De Ontmoeting

Epiloog

---- 7 jaar later ----

Mijn haren die onder mijn helm hangen wapperen in de wind. Ik klem mijn handen om zijn buik heen, wat mij een veilig gevoel geeft. Ik zie hoe de bomen voorbij zoeven en de vogels boven in de helderblauwe lucht zweven. Ik leg mijn hoofd tegen Timo's rug aan en glimlach van blijdschap; ik ben hier met Timo en in de stad van de liefde. De auto's op de snelweg rijden met ons mee, de motor houd het met gemak bij.

Het klinkt badass, zo'n motor, maar ik zelf durf er niet op te rijden. Ik zit hier prima achterop.

De motor neemt een afslag naar rechts en na een tijdje staan we stil. Ik stap van het grote ding af en doe de helm, die onderhand een beetje heet was geworden, af, waardoor mijn korte blonde haren net iets onder mijn schouders komen. Ik kijk waar we terecht zijn gekomen. Een mooi park waar een aantal bomen staan met verderop een klein meertje. De grote bomen met de lange takken geven het plaatsje een echt sprookjesachtig beeld. Glunderend kijk ik naar Timo, zijn blonde haar niet veel verandert dan vorige jaren, nog steeds perfect en rommelig. Ik glimlach naar hem als hij een paar broodjes te voorschijn tovert.

"Voor mijn prinses." Zegt hij grijnzend. Prinses is het koosnaampje geworden de laatste paar jaar. Zolang hij mijn prins maar blijft, vind ik het helemaal goed.

"Dankjewel." Ik grinnik en maak een kleine buiging voor hem.

"Jij hoort dat niet te doen," lacht hij. "Dat moet ik doen." Hij maakt een diepe buiging. Ik lach om zijn debiele gedrag en help hem snel omhoog. Ik verstrengel mijn vingers met die van hem en samen lopen we naar het bankje vlak bij het meertje. Een paar andere stelletjes en families zitten ook rond het meer, vredig hun eten op te eten na een lange reis.

Op het bankje laat ik mijn hoofd op zijn schouder hangen. Hij pakt mijn hand.

"Dit doet mij denken aan onze tweede date." Zegt Timo zachtjes. "Je hebt wel een mooi plekje uitgezocht, moet ik toegeven." Zeg ik terwijl ik het blauwe water bestudeer. "Het lijkt wel alsof het gisteren was." Murmelt hij in mijn oor. Zijn lippen belanden in mijn nek. Lachend duw ik hem een stukje van mij af.

"We zitten in het openbaar, gek." Giechel ik als ik hem een por in zijn zij geef.

"Weet ik. Betekent niet dat ik mij inhoud." Antwoordt hij grijzend. Ik kijk hem aan en ik raak zijn lippen zachtjes aan. Ik trek plagend mijn mond al snel terug. Teleurgesteld kijkt Timo mij aan.

"Je moet het hier maar even mee doen. De rest krijg je in Parijs." Zeg ik triomfantelijk.

"Weet je nog, onze tweede date bij het water." Zeg ik dromend.

"Waarom zou ik dat ooit vergeten." Zijn stem is laag en lief.

"Ik dacht dat je nooit meer naar Frankrijk terug wilde. Ik heb het land eerlijk gezegd best gemist." Zucht hij, starend naar het water.

"Dacht ik ook. Maar hoe kan ik je aanbod afslaan om op de motor naar de stad van de liefde te gaan."

Ik denk terug aan de tijd in Frankrijk. Ondanks het een lange tijd geleden is, drupt er een traan naar beneden. Bezorgd draait Timo naar mij toe. Hij duwt liefkozend mijn gezicht richting de zijne. Voorzichtig veegt hij de druppels uit mijn gezicht.

"Ik had gewild dat Valerie nog leefde." Mompel ik zachtjes. Ik mis haar nog steeds, doordat wij samen hetzelfde hebben meegemaakt. Sem heeft gekregen wat hij verdiende. Levenslange celstraf en een boete van heel veel geld. Veroordeelt op moord, ontvoering, illegale drugshandel en illegaal wapenbezit. Zijn broer heeft 25 jaar celstraf gekregen. Verdrietig staar ik naar het meer. "Ze had het mooi gevonden." Zegt Timo sussend. Ik knik en haal mijn achterkant van mijn hand langs mijn ogen. Als ik kijk zie ik dat er een zwarte streep op mijn hand zit. Een zenuwachtig lachje ontsnapt uit mijn mond. "Oeps." Snel veeg ik nog een keer langs mijn ogen om de schade te herstellen. "Is het weg?" Vraag ik snel aan Timo.