De Ontmoeting

Hoofdstuk 37

Timo POV:

"Maybe we can try it tomorrow?" Stelt Loic voor. Ik knik en wend mijn gezicht weer naar de muur. Vincent staat na een tijd afgesproken te hebben op en ik volg hem naar de deur. Misschien neemt hij morgen wel op. Misschien niet. Misschien wel. Misschien staat Fay in mijn armen morgen. Misschien niet. Misschien wel.

Als we terug in de auto zijn zet ik de radio aan. Een droevig nummer staat aan en snel klik ik het weg. Ik sta op het punt op te breken en een potje zielige muziek zal niet echt meehelpen. Het zou denk ik de druppel zijn die de emmer doet overlopen. "Zullen we wat eten halen Timo? Het is al 5 uur. We hebben bijna 4 uur daar gezeten." Eigenlijk wil ik koppig doen en mijn voedselstaking voortzetten, maar na ongeveer drie dagen met water en totaal 3 zakken chips heb ik best wel honger. Mijn moeder en mijn stiefvader komen het toch niet te weten. Ik knik en Vincent stelt de navigatie in op de dicht bijzijnde Mac Donalds.

"Bedankt voor het rijden," Roep ik nog naar hem als hij mij heeft afgezet bij mijn tent. Hij steekt zijn hand op uit het raam en rijd stapvoets verder.

"Is het gelukt op het politiebureau?" Vraagt mijn moeder terwijl ze zich op mij richt in plaats van haar eten. Ze zit aan tafel en een dampende pan met tagliatelle, een van mijn favorieten. Ik weet nu al dat ze gaat aandringen of ik toch wat wil eten. Ik schud mijn hoofd. Martijn zit links naast haar langzaam zijn eten op te eten. Normaal had ik dit soort eten niet kunnen weerstaan, maar aangezien mijn maag weer gevuld is met een Big Mac is het een stuk makkelijker. "Nee, ze kunnen niets voor ons doen. Het enigste wat we nu nog aan het proberen zijn is het traceren van de locatie via bellen, maar dan moet hij wel eerst opnemen. En dat deed hij vandaag dus niet. Morgen proberen we het opnieuw." Leg ik uit. Dit is nog het meeste wat ik tegen ze heb gezegd de laatste dagen. "Het komt vast wel allemaal goed Timo." Ja, dat is wat de meeste mensen zeggen als iemand met iets onmogelijks zit. Het komt helemaal niet goed. Ik glimlach flauw naar mijn moeder en draai mij om om naar mijn tent te gaan. "Hoef je echt niets te eten?" "Nee." Zeg ik droog en ga mijn tentje binnen, waar ik mijn normale rituelen herhaal en pas door de stress om 1 uur in slaap val.

De volgende dag als ik wakker wordt pak ik mijn telefoon. Na eventjes gewend te hebben aan het felle licht van het beeldscherm, zie ik dat het half tien is. Er zijn geen nieuwe berichten binnen gekomen. Ik leg mijn telefoon weg en blijf nog even lui liggen.

Om tien voor tien ga ik mijn bed uit en trek ik uit mijn koffer wat schone kleren. Ik schuif aan tafel bij mijn moeder aan, ook al weet ik dat ik niets ga eten. Om kwart over tien loop ik richting Vincent, aangezien we om tien voor half 12 een afspraak hebben bij het politiebureau. Stipt op tijd rijdt Vincent de auto op de parkeerplaats van het politiebureau. We gaan in de wachtruimte zitten en al snel worden we door Loic gewenkt dat we mee mogen komen. In het kamertje waar wij gisteren ook hebben gezeten, staat het apparaat ook al. "Let's begin." Zegt Loic en ik geef hem mijn telefoon. Hij plugt hem in, stelt op het apparaat wat dingen in en geeft hem daarna weer aan mij. "Remember," zegt hij, "Keep talking." Blijven praten, dus. Voor mij is dat geen probleem, ik zal zeker tegen hem praten, de manier waarop is de vraag. Als ik de controle over mijn woede verlies, zal Sem zeker weten ophangen. Ik zucht en klik op het nummer van Fay.

-Piep-

Hopelijk neemt hij dit keer op.

-Piep-

...

-Piep-

Neem op Sem.

-Piep-

Hij gaat waarschijnlijk weer niet opnemen.

"Hallo," Klinkt er aan de andere kant van de lijn. Mijn hart klopt hard. Sem is aan de lijn. "Hallo, Sem. Je weet met wie je spreekt." Als Loic hoort dat ik Sem aan de lijn heb, begint hij wild aan allemaal knopjes te draaien en te drukken. "Klopt baas, ik heb haar flink pijn gedaan, net zoals u vroeg." Waar heeft hij het over. Mijn bloed begint te koken. Vincent die naast mij zit maakt een woest gebaar en zegt zonder geluid dat ik moet blijven praten. "Speel geen spellen met mij Sem. Laat haar gaan." Hij klikt met zijn tong. "Nee, ik zal haar niet laten gaan. Zoals je vroeg. Ik laat haar even iets zeggen." Ik hoor gestommel op de achtergrond. Dan klinkt er een harde klap en daarna zacht gesnik. Daarna hoor ik de stem van Fay. "Waarom?" murmelt ze. Haar stem klinkt gebroken. "Waarom heb je mij bedrogen." Daarna wordt er opgehangen. Mijn hart ligt in kleine stukjes om te horen hoe gebroken haar stem klonk. Het allerergste is nog wel dat Fay Sem gelooft. Fay denkt dat ik haar ontvoerder ben en dat ik haar bedrogen heb. Ik kijk hoopvol naar Loic. Langzaam schud hij zijn hoofd. "The phonecall was too short." Zegt hij. Hij vouwt zijn handen samen. "I'm sorry." Hij heeft te snel opgehangen. Hij heeft de locatie niet kunnen vinden doordat het gesprek te kort was. 

Het plan is mislukt.