De Ontmoeting

Hoofdstuk 40

POV Timo:

Op de achtergrond hoor ik iemand roepen. Het is de mooiste stem die ik ooit gehoord heb. De stem herken ik uit duizenden. Fay. Ik sta op en kijk schichtig om mij heen. "Fay!" Roep ik. Ik kijk nog is goed maar zie helemaal niemand. Dan zie ik haar staan. In een luchtige witte jurk en de wind blaast haar haren een beetje naar achteren. Ze verschuilt zich verlegen achter een boom. Versteend sta ik daar. Langzaam loop ik naar haar toe en zij doet ook een paar stappen naar voren. Als we dicht bij elkaar staan loopt er een traan over haar wang. "Ik mis je." mompelt ze zachtjes. Ik veeg haar traan weg met mijn duim en een windvlaag laat haar haren wapperen. Mijn ogen glijden naar haar lippen. Ik buig langzaam naar voren en bereid mij voor op het vuurwerk dat er zal komen bij elke keer mijn lippen de haren raken. Maar mijn lippen raken de hare niet. In plaats daarvan blaast een harde windvlaag Fay een stukje naar achter. In een seconde van tijd is de lucht die zonet nog zo helder blauw was, donkergrijs en staan er onheilspellende grijze wolken aan de lucht. Ik kijk terug naar Fay, maar mijn zicht wordt belemmerd door een stofwolk. Ik knijp mijn ogen dicht en zet een stap naar achteren. "Fay?" Roep ik hard. Door het suizen van de wind hoor ik niets meer dan dat. De stofwolk wordt steeds minder dik. Ik kijk naar het gestalte dat op de grond zit. Het is Fay. Ze staart naar de grond, waardoor haar haren haar gezicht bedekken.. "Fay?" fluister ik zacht. Als ze opkijkt schrik ik. Haar gezicht is geen normaal gezicht meer. Het is een schedel. "Het is jou schuld." Fluistert ze duivels. Van afschuw zet ik een stap achteruit. "Timo." Fluistert ze. "Timo." Zegt ze harder. "Timo!?" Roept ze nu. "TIMO!?"

"TIMO!?" Roept Vincent. Geschokt schrik ik wakker. Gelijk haal ik een diep adem. Het was een droom. Vincent staat aan mijn schouders te schudden. "God, kan je dat alsjeblieft nooit meer doen?" Vraagt Vincent buiten adem. Zijn gezicht staat bezorgd. "Ik had gedacht dat je jezelf voor een trein zou gooien." Hijgend ga ik weer rechtop zitten. Blijkbaar was ik in slaap gevallen bij de boom. Ik heb al wel een aantal slapeloze nachte gehad. Ik kijk weg van de bezorgde blik van Vincent. "Als ik nu jou zou kwijtraken Timo, zou ik het al helemaal niet meer aankunnen. Je bent een goede jongen. Voor Fay was jij perfect geweest." Ze leeft nog, dus verbeter ik hem. "Ik kan het nog steeds voor haar zijn. Als we haar vinden en ze mij nog wel in de ogen kan kijken." Ik glimlach flauw en kijk weer zijn richting op. Hij staat op en ik volg zijn voorbeeld. "Het komt vast goed." Zegt Vincent met een trieste blik in zijn ogen. Ik zet een nepglimlach op en weet niet zo zeker meer of we haar ooit terug zullen zien.

POV Fay:

Ik word hier gillend gek. Valerie hoest en proest en is zwak. Ik heb honderden vragen die ik haar zou willen stellen, maar iets zegt mij dat ik rustig moet blijven en haar de kans moet geven om te herstellen. Ik trap met alle kracht tegen de deur die nog steeds geen krimp geeft. "Kom op!" grom ik. Mijn stem is onderhand ook schor van het gillen. Opnieuw zoek ik naar camera's in de hoeken van de kamer, maar nog steeds is er geen spoor van te bekennen. En wat moet ik nog meer beschrijven. Met een grote zucht laat ik mijn armen zakken en sta in een donkere kamer, waar het licht nu onderhand is uitgevallen. Om de zoveel tijd komt er een dienblad door de deur heen. We hebben een keer een dienblad onder ons matras gestopt. Misschien dat het ooit nog van pas kan komen.

