De Ontmoeting

Hoofdstuk 42

POV Fay:

Voordat ik goed kan kijken naar de plaatsnaam hoor ik de deur van de badkamer open gaan. Snel houd ik de telefoon tegen mijn buik aan om het licht te doven. "Jij bent slimmer dan ik dacht Fay," Zegt Sem vals. "Alleen jammer dat wij al hadden gedacht dat je zou willen ontsnappen." Ik sluit mijn ogen van angst en probeer mijn ademhaling onder controle te houden. Mijn borstkast gaat snel op en neer. "Want waarom zou je de deur open houden als je twee wanhopige meisjes vasthoud." Op dat moment stormt Sem de douche in. "Hier komen jij." Sist hij in mijn nek als hij mijn armen in de houdgreep zet. Ik zwaai met mijn hoofd een stuk naar achteren en geef hem een harde kopstoot. Jammer dat het voor mij meer pijn doet dan het bij hem doet. Hij lacht schamper. Geen enige vleug van humor is in zijn stem te horen. Ik kijk hem boos aan. Ik probeer mij uit zijn greep te bevrijden maar niets helpt. Hij trekt mijn arm nog iets strakker in de houdgreep en een schreeuw van de pijn verlaat mijn mond. Langzaam duwt hij mij naar voren, maar ik weiger een stap te zetten. Door een duwtje verlies ik mijn evenwicht en val ik op de grond. Sem verplaatst zijn handen naar mijn enkels en sleept mij verder. Ik probeer mij aan alles vast te houden om niet de kamer in te gaan. "Eikel!" Roep ik naar hem als hij mij expres tegen de muur aan laat knallen. Sem begint steeds geïrriteerder te worden. Hij sist wat tegen zijn broer die daarna een glimmend iets aan Sem geeft. Nog een paar meter voor de deur. Ik weet dat ik toch niets kan doen. Ik probeer mij nog een keer los te trekken. Een voet glipt los uit zijn greep, maar al snel verliest Sem zijn controle over zijn woede. Hij laat mijn voeten ruw los en grijpt vanachter het mes uit zijn broekzak. Ik ben abrupt stil en zorg dat ik het ding niet uit mijn oog verlies. "En dan ben jij wel stil," Zegt Sem met een trillende stem van de woede. "Eerst maak jij mij wakker, daarna probeer je te onstnappen, doet iedereen pijn en werkt tegen terwijl ik hier sta met een mes in mijn handen. Misschien geloof je mij niet dat ik dan ook echt pijn kan doen. Hij buigt naar mij toe. "Nee, nee, nee." Snik ik. Tranen lopen nu over mijn wangen. "S-stop- " Zeg ik nog voordat hij het mes op mijn arm legt. Ik kijk snel de andere kant op. "Misschien dat dit je een keer zal leren niet nog is dit te flikken." Met deze woorden gaat er een helse pijn door mijn arm. Een prikkelende vervelende pijn. Ik gil het uit en ik kan niet keer stoppen moet gillen. Na een paar seconden zie ik dat Sem weer opstaat. Op het mes zit bloed. Ik word misselijk en snik nog door van de pijn. "Jeetje, wat een aansteller zeg." Zegt Sem minachtend. "Het is maar een kleine snee." Met die woorden pakt hij mijn benen weer beet en gooit mij in mijn 'hok'. Ik kijk naar mijn arm en zie een rode vloeistof op mijn broek druppen. Mijn maag draait om van het zien van het bloed en voel het weinige eten dat ik op heb naar boven komen. Dit keer is het de eerste keer dat ik mijzelf realiseer dat ik hier nooit meer uit ga komen.

POV Timo

Drie dagen later zijn we niet echt veel verder met het onderzoek naar Fay. Ik heb mij al zo vaak gekweld om naar het eerste filmpje te kijken. Ik klik het filmpje nog is aan. Als het filmpje op de helft is klik ik het weg. Het deel van de video dat Fay wordt bedreigt door het mes kan ik niet aan. Ik klik op het uit knopje en pak mijn spullen om te douchen. Ik neem mijn telefoon mee voor de zekerheid. Het is al best wel laat in de avond. Het is ongeveer 2 uur 's nachts. Slapen lukt amper en misschien kan een warme douche wat helpen. Ik loop over de camping. Overal is het donker en ik volg het zwakke lantaarnlicht dat aanspringt door mijn beweging. Het doet mij herinneren aan de keer dat ik samen met Fay had afgesproken. Ik mis alles aan haar. Haar lach, haar vrolijkheid, haar prachtige ogen en haar innerlijk dat veel weg had van een engeltje. Ik slik en loop stilletjes door naar het badhuis.

Ik stap onder de douche en ik voel de warme stralen mijn rug raken. Normaal douche ik nooit heet, maar aangezien ik zo nog moet gaan slapen is het niet verstandig om een koude douche te nemen. Ik doe de shampoo in mijn haar en ga met mijn handen door mijn haren. Ik kan goed nadenken onder de douche, dus even zet ik alles op een rijtje. Mijn moeder is mijn depressieve gedrag zat. Ze wil niet dat we hier langer blijven. Over drie dagen vertrekken wij weer naar Nederland. Ik wil niet gaan. Misschien is Fay nog wel ergens in Frankrijk. Misschien dat ik zelf mijn spullen pak en wegloop.

Ik sta weer buiten en de lucht voelt koud aan op mijn nog een beetje natte huid. Kleine druppeltjes vallen nog in mijn nek doordat ik te lui ben om alles goed te drogen. Ik pak mijn telefoon en kijk of ik nog iets heb binnen gekregen. Nog niets. Het enige dat ik zie is het filmpje dat ik heb binnen gekregen toen we bij het politiebureau zaten. Ik begin hoop te verliezen. Fay denkt dat ik haar ontvoerder ben, maar dat ben ik niet. Als we haar vinden zou ik nog niet weten wat ik zou moeten doen. Hoe zielsgraag ik haar zou willen helpen, ik kan het niet als ik niet weet waar ze is. Ik begin mijzelf af te vragen of ik niet gewoon moet stoppen met zoeken.

Oneee!! o.o Ze verliezen hoop guys. Sorry voor het bloed stukje. Vote, comment en follow
Xx E

Ps: willen jullie een Q&A?