De Ontmoeting

Hoofdstuk 39

POV Fay:

Met een harde dreun wordt ik op de grond gegooid door de broer van Sem. Gelijk als ik inadem ruik ik de vieze geuren die hier al hangen sinds we hier zijn. Valerie zit in een hoekje verschrikt toe te kijken en kruipt na een hoestbui voorzichtig naar mij toe. "Gaat het?" Vraagt ze met haar schorre stem. "Hmm..." Mompel ik terwijl ik gulzig het dienblad pak die iemand zonet de kamer in smeet. Ik pak een broodje en geef er ook een aan haar. Stilletjes eten we het op. Het enige dat we horen is af en toe het geluid van gehoest, iets waar ik een beetje gek van wordt. "Ik ga wat slapen." Mompel ik. Net als ik wil gaan liggen. "Fay-" Begint Valerie, "Ik voel me niet zo lekk-" Ze kan haar zin niet afmaken want snel rent ze naar de 'WC-hoek'. Daar begint ze over te geven. "Valerie? Gaat het?" "Nee." Antwoord ze droog. Ik sta op en loop naar haar toe. Ik neem het flesje water mee en laat het haar drinken. Als ik over haar rug wrijf snikt ze hard en begint zachtjes te huilen. "Ik wil dit niet meer Fay. Ik kan het niet meer." Zegt ze. Ik moet goed luisteren naar wat ze zegt, want anders kan ik haar niet meer verstaan. Ze staat op en ploft op het vieze matras. "Hoe komt het dat ik ziek ben?" Vraagt ze. "Ik was alleen een beetje verkouden aan het begin. Ik weet zeker dat ik het nog niet had voordat ik hierheen ging." Schuldig laat ik mij neer zakken op het matras. "Mijn broertje had het, waarschijnlijk had ik het overgenomen. Ik heb je waarschijnlijk nog aangestoken toen ik het nog had, omdat we samen een flesje water hadden gedeeld. Ik heb het nu niet omdat ik het voordat we hier heen gingen al had. Volgens mij kan je het namelijk niet twee keer achterelkaar hebben. Ik was eigenlijk niet echt ziek doordat ik antibiotica had die het onderdrukte. Jij hebt het nu ook, maar jij voelt het beter omdat je geen antibiotica hebt. Maar ik weet het ook niet zeker, want ik ben ook geen dokter." Ze knikt. "Oke, ik ga slapen." Zegt ze nog voordat ze haar hoofd neer legt op het vieze matras. "Ik ook." Mompel ik. Het licht hoef ik niet meer uit te doen, want die is zo zwak dat je bijna het verschil niet ziet of de lamp aan of uit is.

POV Timo:

Een gevoel van misselijkheid overvalt me. Een mix van emoties razen door mijn kop. Verdriet, woede, maar ook verliefdheid. Ik kijk naast mij en zie dat ook Vincent woedend kijkt. Hij is verschrikkelijk boos op Sem en natuurlijk verdrietig. Vincent lijkt zijn woede te willen afreageren op Loic. Hij vraagt wanhopig of er een andere manier is. De man zegt van nee en wanhopig legt hij zijn hoofd in zijn nek, waarna hij zich herstelt en de man aankijkt met een stalen gezicht. "Okay, if there is nothing you can do, can we do anything?" Zegt hij met een trillende stem, blijkbaar zijn woede en onmacht in toon houdend. Loic zucht en staart naar zijn handen. "You only have to think about places where she might be." Dat wij moeten gaan kijken waar ze is. Alsof we dat nog niet gedaan hebben. Hij heeft makkelijk praten. Hij weet misschien niet eens hoe het is om iemand waar hij van houd opgesloten te zitten. Ik woel met mijn handen door mijn blonde kuif heen. Er heerst een dodelijke stilte. "I'm sorry." Plots heb ik het gevoel alsof er iets knapt bij mij. Hij heeft nu al zo vaak gezegd dat het hem spijt, maar daar zijn we nog geen stap verder mee gekomen. Ik sta met een ruk op en schuif mijn stoel hard naar achteren. Zonder een woord te zeggen ren ik langs de tafel door de klapdeuren het kantoortje uit. Achter mij hoor ik nog dat Vincent iets roept, maar precies verstaan doe ik niet. Als een wilde stier ren ik verder door de lange hal. Bij de receptie kijken sommige mensen mij raar aan. Ik duw de draaideur hard weg en ren als een gek weg van dat stomme gebouw. Ze kunnen niets voor haar doen en dat maakt mij helemaal gek. De koude wind raast langs mijn gezicht wanneer ik als een dwaas over de parkeerplaats ren. Ik ren de poten uit mijn lijf en ik moet en zal even mijn boosheid eruit krijgen. In een wazige flits zie ik een park verschijnen. Uitgeput en hijgend steek ik de weg over. Het is erg rustig in het park. Ik ren zo hard als ik kan door het park. Mijn voeten begeven het en ik klap door mijn enkel. Gepijnigd grijp ik naar mijn enkel en stop abrupt met rennen. Ik strompel naar een grote boom en plof ervoor. Dan is er iets dat ik eigenlijk niet wil. Dan komt er iets vochtigs uit mijn ogen wat ik echt niet wil laten zien. Woest haal ik mijn mouw langs mijn oog. Ik wil niet huilen. Ik ben geen softie. Gefrustreerd veeg ik mijn ogen droog. Helaas voor mij blijft het stomme vocht maar uit mijn ogen stromen. Dit is een van de eerste keren dat ik hard huil in de laatste 5 jaren. Zelfs de tranen die ik bij mijn vader had moeten huilen had ik opgekropt. De tranen druppen op mijn donkerblauwe broek. Ronde vlekken komen erop te staan. Dit keer laat ik mijn tranen lopen.

-Zielige Timo :( Ik heb het wel met hem te doen :'). Korte note want ik wil even iedereen bedanken:

IK HEB 5,75K LEZERS!!!!!!!!! JALOMGDKJFOOMGDOMG;SKLFJLAOMGK;IOMGNE,M,OMGDNKJ Ik ben zo blij! En als kers op de taart sta ik ook nog 1e in Non-fictie. HEEEL erg bedankt iedereen. Zonder jullie was ik noooit zo ver gekomen. LOVE YOU ALL

Vote,

Comment,

Follow?-