Nog een harde trap komt tegen de deur aan. Dit keer is het niet mijn voet die de deur raakt, maar de voet van Valerie. Ze is op gestaan en probeert haar frustratie te uiten op de deur. Gelijk spurt ik naar haar toe en hou haar tegen als ik zie dat ze nog een keer wil trappen. "Stop, spaar je krachten voor je gezondheid." Sus ik haar. Ze hoest en staart boos naar de deur. "Ik wil dit niet meer." mompelt ze boos. "Het ergste is nog wel dat het nog is mijn eigen schuld is." Sist ze schor. Haar ogen spuwen vuur maar haar lichaam is niet in goede staat. Haar jurkje is vies en dun en de bandjes zijn uit gelubberd, waardoor het jurkje scheef hangt. Het blauwe vestje heeft een gat in de mouw en ook ziet deze er niet echt fris en fruitig uit.

Onhandig duw ik haar zachtjes terug in het matras en ga daarna ook zelf zitten. "Het is niet jou schuld," zeg ik zachtjes terwijl ik hoop dat ze niet in depressie mode gaat zitten. "Jawel!" Zegt ze harder dan ik had verwacht. "Sorry," snikt ze terwijl ze de moeite niet meer doet om haar tranen weg te vegen.

"Ik had nooit Sem moeten vertrouwen."

Vragen stormen naar boven en ik wil heel graag weten wat er is gebeurd, maar ik houd verstandig mijn mond dicht en laat haar uitpraten. Ze haalt diep adem. "Toen jij weg ging na het bowlen zijn er dingen gebeurd," Zegt ze zachtjes en schor. Ik wrijf geruststellend over haar rug heen en ze huivert kort van de kou. "Sem ging vragen stellen over jou. Eerst vertelde ik wat hij vroeg en later vond ik het toch een beetje raar." Ik knikte. Ik kon mij compleet voorstellen dat het raar was als jou vriendje vragen ging stellen over een ander meisje. "Op een gegeven moment werd ik boos, omdat ik het raar vond. Ik was eerlijk en flapte het eruit. Ik had het nooit moeten doen."

Dat is waar. Dronken mensen zijn het eerlijkst.

"Sem trok mij mee naar de jongens-wc. Ik dacht dat hij mij wilde zoenen, maar in plaats daarvan begon hij mij te bedreigen. Ik was doodsbang." Geschokt hou ik mijn hand voor mijn mond.

Arme Valerie.

"Hij vertelde dat hij de opdracht van Timo had gekregen en dat wanneer hij zou falen zou hij er last van hebben. Ik was een soort doorgeefluik van informatie. Als ik niets meer zou vertellen zou hij mijn familie iets aandoen en wanneer ik iets zou vertellen over mishandeling zou hij hetzelfde doen." Haar stem begint af te zwakken. Ik waardeer het dat ze de moeite doet om erover te praten. "De hele week moest ik elke dag naar Sem toe gaan om nieuwe informatie te geven. Dat ging totdat ik niets meer wist. Na drie dagen wist ik helemaal niets meer. Ik wist ook niet alles van je. Sem begon met slaan. Hij sloeg me tot ik weer wat info vertelde. De laatste dag was ik hopeloos naar Sem gegaan en kreeg de opdracht dat ik met jou moest afspreken. Dat heb ik gedaan en nu is er dit gebeurt." Ik voel hoor aan haar stem hoeveel pijn ze heeft. Hoeveel pijn het doet om te praten, maar ook de pijn die ze voelt hoe ze is bedrogen. Pijn die ik ook heb gevoeld. Door Timo. Haar schouders schokken en ik zie dat ze aan het huilen is. "Ga maar slapen, Valerie. Dat zal je goed doen." Fluister ik moederlijk naar haar. Ze knikt en legt haar hoofd op het matras. "Er is nog een ding dat je moet weten." Zegt Valerie nog, voordat ze besluit dromenland te bezoeken.

"Ik had al sinds de eerste ontmoeting een oogje op Sem. Hij vroeg toen al aan mij of ik jou nummer kon doorsturen."

Mijn gezicht vertrekt. Dat was dus al het begin van deze ontvoering. Het begon al bij onze eerste ontmoeting.

-Ik denk dat ik heel gemeen zou zijn als ik zou zeggen dat dit het einde is. DAT IS HET NIET-

HOLY CARAMBA. 1350 woorden! Nog nooit zoveel woorden gehad :D Dat heeft ook een reden. WANT IK BEN 1E IN NONFICTIE! WOWOWOWOWOWOWOWOWOW XX zo erg bedankt iedereen xxoxox (voor de zoveelste keer;))