De Ontmoeting

Hoofdstuk 48

        

POV Timo:

"We zijn er," hoor ik Vincent zeggen. Ik open mijn ogen en recht mijn rug als ik naar buiten kijk. Vincent stopt de auto en ik stap eruit. Ik open de kofferbak en pak daar wat spullen uit. We zijn in een woonwijk. "Dus hier wonen jullie?" Vraag ik meer als bevestiging dan als een vraag. Ik praat niet al te hard want het is rond 3:15 uur in de nacht. "Ja," Hij opent de deur en zet het alarm uit voordat het de hele buurt wakker maakt. Ik klik op het lichtknopje en een fel licht begint te branden.

Het is een niet al te groot huis, maar wel mooi en knus, concludeer ik als ik de woonkamer zie. Er staat een bank, een luxe stoel, een klein en laag tafeltje en een televisie. Verder staan er nog een kast waarin familiefoto's staan. De woonkamer is verbonden met de keuken. Een lang aanrecht loopt over in een eettafel, waaraan vier stoelen staan aangeschoven. "Zullen we dit morgen opruimen?" Vraagt Vincent slaperig als hij wijst naar de rotzooi die in de gang staat. Ik knik en loop de trap op naar boven. "Waar zijn Elise en Bas?" Vraag ik verward als ik de verkeerde kamer in loop en Elise of Bas niet zie. "Ze stuurde mij vanmiddag een sms dat Bas in het ziekenhuis ligt en zij bij haar ouders sliep. Ze komt morgen thuis." Ik knik. "Waar mag ik slapen," Vraag ik. Hij wijst naar twee deuren. "Je mag kiezen; die van Fay of Bas."

Ik kies voor die van Fay, aangezien Bas misschien nog terug komt uit het ziekenhuis en bekijk de kamer. Ik had verwacht dat een meisjes kamer er altijd roze uit zag, maar dat viel best wel mee. Tegen het midden van de muur waar je tegenover staat als je de kamer binnenkomt is een tweepersoonsbed met een grijs kleurige overtrek. Aan de linkerkant van de kamer is een klein bureau neergezet met een witte bureaustoel en er ligt een mooie grijsachtig kleed op de vloer met witte versiersels. Het raam aan de linkerkant van de kamer was opgevrolijkt met twee baby roze gordijnen. Aan beide kanten van het bureau staat er een kast en aan de rechterkant van de kamer staat een klein bankje. Ik vind de kamer best mooi en hij voldoet totaal niet aan wat ik in gedachten had. Ik bekijk wat foto's die in de kleine kastjes staan. Een heleboel vlinders fladderen weer in mijn buik als ik een foto zie van Fay. Ik leg het fotolijstje weer terug en leg mijn rugzak op de grond. Ik stuur mijn moeder nog snel even een sms dat ik ben aangekomen en laat mij dan op het bed vallen. Ik vergeet het licht uit te doen en mijn kleren uit te doen, maar doordat het al laat is val ik snel in slaap.

Als ik wakker word is het al twaalf uur. Mijn hele slaapritme is verstoord en snel doe ik wat schone kleren aan die in mijn volgepropte rugzak zitten. Als ik beneden kom is Vincent de tafel aan het dekken. Zijn gezicht heeft wallen en volgens mij heeft hij niet echt goed geslapen. "Goedemorgen," zeg ik met mijn ochtendstem. Ik gaap en ga tegenover Vincent zitten. "Goede-" Een gaap onderbreekt zijn begroeting, "-morgen," Ik grinnik en pak een broodje. "Naar de bakker geweest?" Hij knikt en besmeert zelf een broodje met kipfilet. Ik pak hetzelfde, aangezien er niet veel in huis is.

"Gaan we vandaag al naar de politie?" Vraag ik als ik mijn derde broodje op heb. "Ja, en we gaan Bas in het ziekenhuis bezoeken." Antwoord Vincent. Ik neem een slok van mij water en sta op om de tafel af te ruimen. Ik zet mijn bord, beker en bestek in de vaatwasser. "Laten we gaan."

Gespannen zit Vincent op zijn stoel in de wachtkamer. We waren iets te vroeg voor het bezoekuur, dus we moesten nog even wachten. "Komt u verder," zegt een verpleegster en wijst ons de weg naar Bas. "Over een uur kom ik u weer ophalen." Zegt ze vriendelijk als ze de deur voor ons opent. Vincent loopt gelijk door naar Bas en ik loop er snel achteraan. Helemaal achterin de zaal ligt hij. Bas is wakker en stapt uit zijn bed. "Pap," zegt hij blij en geeft zijn vader een knuffel. "Hoe gaat het?" Vraagt Vincent als Bas weer op zijn bed zit. "Ik vind het goed gaan en voel me goed, maar ik moet nog twee dagen blijven. Om mij in de gaten te houden." Zegt hij vrolijk. De deur van de zaal gaat open en daar staat Elise. Vincent staat op en Elise komt naar hem toe gelopen. Ze kijkt blij. "Hallo lieverd," zegt ze blij. Ze geeft hem een knuffel. Ik sta er maar ongemakkelijk bij dus ga zitten op een stoel.

Ik praat wat met Bas en het uur is snel voorbij. "Meneer? Mevrouw?" Vraagt de zuster vanuit de deuropening. "Het bezoekuur is afgelopen," We staan op en nemen afscheid van Bas en lopen daarna terug naar de auto. "Elise," Begint Vincent. "Weet Bas nou al iets van de ontvoering af?" Vraagt hij voorzichtig. "Nee, dat leek mij niet verstandig," Zegt ze. Haar blik staat gelijk somber. Ik zwijg. "Waarom zijn jullie eigenlijk in Nederland?" Vraagt ze geschrokken. "Waarom vroeg ik dat mijzelf niet eerder af?" Mompelt ze. Ze staat stil en kijkt ons aan. "H- hebben jullie het opgegeven?" Vraagt ze stamelend. "Nee Elise, we weten dat ze in Nederland is." Zegt Vincent snel. Even is ze stomverbaasd over het nieuws maar dan begint het door te dringen. "Maar dat is geweldig!" roept ze uit. "Waar is ze dan?" Zegt ze, nogsteeds verward. "In het oude clubhuis van mij en Sem," beantwoord ik haar vraag. "Dat is geweldig! Jullie weten waar ze is!" Roept ze opnieuw. Ze laat haar handtas vallen en pakt mij beet. Ze geeft mij een kus op mijn wang. "Dankjewel voor het helpen Timo. Zonder jou hadden we nooit zo ver gekomen," Zegt ze stralend terwijl ze een traan van blijdschap wegveegt uit haar ooghoek. 

Een somber gevoel overvalt mij. Een gevoel van schuld en nog iets anders, iets wat ik niet kan thuisbrengen. Als ik niet in Fays leven was geweest was ze ook nooit ontvoerd geweest.