De Ontmoeting

Hoofdstuk 43

POV Timo:
Ik voel een paar regendruppels op mijn neus vallen. Ik kijk naar de waterplas in de verte en zie dat het aan het regenen is. Al snel gaat het harder en ik ren op een drafje naar mijn tentje.

Mijn slaapzak voelt warm aan. Mijn natte haren bevochtigen mijn hoofdkussen. Ik staar naar het tentdoek die nu een tint donkerder is geworden door de regen. Ik draai mij op mijn zij en leg mijn handen onder mijn hoofd. Missie om te slapen is officieel mislukt. Ik trek mijn slaapzak nog wat strakker om mij heen, doordat de regen de temperatuur niet echt bevorderd. Ik zonder mij af van het geluid. Tenminste, dat probeer ik. In de verte hoor ik onweer, maar het geluid wordt gedeeltelijk gedempt door mijn hand. Ik ben wel erg moe geworden, dus gelukkig zakken mijn ogen langzaam dicht. Langzaam doezel ik weg in een dromenwereld waar ik in sommige dromen nog samen met Fay ben.

Ik word wakker door een toontje uit mijn telefoon. Ik kijk hoe laat het is en kom erachter dat ik net pas 10 minuten lig te slapen. Mijn trommelvliezen vangen een hard geluid op, wat klinkt als een donderslag, en ik trek de conclusie dat de onweersbui nu boven ons is. Ik kijk naar mijn telefoonscherm en kijk naar de gek die nu rond deze tijd mij een berichtje gaat sturen. Mijn ogen bestuderen de naam van de afzender en naar het berichtje en aangezien ik niet echt wakker ben duurt het een tijdje totdat ik doorheb wat er staat. Mijn ogen worden groot als ik zie dat het tweede filmpje zonet is binnen gekomen.

Zonder er bij na te denken gris ik mijn grijze trainingsbroek en trek ik deze aan. Een blauw T-shirt trek ik over mijn hoofd. Ik rits mijn tent open en stap onhandig naar buiten. Ik struikel bijna en trek de rits naar beneden. Ik voel de koude druppels mij al snel raken en ik ren zo snel mogelijk richting de tent van Vincent.

Links, links.

Ik realiseer mij dat ik geen schoenen aanheb. Een harde donderslag en de harde regen laat mij schrikken.

Rechts.

Rennend val ik bijna over een loszittende steen heen.

Links en nog een stuk rechtdoor.

Ik stap in een scherp steentje en vervloek mijzelf dat ik geen schoenen heb aangetrokken. Opnieuw klinkt er een harde donderslag.

Ik ren recht op het tentje van Vincent af. Ik rits zonder mijzelf aan te kondigen het tentje open. Hij wordt meteen wakker en schiet overeind. "Jeetje," zucht hij buitenadem. "Ik schrik mij helemaal dood," "Sorry, maar er is iets binnen." Zeg ik terwijl ik mijn telefoon bijna in zijn gezicht duw. Hij zet zijn leesbril op en ik zie dat zijn ogen groot worden van het bericht. "Lieve hemel," mompelt hij. Hij kijkt kort naar mij en zie dat ik helemaal doorweekt ben. Hij gooit mij een deken toe. "Dankje," mompel ik. "Misschien moeten we aan Sem vragen wat hij wil om haar vrij te krijgen." Zeg ik zacht. "Ja, hij wil haar zoizo hebben om wraak te nemen op jou, maar dan nog steeds zou dat alleen niet echt een duidelijke reden zijn." Antwoord hij simpel. Hij geeft de telefoon aan mij.

U: Wat wil je Sem? Hoe krijgen we Fay terug?

Ik typ het berichtje en laat het als toestemming aan Vincent zien. Hij knikt en ik verstuur het. "Zullen we het dan maar het filmpje bekijken." Stel ik voor. Hij knikt en ik klik op downloaden.

In stilte zie ik haar. Ze staat als een gevangen dier in de val. Bij de voordeur. Ik herken iets aan de gang waarin ze staan, maar kan het niet helemaal plaatsen. "Laat me gaan!" schreeuwt Fay boos. Ze draait zich om en trekt hard aan de deurklink. Ze draait zich om en ze kijk bang, maar ook boos Sem aan. Vanachter de camera begint Sem te spreken. "Het gaat je niet lukken Fay. Je bent hier gevangen. Voor altijd." Een pijnlijke steek gaat door mijn lichaam heen. Het ergste is dat ik weet dat hij gedeeltelijks gelijk heeft. Ik zal er alles aan doen om haar te redden. Fay trekt nog is aan de deur, maar opnieuw gebeurt er niets. Ze scheld Sem uit en probeert boos te klinken, maar ze klinkt alles behalve overtuigend.

