De Ontmoeting

Hoofdstuk 14

Als door bliksem getroffen, schiet ik rechtop in mijn stoel. Ik kijk nog eens goed en besluit dan om er heel snel vandoor te gaan. "Valerie, zullen we gaan?" Vraag ik zenuwachtig. Ik kijk schuw om mij heen. Nog een keer kijk ik naar hem. Ik vind het zo'n rare jongen.

"Wat is er?" vraagt Valerie verbaasd.

"Niks, ik wil gewoon gaan." antwoord ik zonder dat ik hem uit het oog verlies. Ze probeert haar ogen open te doen.

"Fuck, die zonnebrand zit in me ogen." Ze zucht en staat op. Snel pak ik al mijn spullen en wacht tot ze klaar is. Ze houdt haar ogen nog stijf op elkaar. "What the fuck is dit voor zonnebrand." Mompelt ze zachtjes terwijl ze om zich heen tast om haar spulletjes te pakken.

"Kom op Valerie, zo ziet hij ons." Zeg ik sissend.

"Wat? Wie zou ons moeten zien?" Vraagt ze. Voorzichtig doet ze een oog open. Ze trekt een pijnlijk gezicht en sluit hem snel weer.

"Een of andere creep die ik eerder heb gezien." Zeg ik met een trilling in mijn stem "Ik vind hem maar vaag en ik heb geen behoefte om hem nog een keer te zien." Zeg ik kortaf.

"O, oké." Zegt Valerie. Voor de tweede keer probeert ze haar ogen open te doen, wat blijkbaar nu wel lukt. Ze kijkt snel om zich heen en ik beschrijf kort hoe hij eruit ziet. Ze zoekt hem tussen de mensenmassa en snel ze ziet wie ik bedoel: "Hoe gaan we hier dan weg? Hij staat bij de ingang." Ik kijk nog is. Hij staat bij de ingang tegen het hek aan te hangen. "We kunnen over het hek klimmen." stelt Valerie voor. Alles is goed, als ik hier maar wegkom. Ik knik. "Laten we daar erover klimmen. Daar kan hij ons nooit zien." Zeg ik en ik wijs richting een plantenbak. Ik gris mijn tas van de grond en schuifel zachtjes naar de plek toe.

De plantenbak is groot genoeg om ons achter te verschuilen. Als eerste gooi ik mijn tas over het hek. Valerie doet hetzelfde met haar tas. Het hek is 1,5 x zo groot als ons. Valerie gaat eerst en ik geef haar een handensteun. Nadat Valerie aan de andere kant is, klim ik moeiteloos en behendig over het hek heen. "Komt scouting toch nog is van pas." Grinnik ik.

We pakken onze tas op en lopen met een grote boog om het zwembad heen. We lopen direct door naar het kleine speeltuintje dat vlak bij Valeries tent is. Ik plof neer op de schommel en zet zachtjes mijn voeten af van de grond, waardoor ik zachtjes heen en weer schommel. Valerie gooit haar tas nonchalant op de grond en gaat op de glijbaan zitten. Een kind dat net helemaal naar boven geklommen is en net wil gaan glijden, kijkt haar boos aan. "Sorry..." mompelt ze zachtjes. Het kind moppert als hij ziet dat Valerie niet opzij wil gaan en begint met de terugweg naar beneden, ook al was het maar 2 meter. Ik lach en Valerie grinnikt. Ze leunt naar achteren en legt haar hoofd op de glijbaan. Ze staart naar de lucht. Ze zucht een paar keer. "Gaat het?" vraag ik onzeker. "Ja hoor, ik ben alleen geschrokken van het plotselinge vertrek bij het zwembad." zegt ze. "Vertel mij wat..." zeg ik lachend. Dromerig kijkt ze voor zich uit. Ik pak mijn telefoon en kijk of Timo al gereageerd heeft. Er staat:

Timo <3: Hey Fay! xx Ik heb ook heel erg zin om jou te zien. Ik wil ook graag naar iets speciaals gaan. Ik wil je nog wat vertellen. Vanavond 7 uur? XOXO Timo

Mijn hart klopt in mijn keel. Wat zou hij willen vertellen?