De Ontmoeting

Hoofdstuk 54

POV Fay:
Ik wordt wakker in witte lakens. Het eerste wat ik voel is dat mijn hoofd verschrikkelijk veel pijn doet. Ik strek mij uit en kijk om mij heen. Verschrikt kijk ik op als er iemand uit de deuropening komt lopen. "Lekker geslapen?" Vraagt Sem. Hij heeft alleen een trainingsbroek aan en ik geef hem een walgelijke blik. Ik antwoord zijn vraag niet en blijf hem alleen maar boos aan kijken. "Ik had niet verwacht dat je van een pilletje en wat drank zo snel knockout ging." Zegt hij als hij zich vooroverbuigt. Bij zijn beweging deins ik een stuk achteruit. "Wat heb je met me gedaan," vraag ik achterdochtig. "

"Ik heb je niets gedaan, je hebt zelf die pil doorgeslikt." Zegt Sem als hij zijn gezicht in een triomfantelijke plooi trekt. Hij doet zijn witte T-shirt aan.

"Welke pil," vraag ik achterdochtig, terwijl ik mijzelf zo ver mogelijk naar achteren beweeg.

"De drugs,"

"Wat? Ik heb geen drugs op! Alleen maar een paracetamol." roep ik verontwaardigd. Mijn lichaam beweegt zich zelfverzekerd een stukje naar voren.

"Jij dacht dat het paracetamol was," Antwoord hij sluw. Hij trekt een grijze sweater aan.

"Jij bent echt een klootzak," zeg ik woedend.

"Awh thanks. Bedankt voor het compliment." zegt hij en veranderd zijn grijze losse trainingsbroek in een nieuwe, lichtblauwe spijkerbroek.

"Kleed je om in een andere kamer. Ik hoef jouw walgelijke lichaam niet te zien," zeg ik en trek mijn gezicht in een neppe lieve plooi en geef hem als kers op de taart een sarcastisch lachje erachteraan.

"Sinds wanneer beledig je mij zomaar." Antwoord hij, licht verbaasd.

"Sinds jij zo'n eikel bent om mij hier vast te houden, heb ik een heel klein beetje haat voor jou ontwikkeld. Kleine logische beredenering. Had je zelf ook kunnen bedenken." Zeg ik sluw en voordat hij mij een klap kan geven en de hoofdpijn te verergeren spring ik zo stijf als een houten plank van het bed. Zijn hand komt op het bed terecht. Waar ik net lag.

"Wees blij dat we vandaag nog bij die vriend slapen. Morgen gaan we weer naar het krot." Zegt hij terwijl hij zich terugtrekt van zijn uithaal. Dit keer klinkt hij een stuk chagrijniger. Het lijkt erop alsof hij ook geen zin heeft om in ons 'fantastische resort' te verblijven.

"En wat gaat er met Valerie gebeuren." Vraag ik achterdochtig als ik met mijn voet een krukje op zij trap, hopend dat hij er op gaat zitten en dan valt.

"Dat zie je dan wel weer." Antwoord hij niet geïnteresseerd.

Hij komt omhoog en trekt mij aan mijn schouders aan beneden, de trap af naar de woonkamer. "Jo," wenkt hij de jonge gast die op de bank hangt. Levenloos bestuurd hij zijn controller en laat zijn personage andere mensen neersteken op de PlayStation.

Nu ik weet hoe ruw en hard het leven is, begin ik mij steeds meer te ergeren aan de spelletjes. De jongeren die het spelen raken er aan gewend en denken dat ze het in het echt ook wel kunnen doen. De gedachte dat Sem hierdoor ook zo is geworden maakt mij zo verschrikkelijk boos, dat ik hem een stomp in zijn zij geef. Niet dat het veel impact heeft, maar het voelt goed om te doen.

"En dat was voor?" Zijn vlakke hand komt hard op mijn wang. Een withete pijn brand op de plek. Ik zweer, als ik een spiegel heb kan je zijn hand nog zien. Ik bijt op mijn lip om de woede die zich steeds meer in mij opborrelt te verbergen.

"Werk gewoon mee, wil je." Antwoord hij sluw.

"Nee,"