Haar boosheid is dan snel veranderd naar een zelfverzekerde blik, waar ik niet weet van waar ze die vandaan heeft. Opeens, totaal onverwachts rent ze naar voren en de telefoon schud heftig heen en weer. Een glimp van de gang vang ik op. Ik herken het opnieuw iets, maar kan het niet thuis brengen. De camera stopt weer met bewegen. Ik zie een badkamer. Het beeld vervaagd voor mijn ogen. Ik herken het ergens van. Het ligt op het puntje van mijn tong, maar ik kom er niet bij. Ze kijkt boos de camera in en sist een lelijk woord. Als het filmpje is afgespeeld is Vincent stil. Hij weet niet wat hij moet zeggen en hij heeft op dit moment kan ik ook geen woord uit mijn mond krijgen. Ik vind wel dat ze erg goed durft, maar iets zegt mij dat ze zich beter zo lang mogelijk koest kan houden. Ik ben doodsbang dat haar iets overkomt. Als zij nu dood zou gaan zou ik niet weten hoe ik verder moet.

Een geluidje klinkt er opnieuw uit mijn telefoon. Ik duw de telefoon in het midden zodat Vincent het ook kan lezen. Het is een berichtje.

Fay <3: 10 miljoen en je krijgt haar terug.

Met grote ogen kijk ik naar het scherm. Ik sla mijn hand voor mijn mond. 10 miljoen. Onmogelijke hoge prijs. Ik krijg de neiging om weer hard weg te rennen, maar het lijkt me niet gepast om hier Vincent een tweede hartaanval te bezorgen; de eerste heeft hij zonet binnen gekregen op mijn telefoon.

Tranen lopen over zijn gezicht terwijl Vincent al zijn geld dat op de bank staat probeert te berekenen. Ik voel me net een wrak. "Arch, ik krijg nog niet eens een miljoen bij elkaar!" Schreeuwt hij terwijl hij verwoed zijn eigen telefoon weggooit. Ikzelf ben ook niet de rijkste. "Misschien is het beter als we dit morgen dit even bekijken," zeg ik in de hoop hem te kalmeren. "WAT! Morgen aankijken? Misschien is het dan al te laat!" Zegt hij woedend. Verschrikt deins ik een stukje van hem af. "Wat denk jij wel niet jongeman! Het moet nu geregeld worden! Ze mag niet dood!" Hij gaat met zijn hand door zijn haren en kijkt me daarna weer recht aan. Zijn blik staat kil en het doet mij huiveren. "Als jij er niet was geweest, was Fay nooit ontvoerd." Zegt hij kil. Een huivering en een steek vliegt mijn lichaam in. Zijn woorden doen mij pijn, nog meer dan ooit. Vincent zie ik nooit zo, normaal was hij rustig en kalm, maar hij begint nu in te zien dat zijn kansen onmogelijk zijn. Zijn punt van kalmte is bereikt en in zijn gedachten klinkt het alsof Fay zojuist is overleden; zijn draadje is geknapt.

Ik weet genoeg, Vincent neemt het mij kwalijk. Ik kijk vol afschuw naar hem. Zijn blik veranderd langzaam naar schuldig en hij schijnt te realiseren wat hij zojuist heeft gezegd. Ik maak aanstalten om weg te lopen. "Ik ben er morgen weer," zeg ik kalm tegen hem, ik doe net alsof het mij niets kan schelen. "W-wacht!" Stottert hij nog als ik net opsta. "Tot morgen," zeg ik opnieuw zo kalm, terwijl ik dat niet ben.

Ik denk niet langer meer na. Ik sprint de tent uit en ren met mijn blote voeten in een drafje terug. Ik stop kort bij mijn tent, maar besluit dat ik niet naar bed kan. Ik ren door. Totdat ik bij een bankje ben dat uitzicht over het strand bied. Ik schreeuw zo hard als ik kan en laat alle emotie naar buiten. Tranen stromen over mijn wangen en langzaam zak ik op het bankje.

Het punt dat Vincent net bereikt had, heb ik ook zojuist bereikt.

- Omg ik dacht zo erg aan Frozen bij dit stukje.

Conceal don't feel, don't let them know... WELL NOW THEY KNOW!!!! LET IT GO!!

Okay dat was mijn momentje weer

Bye loves ❤️ -