik het nieuws aan Vincent vertellen? Ik weet het niet. Ik loop met langzame passen met mijn zwembroek aan naar het zwembad. Ik moet afleiding hebben. Ik schop mijn sneakers uit bij de ingang van het zwembad en gooi mijn rugzak op een stoel. Een zucht ontglipt mijn lippen als ik een stelletje in het water zie zoenen. Een steek van jaloezie gaat door mij heen en ik vraag mij af of het nou wel zo'n goed idee was om naar het zwembad te gaan. Ik laat mij in het lauwwarme water zakken. Overal springen kinderen in het water en zwemmen oudere mensen. Jongeren liggen vooral aan de kant te zonnebaden en soms hangen ze wat aan de kant van het zwembad. De warme zonnestralen doen mij goed, maar als ik herinner dat ik hier altijd met Fay was, is het fijne moment zonder stress weer afgelopen. Ik zwem langzaam een paar baantjes en klim na de zesde keer weer op de kant. Dit is zo verschrikkelijk saai om in je eentje te gaan zwemmen.

Ik ga even op mijn ligstoel zitten terwijl ik een flesje water uit mijn rugzak pak. "Hoi," zegt een meisje tegen mij. Ze heeft zwarte haren die ongeveer tot haar schouders komt. Ze heeft bruine ogen en een kleine wipneus. Een paar meiden staan achter haar te giechelen. Ik rol in mijn gedachte mijn ogen rond. "Hoi," zeg ik terwijl ik een blik werp op de meiden achter haar. "Euhm, hoe gaat het?" vraagt ze blozend. De meisjes achter haar staan giechelend te lachen.

Slecht, mijn vriendin is ontvoerd en is in levensgevaar en de ontvoerder vraagt 10 miljoen om haar terug te kijken.

"Prima," antwoord ik een beetje geïrriteerd. Ze kijkt verlegen naar de grond en is compleet rood. "Heb je misschien zin om iets te doen? Misschien iets drinken?" Ze kijkt mij weer hoopvol aan. Ik daarentegen kijk haar chagerijnig aan. "Nee bedankt, ik heb al een vriendin," Gelijk zijn de meiden achter haar stil. "O-oh sorry, dat wist ik niet." zegt ze terwijl ze beschamend haar ogen neer slaat. Mijn houding veranderd gelijk, "Het geeft niet, jij kon het niet weten." zeg ik eerlijk terwijl ze zich omdraait. Zonder wat te zeggen loopt ze weg naar haar vriendinnen. Ze vangen haar op en proberen haar op te vrolijken. Sommige meiden zijn echt niet subtiel. Ze doen nog niet eens de moeite om te fluisteren. "Ah joh, het is vast zo'n gozer die alle meisjes versierd. Hij heeft jou afgewezen omdat hij vast zit aan zo'n hoer ofzo." Zegt een brunette. Een vlaag van woede overspoelt mij. Boos kijk ik haar aan. Ik sta met een ruk op. Wanneer ze ziet dat ik op ben gestaan kijkt ze mij vol afschuw aan. "Mijn vriendin is geen hoer," zeg ik woedend. Ik stap op haar af. Haar blik veranderd naar bang. "Jij kent haar niet en je weet haar situatie niet," Zeg ik terwijl ik nu een stap van haar ben verwijderd. Bang zet ze een stap naar achteren. "S-sorry," piept ze terwijl ze bang haar vriendinnen aankijkt om te vragen om hulp. Die zetten alleen maar een stap naar achteren.

"Dat jij nou je vriendinnen pusht om elke jongen uit te vragen. Dat zegt genoeg over jezelf, niet?" Sis ik boos naar haar. "Nu wegwezen," fluister ik woedend, op een manier dat alleen zij mij hoort.

Ze knikt en zonder iets te zeggen pakt ze bang haar handtas van de natte vloer en loopt met snelle passen van mij weg, gevolgd door haar vriendinnen. Ze trippelen snel en korte passen naar de uitgang van het zwembad. Bange barbiepoppen.

Nors ga ik weer op mijn stoel zitten. Ik reageerde misschien wel iets te fel. Het was niet te beschrijven hoe boos ik werd toen ze Fay een hoer noemde. Ze is alles behalve dat. Ze is perfect. Niemand zou haar ooit kunnen vervangen.

Ik mis haar.

Ik mis haar zo verschrikkelijk veel.

Ik loop boos terug naar mijn tent, waar ik mijn rugzak ergens op het gras gooi. Ik pak mijn telefoon er nog snel uit en ga op een stoel in de zon zitten, dit keer hopend om niet gestoord te worden door irritante meiden. Ik kijk naar mijn achtergrond van mijn telefoon. Een foto van mij en Fay, waarop ik haar een kus op haar mond geeft. Het is een mooie foto. Ik bekijk nog is wat oude foto's van ons. Lachend, lief, leuk of met een duckface, Fay staat er op elke foto mooi op. Ik scroll door mijn foto's tot de laatste. Die is genomen toen ze luchtkusjes gaf die ik probeerde te vangen. Ze wist niet dat de foto werd genomen en haar ogen stralen. Het is mijn lievelingsfoto. Ik scroll verder tot ik bij mijn video's kom. Ik klik de tweede video weer aan.

Ik denk terug aan Sem. Ik haat hem. Ik wil hem zo'n harde klap geven, dat hij had gehoopt dat hij het niet had overleefd. Hij moet lijden en hij zal boeten voor wat hij gedaan heeft.

Ik kan het niet geloven dat ik vroeger zulke vrienden met hem was. Hij was zo cool en stoer. Ik niet. Hij was 17, ik was 16. Hij had een vriendin, ik had geen vriendin. Er waren zo verschrikkelijk veel verschillen, maar we waren echt goede vrienden. We hadden zelfs een keer samen met wat andere vrienden ergens in zuiden van Nederland een huisje gekocht. We gingen er soms heen en soms gingen we er een week heen in de vakantie. Na de ruzie had Sem de sleutels en ben ik er nooit meer heen geweest. Ik weet nog wel hoeveel lol we hadden gehad toen we erachter kwamen dat het eerst van een oud vrouwtje was geweest. Overal waren de muren met bloemetjes beplakt. Het was het eerste dat we van de muren hadden afgescheurd. We hadden het beplakt met donker behang, maar na een avond feesten waren er dronken mensen geweest die alles er probeerde af te scheuren.

Wacht, wat?

Kapot, donker behang?

Dit meen je niet.

Gelijk klik ik opnieuw op de video. Ik klik op pauze op het moment dat Fay ervandoor gaat met de telefoon en de grote gang door rent. Ik ga rechtop zitten en bestudeer het wazige beeld. Mijn hart staat stil. Ik herken het. Het is kapotte, verrotte behang van het huis. Fay is in Nederland.