De Ontmoeting

Hoofdstuk 29

POV Timo:

"Timo -Kkkrrgg- Fay -Kkkkrgg- is niet te vertrouwen" klinkt er uit de telefoon. Mijn gezicht spant aan. Niet alweer deze telefoontjes die zeggen dat Fay niet te vertrouwen is. Ik heb er genoeg van. Ik heb deze irritante belletjes al na onze eerste date. Nu moet het stoppen. "Het zal wel... Doei." Ik hang op. "Wat is er?" Vraagt Fay. Haar stem klinkt bezorgd. Fay mag het niet weten. Het zal haar alleen maar ongeruster maken. "Hoezo?" Vraag ik aan haar met een lichte trilling in mijn stem. In mijn hoofd sla ik mijzelf voor mijn hoofd. De volgende keer als ik lieg zou het handig zijn als mijn stem niet zo had getrild. Dit zal haar alleen maar bezorgder maken. "Je gezicht trok een beetje wit weg." Vraagt ze nu nog bezorgder. Dom Timo. Ik ben zo slecht in liegen. "Wie was het dan?" "Een vriend..." Mompel ik, om te voorkomen dat mijn stem weer zou trillen.

Een tijdje later word ik weer gebeld. Zuchtend hang ik hem op. Dit lijkt mij de veiligste manier om het te verbergen. "Timo, er is iets." Zegt ze vastberaden. Helaas, plan mislukt. Ik glimlach flauw en verdrink opnieuw in haar helderblauwe ogen. "Nope," zeg ik flauwtjes, hopend dat mijn stem niets zou verraden, "Er is niets." "Maar waarom klik je dan je telefoon weg." Hierop weet ik een antwoord die niet gelogen is, maar recht uit mijn hart komt: "Omdat ik onze laatste tijd niet wil verpesten door een telefoontje," hiermee lijkt ze tevreden gesteld. Ze knikt en laat zich weer zachtjes vallen op mijn schoot.

Na een klein halfuurtje nemen we afscheid bij haar tent. Ik gooi een paar handkusjes en zwaai. Ik draai mij daarna om met een brok in mijn keel, wetend dat ik binnenkort afscheid moet nemen en dan een hele tijd moet wachten. Ik vind het nu al moeilijk om weg te gaan terwijl ik haar morgen, als het goed is, weer kan zien, moet je nagaan als ik een paar maanden moet wachten.

In de nacht heb ik honger doordat ik niet heb gegeten in de avond en werk nog even een boterham met kaas naar binnen. Daarna stuur ik Fay nog een paar bemoedigende berichtjes en laat me daarna op mijn bed vallen. Ik wil graag vroeg slapen, zodat ik morgen mij niet verslaap om haar een berichtje te sturen hoe het gegaan is. Nog even denk ik aan Fay en slapen lukt niet. Ik pak nog even mijn telefoon en speel een suf spelletje. Om tien voor elf stuurt Fay nog een berichtje terug:

Fay :3: Dankje Timo, Hou ook van jou xx

Ik glimlach en nu eindelijk vallen mijn oogleden dicht.

POV Fay:
Valerie is nog steeds aan het mompelen en ik weet nog steeds niet waarom ze zich steeds verontschuldigd. "Het spijt me, het spijt me." Het lijkt wel alsof ze gek wordt. "Val, hou op. Je kan er ook niets aan doen." Zeg ik voor de honderdste keer geruststellend tegen haar. De enige die hier wat aan kan doen is Timo. Hij is onze ontvoerder. Als ik erover nadenk en ik probeer mij een aantal dingen te herinneren over hem die slecht waren kan ik mijzelf wel voor mijn kop slaan. De Whatsapp groep 'dodelijk complot' en al die waarschuwingen... Alles wordt duidelijk nu. Ik laat mijn hoofd vallen op mijn knieën en begin te snikken. Mijn eerste vriendje, waarop ik echt verliefd was, heeft mij bedrogen.

Aan de andere kant van de kamer hoest Valerie hard, wat mij doet denken aan mijn broertje. Zouden ze het al doorhebben dat ik weg ben? Waarschijnlijk wel. Volgens mij ben ik al twee dagen hier. Valerie hoest opnieuw. Ik kijk vanaf de hoek van de kamer naar haar. Ze zit op het matras in haar dunne zomerjurkje. Ze heeft het vast koud. Ik sta op en loop naar het matras toe waarop ze zit. Ik trek mijn dunne donkerblauwe vestje over haar schouders heen. "Dankje Fay," zegt ze met waterige ogen: "Je verdient dit niet." Ze haalt haar neus op en ik glimlach flauw naar haar. Ik wil haar niet onnodig schuldig laten voelen als ik niet eens weet wat er is gebeurd. Ik weet zeker dat Valerie meer weet over deze ontvoering, maar besluit haar dat later te vragen als ze een beetje bedaard is. "Valerie stop met je schuldig voelen. Je hebt niets gedaan. Hier komen we niet verder mee. Het enige wat zou kunnen helpen is rustig blijven en nadenken om hier uit te komen." Met die woorden blijkt ze gerustgesteld, want ze stopt met mompelen. Ik slaak een zucht van opluchting en laat mijn hoofd achter tegen de muur aan hangen.

-Wat korter deel dan normaal, sorry :( Vote, comment, follow <3-